Αυτή η κυβέρνηση αποτέλεσε παγκόσμιο υπόδειγμα στην πρώτη φάση της πανδημίας για έναν λόγο. Γιατί έλαβε άμεσα και τολμηρά μέτρα. Εκτίμησε σωστά την κατάσταση και δεν χάθηκε σε ατέρμονες συζητήσεις και σε άσκοπους προβληματισμούς.
Σήμερα, με την επέλαση της παραλλαγής της Covid κινείται προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Ενώ γνωρίζει πως μόνον ο εμβολιασμός μπορεί να μετριάσει το κακό, διστάζει να τον καταστήσει υποχρεωτικό. Δεν γνωρίζω τι φοβάται ή τι υπολογισμούς μπορεί να κάνει. Ο χρόνος τρέχει και οι ΜΕΘ σιγά-σιγά γεμίζουν. Άρα η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού είναι μονόδρομος. Και φυσικά δεν νοείται υποχρεωτικότητα χωρίς ποινές για τους παραβάτες του νόμου.
Πρέπει η κυβέρνηση να ξεπεράσει τους δισταγμούς της, να αγνοήσει τις απειλές για απειθαρχία των εκπαιδευτικών και του νοσηλευτικού προσωπικού και να προχωρήσει στην άμεση λήψη μέτρων. Και οι παραβάτες θα υποστούν τις συνέπειες των πράξεων τους.
Υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός πολιτών που δεν εμβολιάστηκε όχι γιατί είναι εκ πεποιθήσεως αντιεμβολιαστές, αλλά γιατί είτε φοβούνται είτε πιστεύουν πως αυτοί είναι άτρωτοι. Η υποχρεωτικότητα θα τους απαλλάξει από τους δισταγμούς και τους φόβους. Συγχρόνως, η κυβέρνηση θα αποδείξει πως -έστω καθυστερημένα- τολμά. Το χειρότερο για μια κυβέρνηση είναι να αφεθεί να σύρεται από τα γεγονότα.
Και για αυτούς που δηλώνουν εκ πεποιθήσεως αντιεμβολιαστές, ας το ξεκαθαρίσουμε. Πλην ελαχίστων περιπτώσεων που είναι γενικώς κατά όλων των εμβολίων, οι υπόλοιποι έχουν αυτήν την συμπεριφορά γιατί δεν πιστεύουν στην επικινδυνότητα της Covid. Ακόμα και σήμερα την θεωρούν μια μορφή γρίπης. Όλα τα υπόλοιπα που επικαλούνται όπως τα ατομικά δικαιώματα τους και η ελευθερία της βούλησης τους που παραβιάζονται, είναι προφάσεις. Από την πρώτη περίοδο της Covid ήταν αρνητικοί στην λήψη μέτρων. Δεν συνετίστηκαν και δεν προβληματίστηκαν από τις εικόνες του Μπέργκαμο. Θυμούμαστε τι ανοησίες διέδιδαν τότε για φέρετρα γεμάτα με πνιγμένους μετανάστες ή για άδεια φέρετρα.
Στην Ιταλία πριν από λίγες ημέρες κοινωνικοί φορείς τάχθηκαν υπέρ της υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών. Δείγμα ευθύνης σε μια χώρα που διακρίνεται ιστορικά για την κοινωνική και την πολιτική υπευθυνότητα.
Οι εγχώριοι σύντροφοι, ας μην αναφέρονται μόνον στον Τολιάτι και στον Μπερλινγκουέρ, αλλά ας διδαχτούν κιόλας από τις πολιτικές τους που αποτελούν κληρονομιά της πολιτικής ζωής της Ιταλίας. Στις κρίσιμες στιγμές πάντα έβαζαν πλάτη. Ας υιοθετήσουν την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών και ας τραβήξουν το αυτί στις συνδικαλιστικές ηγεσίες που ελέγχουν, βάζοντας για μια φορά υπεράνω το συμφέρον της πατρίδας τους.
Η κυβέρνηση να μην περιμένει άλλο. Βρισκόμαστε σε μια καινούργια φάση του ίδιου πολέμου με έναν εχθρό πιο επιθετικό. Να λάβει τώρα τα μέτρα πριν είναι πολύ αργά και για την κοινωνία και για την οικονομία και για την ίδια.
