Του Δημήτρη Καμπουράκη
Μα τι ακριβώς κάνουν; Μπορεί κάποιος να με διαφωτίσει; Κάθε μήνα ανοίγουν κι από ένα μεγάλο θέμα; Από το Μακεδονικό μέχρι το Αλβανικό και από την υφαλοκρηπίδα στην εκκλησιαστική περιουσία; Τι επιδιώκουν αλήθεια μ' αυτή την φρενήρη δραστηριότητα πάνω σε μείζονα θέματα; Να αφήσουν πίσω τους ένα «μεταρρυθμιστικό» αποτύπωμα ή να παραδώσουν στον επόμενο ένα χάος ανοικτών πληγών μέσα στο οποίο θα φάει τα μούτρα του;
Η γνώμη μου είναι ότι ανοίγουν με απαράδεκτη προχειρότητα ζητήματα που χρίζουν μεγάλης προσοχής, με σκοπό να απομυζήσουν απ' αυτά κάποιο πρόσκαιρο επικοινωνιακό κέρδος και μόνο, αδιαφορώντας αν αυτά στην συνέχεια θα απομείνουν ανοικτά και ζέοντα. Σκασίλα τους, άλλος θα τα παραλάβει για να τα διαχειριστεί στην ουσία τους. Αλλά ακόμα κι έτσι, ο μπιζιμποτισμός τους είναι πρωτοφανής.
Η κυβέρνηση μοιάζει με νευρόσπαστο που χοροπηδά από πρόβλημα σε πρόβλημα, νομίζοντας ότι είναι μελισσούλα που όσο περισσότερα λουλούδια επισκεφθεί, τόσο νοστιμότερο μέλι θα φτιάξει. Κάποιος πρέπει να τους πει όλοι οι προηγούμενοι που κυβέρνησαν τον τόπο δεν ήταν ούτε συλλήβδην τεμπέληδες, ούτε μαζικά ανίκανοι. Δεν ανακάλυψε ο Τσίπρας σ' αυτό τον τόπο την πολιτική αποφασιστικότητα, ούτε την βούληση επίλυσης εκκρεμοτήτων.
Απλώς οι παλιοί ήξεραν πως όταν ανοίγεις ένα μεγάλο θέμα χωρίς προετοιμασία και στόχο, κινδυνεύεις να δημιουργήσεις μια πολύ μεγαλύτερη εκκρεμότητα απ' αυτήν που πας να διευθετήσεις. Και εν' πάσει περιπτώσει, κάποιος τους είχε υπενθυμίσει την παροιμία για τα πολλά καρπούζια στην ίδια μασχάλη, που καταλήγουν όλα μαζί σπασμένα στα τσιμέντα. Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν ''τρέχει'' παράλληλα δυο-τρία μεγάλα εθνικά ή κοινωνικά ζητήματα, αν έχει πραγματικό σκοπό να τα επιλύσει. Αν ο στόχος του είναι να καρπωθεί την πρόσκαιρη φήμη του αποφασιστικού και στην συνέχεια να τα παρατήσει σπασμένα στην μέση του δρόμου για τον επόμενο, τότε το πράγμα αλλάζει.
Υπάρχει βέβαια και άλλη ανάγνωση αυτής της κυβερνητικής νευρικής κρίσης. Αυτός που είναι ανίκανος να εγκαταστήσει μετά από έναν ολόκληρο χρόνο το ηλεκτρονικό εισιτήριο στο μετρό, επιλέγει να φλομώνει τον ταλαιπωρημένο επιβάτη με την επέκταση της χώρας μέσω των 12 μιλίων. Κι αυτός που αδυνατεί να εξηγήσει πως βρέθηκε ο Λευκός Πύργος στο υπερταμείο, προτιμά να βάλει τον κόσμο να συζητά για τον τρόπο που πληρώνονται οι παπάδες. Κατανοητό ως επικοινωνιακό κόλπο, όμως το πρόβλημα είναι ότι τα ζητήματα αυτά θα παραμείνουν ανοικτά στο διηνεκές με όσα αυτό συνεπάγεται.
Ας ξέρει πάντως κάτι ο κ. Τσίπρας, αφού υιοθετεί αυτή την τακτική: Η γενική εικόνα της κυβέρνησης του είναι πλέον τέτοια, που δεν τον συμφέρουν τα πολλά ανοικτά μέτωπα. Διότι έχοντας απολέσει την γενική εμπιστοσύνη και την πολιτική κυριαρχία στο παιχνίδι, κάθε ενέργεια του προσθέτει λίγη ακόμα οργή στους ώμους του, δίχως να του προσδίδει τίποτα θετικό. Για παράδειγμα, με την «διευθέτηση» με τον Ιερώνυμο, ενώ δεν πρόκειται να πάρει πίσω τους αριστερούς ψηφοφόρους που τον έχουν εγκαταλείψει, θα χάσει και τους παπάδες (ίσως και τους ενορίτες). Έτσι απλά.
