Του Νίκου Κοροβέση*
Το τελευταίο διάστημα οι κυβερνώντες έχουν επιδοθεί σε έναν επικοινωνιακό καταιγισμό προβάλλοντας τα οικονομικά τους επιτεύγματα: μείωση ανεργίας, υπερ-πλεονάσματα με διάθεση κοινωνικού μερίσματος… Όλα φαίνονται όμορφα, αγγελικά πλασμένα και μάλιστα αναρωτιέμαι κάποιες στιγμές μήπως η αντιπολιτευτική μου διάθεση διακατέχεται από ιδεολογική εμμονή και αδικαιολόγητο πείσμα…
Η πρόσφατη όμως είδηση ότι επτά εκδοτικοί οίκοι διακόπτουν τη χορήγηση δωρεάν συγγραμμάτων στους φοιτητές επειδή το Ελληνικό Δημόσιο τους οφείλει περί τα 60εκ.€ με επανέφερε στην πραγματικότητα. Σαν μην έφθανε αυτό το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και η ΑΔΑΕ έτρεχαν να μην εκδώσουν εκκρεμείς συντάξεις, προκειμένου να μην υπάρξει πρόβλημα στην εκταμίευση της υποδόσης από το Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας.
Και θέτω τα εξής απλά ερωτήματα. Αφού υπάρχει το τεράστιο αυτό πλεόνασμα στα δημόσια οικονομικά γιατί δεν αποπληρώνονται οι δύσμοιροι εκδοτικοί οίκοι; Τι είναι τα 57 εκατομμύρια μπροστά στα δισεκατομμύρια του πλεονάσματος; Γιατί δεν προχωρούμε στην έκδοση των νέων συντάξεων και ταλαιπωρούμε τα περήφανα γηρατειά δίνοντάς τους ψίχουλα ως έναντι;
Και καθώς αναστοχαζόμουν τα παραπάνω και προσπαθούσα να βρω απαντήσεις στα αυτονόητα, σκέφθηκα την καταιγίδα φόρων, που έχει επιβάλει τούτη η κυβέρνηση στη δυστυχή μεσαία τάξη, δηλαδή στους Έλληνες οι οποίοι συντηρούν το σπίτι τους, την οικογένειά τους, διαθέτουν ένα αυτοκίνητο και πιθανώς έχουν ένα εξοχικό ή κάποιο χωράφι στο χωριό. Απαριθμώ ενδεικτικά: αυξημένη εισφορά αλληλεγγύης (την οποία είχε ξεκινήσει να μειώνει η κακή ΝΔ), ΕΝΦΙΑ, φόρος στα κινητά τηλέφωνα, στο διαδίκτυο, στην συνδρομητική τηλεόραση, αύξηση ΦΠΑ παντού (και στα νησιά του Αιγαίου), αύξηση φόρων στα καύσιμα…. Φόροι παντού, οι οποίοι σε κάποιες περιπτώσεις φαντάζουν μικροί, ουσιαστικά όμως ροκανίζουν αργά και σταθερά το ήδη συρρικνωμένο εισόδημα της περίφημης μεσαίας τάξης. Και υπάρχει τέλος; Όχι έπεται συνέχεια, καταργούνται οι φοροαπαλλαγές για ιατρικές δαπάνες, μειώνεται και σταδιακά εξαφανίζεται το αφορολόγητο, καταργείται η προσωπική διαφορά στους συνταξιούχους… Μέσα στην επόμενη διετία θα χάσουμε όλοι από ένα έως τρεις μισθούς/ συντάξεις ετησίως…
Και το ερώτημα είναι υπάρχει λύση; Φυσικά ναι. Δεν χρειάζεται, κατά τη γνώμη μας, να υπάρξει μία αναδιανομή πλούτου από τους μεσαίους και μικρομεσαίους προς τους εξαθλιωμένους… Αυτό που απαιτείται είναι η δημιουργία πλούτου και η δίκαιη διανομή του σε όλους. Δεν είναι λύση η καταβολή ενός ισχνού επιδόματος ανεργίας αλλά η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Σε πολλές χώρες το επίδομα ανεργίας έχει πλέον αντικατασταθεί από ένα voucher εργασίας, το οποίο εισπράττει ο ιδιώτης ο οποίος δίνει εργασία και ασφαλίζει τον άνεργο, που αισθάνεται πλέον χρήσιμος για την οικογένεια και την κοινωνία του.
Δεν χρειάζεται να υπάρχουν στρατιές συμβούλων στα Υπουργεία, δεν χρειάζεται να γίνονται συχνά – πυκνά ταξίδια στο εξωτερικό, οδοιπορικά στο εσωτερικό. Μπορούμε να βρούμε λύσεις βάσει και των νέων τεχνολογιών και να μειώσουμε αυτές τις δημόσιες δαπάνες και να τις διοχετεύσουμε στην έρευνα και στην επιχορήγηση καινοτόμων επιχειρήσεων, πρωτοποριακών ιδεών.
Οφείλουμε όλοι να αξιοποιήσουμε και το παραμικρό ευρώ που μας προσφέρεται από το ΕΣΠΑ υλοποιώντας καινοτόμα προγράμματα και όχι ακολουθώντας πεπατημένες λύσεις.
Και βέβαια δεν χρειάζονται οι κυβερνητικές παλινωδίες σε θέματα επενδύσεων, όπως στην περίπτωση του Ελληνικού… Εγώ δεν κατάλαβα πόση έκταση είναι απαραίτητη για την προστασία των όποιων αρχαίων στην περιοχή ενός αεροδρομίου, όπου έγιναν και έργα για τους Ολυμπιακούς και εγκαταστάσεις για το Τραμ… Τελικά έπρεπε να κηρυχθούν τρεις χιλιάδες στρέμματα, επτακόσια ή τριακόσια… Πού βρίσκεται η αλήθεια και που η πολιτική ιδεοληψία και σκοπιμότητα; Δεν αποτελεί μέγιστο δείγμα προχειρότητας και έλλειψης σχεδιασμού η όλη μεθόδευση;
Και τέλος πρέπει κάποια στιγμή το πολιτικό μας προσωπικό να αναλαμβάνει τις πολιτικές του ευθύνες. Αλήθεια θυμάται κανείς τη βύθιση του ΣΑΜΙΝΑ, όταν ο τότε Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας ουδέν έπραξε … Το ίδιο και στις μέρες μας. Ο Σαρωνικός κατεστράφη από μία πετρελαιοκηλίδα και ο αρμόδιος Υπουργός δεν υπέβαλε καν μία επιστολή παραίτησης. Έτσι για να μας δείξει ότι υπάρχει και φιλότιμο…
Γι αυτό πιστεύω ότι χρειάζονται στην πολιτική ζωή του τόπου και νέα πρόσωπα, με νέα ήθη για να δώσουν νέα πνοή και να προχωρήσουμε όπως η κοινωνία απαιτεί.
*Ο κ. Νίκος Κοροβέσης είναι επιχειρηματίας εστίασης τουρισμού στον Κακόβατο Ζαχάρως. Είναι επίσης πολιτικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας που έχει περάσει από τη διαδικασία του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών.
