Του Γιώργου Κουμπαράκη*
Η Ελλάδα δύσκολα θα βρει το δρόμο της εξόδου από την κρίση της και με δεδομένη τη σημερινή κυρίαρχη κουλτούρα της, η χρεοκοπία είναι το πιθανότερο σενάριο. Χρεοκοπία η οποία δεν θα έλκει την καταγωγή της από μια οικονομική καταστροφή, ούτε από μια συνειδησιακή, αλλά χρεοκοπία η οποία θα οφείλεται πρωταρχικά στην κυρίαρχη κουλτούρα του σήμερα.
Όταν γράφω για κουλτούρα σίγουρα δεν αναφέρομαι στη μουσική και πιο συγκεκριμένα στο ότι η Πάολα τραγούδησε Χατζιδάκι. Ούτε όμως και στους γραφιάδες των likes, στους επαναστάτες της οθόνης, που έχουν κατακλύσει τα solial media και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας. Αναφέρομαι στην υιοθέτηση αλλά και στην άσκηση μιας αντιαναπτυξιακής και καθεστωτικής βαρβαρότητας η οποία κυκλοφορεί με τη μάσκα της νεοελληνικής κουλτούρας, στην ουσία όμως δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια αντιφιλελεύθερη κουλτούρα. Όταν μιλώ για αντιφιλελεύθερη κουλτούρα αναφέρομαι στην αντικαπιταλιστική αντίληψη που χαρακτηρίζει το σημερινό κυβερνητικό σχήμα στη πλειοψηφία του.
Βρισκόμενη, να ακροβατεί επί ξηρού ακμής, στη λογική αυτή της αντιφιλελεύθερης κουλτούρας, η Ελλάδα έφτασε να συνορεύει οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά με χώρες όπως η Αργεντινή, η Βενεζουέλα, η Γκάιντα και η Ζιμπάμπουε. Ο κίνδυνος να ταυτιστεί με τις χώρες αυτές σε επίπεδο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό είναι πλέον ορατός, πολύ περισσότερο δε όσο η βιομηχανική μονάδα του κρατισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει αδιάκοπα και ανενόχλητα την παραγωγή του. Στηριζόμενος στη θεωρία του επιδοτούμενου πολίτη ρίχνει νερό στο μύλο της αντιφιλελεύθερης κουλτούρας και παρατείνει με αυτόν τον τρόπο την κυριαρχία της.
Ο μεγαλύτερος εχθρός της Ελλάδας δεν είναι η λιτότητα ή η χρεοκοπία. Ούτε ο αποκλεισμός της χώρας από τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Όλα αυτά είναι τα αποτελέσματα και έρχονται δεύτερα απέναντι σε έναν εχθρό που αποτελεί τη βασική αιτία συνέχισης και μεγέθυνσης της ελληνικής κρίσης σήμερα. Έναν εχθρό που απαντάει στο όνομα αντιφιλελεύθερη κουλτούρα. Ο οποίος αντί για την ελευθερία προκρίνει τις κλειστές λογικές. Αντί της εξωστρέφειας, μεγεθύνει την εσωστρέφεια. Αντί της καινοτομίας, ανακυκλώνει αναπτυξιακά μοντέλα, απομιμήσεις παλαιότερων αποδεδειγμένα κορεσμένων στην πράξη. Αντί ενός φιλόξενου και ελκυστικού περιβάλλοντος προωθεί αφιλόξενες πολιτικές, εγκιβωτισμένες, σε μια γραφειοκρατική συνείδηση, που παρακωλύουν όλες τις προσπάθειες για πρόοδο και αλλαγή. Αντί για ενθάρρυνση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας ποινικοποιεί την επιχειρηματικότητα γεγονός που οδηγεί στην ανυπαρξία συνδέσεων με του υπολοίπους τομείς, και βυθίζει με αυτόν τον τρόπο μέσα από μια ακολουθία αλυσιδωτών αντιδράσεων ολόκληρη τη χώρα σε βαθύ τέλμα. Ένας εχθρός ο οποίος δημιουργεί γενιές ολόκληρες εξαρτημένες από το κράτος. Ένας άσπονδος εχθρός ο οποίος διώχνει από την Ελλάδα και τα πιο δυναμικά στοιχεία της κοινωνίας της, τα οποία αναζητούν νέους τρόπους για να αναπτύξουν και να αξιοποιήσουν τα προσόντα και τη δημιουργικότητα τους.
Και όσο η ανικανότητα του «πάμε να το αλλάξουμε» να διαδεχτεί το «δεν αλλάζει με τίποτα» συνεχίζει να επιβιώνει, τόσο και ο κοινός μας εχθρός θα συνεχίζει απρόσκοπτα το καταστροφικό έργο του. Έτσι θα καταφέρνει ώρα με την ώρα πλέον να χάνεται για τη χώρα ένα πολύτιμο ανθρώπινο κεφάλαιο, το οποίο θα μπορούσε να πάρει την τύχη της χώρας στα χέρια του και να την απογειώσει. Έλληνες επιστήμονες, επιχειρηματίες και ελεύθεροι επαγγελματίες που τα τελευταία χρόνια της κρίσης επέλεξαν και συνεχίζουν να επιλέγουν τον εκτός Ελλάδας δρόμο. Όλους αυτούς που τόσο πολύ έχει ανάγκη η χώρα για να πετύχει άλμα μεγαλύτερο από τη φθορά.
