Ότι η Ελλάδα είναι σπαρμένη με αρχαία το ξέρουμε. Ότι οι αρχαιότητες αυτές χρήζουν προστασίας το έχουμε εμπεδώσει. Πλην η γραμμή ανάμεσα στο «προστατεύω την κληρονομιά μας» και στο «βασανίζω τον κοσμάκη» είναι τόσο λεπτή και δυσδιάκριτη, που ο κακόβουλος ή ο αδιάφορος κρατικός λειτουργός βρίσκεται ξάφνου στον παράδεισο του. Διότι σε τούτη την χώρα, την σπαρμένη με μάρμαρα, είτε πυρηνικό σταθμό θέλεις ν’ ανοίξεις είτε τυροκομιό, είτε σπίτι θέλεις να σηκώσεις είτε χαρταετό, μια άδεια από την εφορία αρχαιοτήτων την χρειάζεσαι απαραιτήτως.
Ε εκεί γίνεται η κόμπλα. Καθότι οι υπηρεσίες του υπουργείου πολιτισμού μπουκώνουν από αιτήματα, το προσωπικό είναι έτσι κι αλλιώς λίγο, οι περισσότεροι διευθυντές και έφοροι κάνουν υψηλή αρχαιολογική πολιτική και θεωρούν κατώτερο της αξίας τους να ασχοληθούν με δευτερεύουσας σημασίας ζητήματα σαν τις καθημερινές ανάγκες του πολίτη ή τις επενδύσεις. Θέλει ο τάδε να προσθέσει δέκα δωμάτια στο ξενοδοχείο του, θέλει ο δείνα να βάλει φωτοβολταϊκά στο χωράφι του, θέλει ο τρίτος να φτιάξει μια βιοτεχνική εγκατάσταση, κάνει την αίτηση και περιμένει μήνες και χρόνια.
Σιγά τώρα μην ασχοληθούν οι αρχαιολογικές εφορίες με τέτοια ευτελή θέματα. Τι να κάνει ο χριστιανός, στέλνει mail ή τηλεφωνεί στο γραφείο της Μενδώνη και αρχίζει να φωνάζει. Η Μενδώνη πάλι, έχοντας συναίσθηση ότι κάθε επένδυση είναι πλούτος και νέες θέσεις εργασίας, παίρνει τα παράπονα του κοινού και προσπαθεί να επιταχύνει τη λύση τους. Επειδή λαμβάνω καθημερινά δεκάδες mails με όλων των ειδών τα παράπονα και τα αιτήματα για διάφορα προβλήματα (όλοι θαρρούν πως αν απευθυνθούν σε δημοσιογράφο θα λυθεί το θέμα τους), έχω τσεκάρει τουλάχιστον δέκα περιπτώσεις που η ίδια η Μενδώνη έλυσε το πρόβλημα. Πώς το έλυσε; Επιταχύνοντας, όχι παρακάμπτοντας. Μια υπογραφή που θα χρειαζόταν οκτώ μήνες, μπήκε σε τρεις, για παράδειγμα. Ένας έλεγχος που θα γινόταν σε έναν χρόνο, έγινε στους δυο μήνες.
Ναι, αλλά σ’ αυτό το τρίμηνο-τετράμηνο ή εξάμηνο που γλύτωσε ο μικροεπενδυτής, πρόλαβε τις προθεσμίες του ΕΣΠΑ ή πρόλαβε την επόμενη σεζόν για να δουλέψει ή επιτάχυνε την πρόσληψη πέντε καινούριων εργαζόμενων. Μπορεί αυτά για τον τάδε έφορο ή τμηματάρχη να είναι επουσιώδη (καθώς ο μισθός τους πέφτει κάθε πρώτη του μήνα βρέξει-χιονίσει), αλλά για τον βουρλισμένο που θέλει να στήσει μια δουλειά είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Πλην δεν γίνεται να έχει επίγνωση της σοβαρότητας αυτών των (δήθεν μικρών) θεμάτων, μόνο η υπουργός. Το υπουργείο πολιτισμού δεν στήθηκε για να βασανίζει τον κόσμο, για να το διευκολύνει υπάρχει και για να δίνει τη δυνατότητα συνύπαρξης του παλιού και του σύγχρονου.
Και το γεγονός ότι το υπουργείο ΣΥΡΙΖοκρατείται θα μπορούσε να είναι αδιάφορο, αν μέρος όλων αυτών των κωλυσιεργιών δεν ήταν συνειδητό εκ μέρους κάποιων υπαλλήλων και παραγόντων για να αγανακτεί ο παραγωγικός κόσμος. Απ’ αυτούς, η Μενδώνη δέχεται διαρκή και επίμονο εκ των έσω πόλεμο. Και να σκεφτείτε ότι τα γράφω απ’ έξω απ’ έξω. Τι τραβά αυτή η γυναίκα σε κείνο το πολυπλόκαμο τέρας που διοικεί, δε λέγεται.
