Του Θανάση Διαμαντόπουλου*
Λιγότερο από μήνα από τη συγκρότησή της, η νέα κυβέρνηση προφανώς και δεν προσφέρεται για αξιολόγηση της απόδοσής της. Κάποιους μήνες αργότερα κάτι τέτοιο ίσως αρχίσει να γίνεται εφικτό. Προς το παρόν, αφού κατακάθισαν οι πρώτες εντυπώσεις, μπορούμε υποτυπωδώς να αξιολογήσουμε την εικόνα και τη συγκρότηση της κυβέρνησης με βάση την ανθρωποσύνθεσή της, καθώς και τη μεταξύ τους συνάρθρωση των κυβερνητικών γραναζιών. 
Κατά πρώτον, ασφαλώς ως θετική μπορεί να θεωρηθεί (από κάθε μη ιδεοληπτικό παρατηρητή της δημόσιας ζωής) η επιλογή για θέσεις υφυπουργών μεγάλου αριθμού καταξιωμένων, έμπειρων και πολυδοκιμασμένων στην αγορά τεχνοκρατών, προκειμένου να συνεισφέρουν την τεχνογνωσία τους, τα κριτήρια λειτουργικότητας με τα οποία είναι εξοικειωμένοι, καθώς και τη μεθοδικότητά τους. Ίσως μόνο, δεδομένου πως πάντα υπάρχουν πολιτικά ζητήματα προς αντιμετώπιση, η εξοικείωση με τα οποία των τεχνοκρατών είναι ελλειμματική, σκοπιμότερο θα ήταν κάθε υπουργός, εν συνόλω πολιτικά υπεύθυνος για την πολιτική του υπουργείου, να είχε αυτός την ευθύνη –έστω υπό την έγκριση του πρωθυπουργού και σε συνεννόηση μαζί του- της επιλογής των υφυπουργών.
Κατά δεύτερον, εξαιρετική επίσης η εντύπωση από την υπουργοποίηση σημαντικών ειδικών επιστημόνων που μέχρι τώρα «ήταν και δεν ήταν», ή ήταν οριακά, εντός της πολιτικής. (Πχ περιπτώσεις Γεραπετρίτη, Πιερρακάκη, Σκυλακάκη –στον βαθμό που η Δράση- μάλλον ως think tank λειτουργούσε παρά ως κόμμα- κοκ).
Τρίτον, θαυμάσιες φαίνονται οι επιλογές για σημαντικά υπουργικά χαρτοφυλάκια καταξιωμένων και επιτυχημένων πολιτικών προσωπικοτήτων, προερχόμενων από τον άλλο πόλο του παλιού δικομματισμού. Θα μπορούσαν να είχαν, ενδεχομένως, αξιοποιηθεί και άλλοι ή άλλες από αυτή την πηγή –πιο κραυγαλέα παράλειψη αυτή της Άννας Διαμαντοπούλου-, ωστόσο γνωρίζοντας ορισμένα πράγματα από το παρασκήνιο για κάποιες μη υπουργοποιήσεις, πιστεύω πως η ευθύνη μάλλον δεν βρίσκεται στην πλευρά του σημερινού πρωθυπουργού.
Λιγότερο ικανοποιητικές φαντάζουν, αντίθετα, οι επιλογές για υπουργικούς θώκους που προήλθαν από την πιο «κλασική» δεξαμενή: Με κάποιες κραυγαλέες εξαιρετικά ποιοτικές περιπτώσεις –ίσως ο διορισμός του Νίκου Δένδια στο υπουργείο Εξωτερικών να συνιστά την πιο χαρακτηριστική εξ όλων- οι υπουγοποιηθέντες κομματικοί βαρόνοι της ΝΔ δημιουργούν μείζονες προβληματισμούς: Άτομα με ελάχιστα ικανοποιητικό προσωπικό και πολιτικό βιογραφικό, σχεδόν στο σύνολό τους οι υπουργοί αυτής της κατηγορίας –ή αυτοί στους οποίους προτάθηκε υπουργείο- δείχνουν να απαντούν κυρίως στην ανάγκη για πολλών ειδών συμβιβασμούς και εξισορροπήσεις. Πάντως όχι στο έως σήμερα καταγεγραμμένο υψηλής ποιότητάς έργο τους. Ενώ ιδιαίτερο και ειδικό ενδιαφέρον ενδεχομένως έχει η περίπτωση υπουργού, ευρισκόμενου πλέον στην πολιτική ηγεσία υπουργείου, στο οποίο, ως στέλεχος καριέρας, είχε επανειλημμένα επιχειρήσει να εισαχθεί, μετέχοντας επανειλημμένα -και κάθε φορά ανεπιτυχώς- στον σχετικό διαγωνισμό…
