Του Γιάννη Ανδρουλάκη
Ο τίτλος του σημειώματος είναι η παραστατική απεικόνιση της κυνικής παραδοχής Χουλιαράκη περί συνειδητής φορολόγησης της μεσαίας τάξης. Το επιχείρημά του ότι αυτό γίνεται για την στήριξη των πιο ευάλωτων είναι σχιζοφρενικό αφού μεσοπρόθεσμα οδηγεί με απόλυτη βεβαιότητα στο αποτέλεσμα να καταστούν ευάλωτοι όλοι οι έλληνες, αφού η μεσαία τάξη κάποια στιγμή θα πάψει να είναι μεσαία. Τότε θα είμαστε όλοι «ίσοι» στην φτώχεια και κανείς δεν θα έχει πλέον παράπονο.
Η πιο πάνω ζοφερή αντίληψη για την κατανομή των φορολογικών βαρών και την κοινωνική δικαιοσύνη, μπορεί να εκφράζεται δημόσια για πρώτη φορά με τέτοια ενάργεια, ήταν όμως γνωστή εκ των προτέρων. «Μεσαία τάξη» στο μυαλό τους δεν είναι ό,τι αυτό σημαίνει σε κάθε προοδευμένη και κανονική χώρα. Μεσαία τάξη για τους κυβερνώντες είναι ο υπερφορολογημένος ιδιωτικός τομέας της οικονομίας. Με την πολιτική τους κήρυξαν σε διωγμό επιχειρηματίες, αυτοαπασχολούμενους και μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα. Χωρίς να υπολογίζουν, ότι με μαθηματική ακρίβεια, τα επόμενα θύματα του ντόμινο αυτής της κοντόφθαλμης και ιδεοληπτικά φθονερής πολιτικής θα είναι οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα αφού δεν θα υπάρχει πια κανείς για να συντηρεί τις δαπάνες μισθοδοσίας τους και λειτουργίας των δομών του κράτους.
Όσοι λοιπόν παρ' ελπίδα, βρίσκουν ενδιαφέρουσα και ορθή την πιο πάνω αντίληψη ή συγκινούνται από την ηθικολογική της διάσταση θα πρέπει να ξέρουν ότι σύντομα θα μεταπέσουν κι αυτοί στην τάξη των «ευάλωτων» και τότε θα αντιληφθούν το μέγεθος αλλά και την θρασύτητα της πολιτικής απάτης μιας κυβέρνησης που διαλύει συνειδητά τον ιδιωτικό τομέα και στερεί από την χώρα κάθε πιθανότητα ανάπτυξης και προκοπής.
Δεν είναι τυχαία ή αφελής αυτή η στρατηγική μεθόδευση της κυβέρνησης. Υπηρετεί τον πολιτικό της στόχο, που δεν είναι άλλος από την ολοκληρωτική πολιτική της κυριαρχία. Δεν επιβιώνει πολιτικά σε μία χώρα στην οποία ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας θα μπορεί να αναπνέει, να αποδίδει, να επιβιώνει και να διεκδικεί πολιτικό ρόλο και εκπροσώπηση. Αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα για μια κυβέρνηση μετριοκρατών και ιδεοληπτικών. Ο μέσος όρος λοιπόν πρέπει να «κατέβει» όσο γίνεται περισσότερο, οι φτωχοί να γίνουν φτωχότεροι και «μεσαίοι» να γίνουν κι αυτοί φτωχοί. Κι όλοι μαζί, χωρίς αντοχές, χωρίς αντιστάσεις και χωρίς ελπίδα, να γεύονται ως «ευάλωτοι» τα ψίχουλα της κοινωνικής πολιτικής ευχαριστώντας την κυβέρνησή τους που μεριμνά να μην πεθάνουν της πείνας.
Αυτό είναι το πολιτικό σχέδιο θα καταγγελθεί από την αντιπολίτευση και θα ακυρωθεί από τον λαό. Η κυβέρνηση θα δώσει λόγο στις επόμενες εκλογές και η απάντηση της «μεσαίας τάξης» θα είναι οδυνηρή γι αυτήν.
