Του Δημήτρη Καμπουράκη
Πάει και η Μέρκελ, πάνε και οι σοσιαλδημοκράτες. Η Ευρώπη βλέπει τον περίφημο άξονα αριστερά-δεξιά, να παίρνει την μορφή ιταλικής βέσπας. Κούφιος στη μέση με διογκωμένα τα δυο του άκρα. Κυρίως το δεξιό άκρο που γίνεται όλο και μεγαλύτερο, δεξιότερο και πιο λαϊκιστικό. Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία μοιάζουν να είναι ακόμα σε άλλο μήκος κύματος, όμως όλες μαζί δεν ξεπερνούν το 10% του ευρωπαϊκού χάρτη. Που οδεύουμε λοιπόν;
Μα είναι φανερό ότι ολόκληρη η Ευρώπη έχει ήδη μπει σε μια μακρά περίοδο συντηρητικής δεξιάς πολιτικής ηγεμονίας. Η μάχη για ευρωπαϊκή συνοχή ή την εθνικιστική πολυδιάσπαση της, η μάχη για την διεύρυνση ή τον περιορισμό των ατομικών δικαιωμάτων, η μάχη για την επικράτηση του πολιτικού ρεαλισμού ή του ακράτητου και επικίνδυνου λαϊκισμού, η μάχη για την διατήρηση του κράτους πρόνοιας ή της κατάρρευσης του, δυστυχώς ή ευτυχώς –απόντος του κέντρου- θα δοθεί στο εσωτερικό του συντηρητικού χώρου.
Η Ελλάδα θα ακολουθήσει αυτό τον κανόνα, άλλωστε είναι πανθομολογούμενο ότι βρίσκεται μπροστά σε κυβερνητική κατεδάφιση της αριστερολαϊκιστικής της κυβέρνησης προς όφελος της κεντροδεξιάς. Η χώρα λοιπόν έχει μπει ήδη στην κατεύθυνση που πάει όλη η Ευρώπη. Το σοσιαλδημοκρατικό της στρατόπεδο πνέει τα λοίσθια, η δεξιά της καλπάζει, η αριστερά της ετοιμάζεται να βιώσει βαριά ήττα.
Η αναμενόμενη αυτή άνοδος τα ης ΝΔ στην εξουσία, λογικά θα εγκαινιάσει και στην Ελλάδα μια περίοδο μακράς δεξιάς πολιτικής ηγεμονίας. Είναι αστείο να φαντάζεται κανείς ότι λίγους μήνες μετά από μια τέτοια πολιτική αλλαγή, θα υπάρξει διακοπή της για νέα αριστερή παλινόρθωση λόγω Προέδρου Δημοκρατίας και απλής αναλογικής. Ο Κυριάκος, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα έχει τουλάχιστον μια γεμάτη κυβερνητική θητεία, με ανοικτό τον ορίζοντα και για την συνέχεια.
Με την Ευρώπη να πηγαίνει ακροδεξιά (πιέζοντας και επηρεάζοντας αντιστοίχως όλη την περιφέρεια της) και την Ελλάδα να πηγαίνει κεντροδεξιά, ποιο άραγε είναι το βασικό δίλημμα για την επόμενη δεκαετία; Οι ίδιες οι εξελίξεις το υποδεικνύουν. Δεν είναι το παλιό δίλημμα δεξιά-αριστερά που θα κριθεί ανάμεσα στα αντίστοιχα κόμματα, αλλά το δίλημμα κεντροδεξιά-ακροδεξιά που θα κριθεί εντός του συντηρητικού στρατοπέδου. Το κέντρο, αν πράγματι θέλει να βρίσκεται ενεργά μέσα στις εξελίξεις και τις πολιτικές διεργασίες, θα πρέπει να ακροβολιστεί εντός του στρατοπέδου που θα κυβερνήσει τη χώρα την επόμενη πενταετία, αλλιώς επιλέγει την θέση του αμέτοχου θεατή των εξελίξεων.
Έτσι κι αλλιώς, την μετατόπιση αυτή θα την κάνει ο κόσμος του κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας, που ενώ το 2015 στήριξε τον Σύριζα τώρα κατευθύνεται προς την πλευρά των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων και της ελεύθερης αγοράς. Αφού λοιπόν θα το κάνει ο κόσμος αυτού του πάλαι ποτέ κραταιού χώρου, καλό θα είναι να το κάνουν και τα στελέχη του, οι εκφραστές αυτών των μαζών. Άλλως, τα κεντρώα στελέχη θα αφήσουν ακέφαλο τον κόσμο τους εντός του συντηρητικού στρατοπέδου. Είναι τόσο απλό.
