Της Λίνας Παπαδάκη
Τον Δεκέμβριο του ΄14 ο ΣΥΡΙΖΑ επέλαυνε προς την εξουσία. Το μικρό κόμμα είχε εφαρμόσει μακροχρόνιο πρόγραμμα επιστημονικής θεραπείας θρέψης και πάχυνσης, με διατροφή αποκλειστικά προερχόμενη από τον πόνο της κοινωνίας. Οι αυτοκτονίες, τα παιδιά στο μαγκάλι, η ανθρωπιστική κρίση, η γενοκτονία κλπ, ήταν οι αυστηρά υπολογισμένες θερμίδες που έθρεφαν το καχεκτικό σώμα του νεαρού κόμματος για να το φτάσουν σε πάχος εξουσίας. Ένα από τα θρεπτικά συστατικά της διατροφής του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και ο Νίκος Ρωμανός. Η απεργία πείνας του νεαρού μέλους των Πυρήνων ήταν το τελευταίο super food στον οργανισμό του κόμματος- όσο αδυνάτιζε ο Ρωμανός τόσο γιγάντωνε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Βουλευτές, στελέχη, δημοσιογράφοι, τρολς της επερχόμενης εξουσίας είχαν στήσει μια τρελή επιχείρηση μονοπωλίου ευαισθησίας στην πλάτη του παιδιού εκείνου. Μετρούσαν μια προς μια τις μέρες της απεργίας σαν φέτες ζωής που έφευγε, ανέβαιναν κάθε μέρα και πιο ψηλά στην κλίμακα της λυρικής συγκίνησης, κυρίως έκαναν όλους του άλλους που δεν ακολουθούσαν το τέμπο της θυμικής παραζάλης και προσπαθούσαν να δουν τα πράγματα πιο ορθολογικά, να φαίνονται σχεδόν δολοφόνοι. Μόνο οι αριστεροί είχαν ψυχή που μπορούσε να πάσχει. Παρόλα αυτά η ανάλγητη Κυβέρνηση Σαμαρά ψήφισε τότε το νόμο για τα βραχιολάκια και ο Ρωμανός μπορούσε να σπουδάσει.
Αυτός ο νόμος δεν εφαρμόστηκε επί αριστερής Κυβέρνησης στην περίπτωση του Βασίλη Δημάκη. Ο έμπρακτα σωφρονηθείς κρατούμενος είναι αριστούχος φοιτητής της Νομικής και είχε τουλάχιστον όσο ο Ρωμανός το δικαίωμα στη μόρφωση. Ασφαλώς η απόφαση ανήκει στο δικαστικό συμβούλιο των φυλακών και όχι στον υπουργό Δικαιοσύνης, αλλά ήταν κραυγαλέα η διαφορά του συλλογικού ΣΥΡΙΖΑ στην αντιμετώπιση των ίδιων περιπτώσεων. Σημειωτέον ότι ο Ρωμανός δεν είχε κάνει απεργία δίψας που είναι πολύ πιο άμεσα απειλητική για τη ζωή.
Φαίνεται ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μας έχουν κάνει τόσο καλό που οι ανθρώπινες αντοχές στην πείνα και τη δίψα αυξήθηκαν θεαματικά επί των ημερών του. Περνούσαν οι μέρες της απεργίας του Δημάκη, περνούσαν οι βδομάδες, και οι άλλοτε υπερευαίσθητοι στον κίνδυνο για μια ζωή και στο δικαίωμα ενός νέου στη μόρφωση είχαν άλλες δουλειές, τα γνωστά δηλαδή, να κατακεραυνώνουν την Αντιπολίτευση για διάφορα θέματα σκανδάλων και νεοφιλελευθερισμού. Δημάκης, δικαιώματα, ανθρωπισμός δεν υπήρχαν πουθενά, με τον ίδιο τρόπο που είχαν εξαφανιστεί από τον Ιανουάριο του ΄15 οι αυτοκτονίες, οι λιποθυμίες των μαθητών και τα θρηνητικά αριστερά πρωτοσέλιδα για τα θύματα της κατοχής των Μνημονίων. Η καπηλεία του ανθρώπινου πόνου είχε κάνει τη δουλειά της, τώρα στην εξουσία είναι η αριστερά άρα στην κοινωνία η happy hour.
Δεν ξέρω αν τελικά ο Νίκος Ρωμανός έκανε χρήση των προνομίων που πέτυχε μετά από εκείνη την απεργία που συντάραξε την κοινωνία μας. Μακάρι, γιατί όντως το δικαίωμα στη μόρφωση είναι ιερό. Και ευτυχώς φαίνεται ότι και ο αγώνας του Βασίλη Δημάκη, που δεν συντάραξε την κοινωνία μας, θα έχει αίσια κατάληξη. Άφησε πίσω του όμως ένα τεράστιο, κραυγάζον έλλειμμα αντίδρασης και κινητοποίησης από τους τελάληδες ευαισθησίας του παρελθόντος, που ξεγυμνώνει αναδρομικά τη στάση τους στην απεργία πείνας του Ρωμανού. Ακριβώς, οι άνθρωποι απλώς έκαναν επάγγελμα.
