Η ισχυρή Τουρκία, μέλος των G20, με το δικό της νόμισμα, με αμέτρητες ξένες επενδύσεις, με μια μεγάλη παραγωγική μηχανή που βγάζει από καρφίτσες μέχρι προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, με σημαντικό πρωτογενή τομέα, κινδυνεύει να χρεοκοπήσει! Η μικρή Ελλάδα που δεν παράγει, που δεν έχει τράπεζες, δεν έχει ελπίδα, συνεχίζει να είναι όρθια. Αναρωτιέται κανείς αν αυτή η ζωή είναι δίκαιη...
Μεγαλώνουμε έτσι που είμαστε πεπεισμένοι ότι αν ακολουθήσουμε ένα σχέδιο και το υλοποιήσουμε με έναν ορθολογικό τρόπο δράσης θα φτάσουμε στο τέλος μιας διαδρομής, εκεί όπου μας περιμένει η ανταμοιβή μιας δύσκολης προσπάθειας. Είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι ότι υπάρχει αυτή η αμοιβή. Να μην σας πω ότι την έχουμε ήδη δει νοητά, πριν καν ξεκινήσει το ταξίδι. Είναι όμως έτσι; Κι αν δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή και Παράδεισος, προς τι να υπομένει κανείς τις κολασμένες στιγμές μιας ατέρμονης προσπάθειας;
Είναι η γνωστή ιστορία του τζιτζικιού και του μέρμηγκα. Ο μέρμηγκας παιδεύεται όλο το καλοκαίρι για να συγκεντρώσει προμήθειες για τον χειμώνα, την ίδια στιγμή που ο γλεντζές τζίτζικας σκορπά τον χρόνο του στις παραλίες, παρέα με δίμετρες ξανθιές. Ο μέρμηγκας τα αποδέχεται όλα. Του δίνει δύναμη η σκέψη ότι τον χειμώνα που αυτός θα χαίρεται την θαλπωρή του σπιτιού του θα βλέπει απ' έξω τον ανεπρόκοπο τζίτζικα να του κτυπάει απελπισμένος την πόρτα, ζητιανεύοντας για λίγη ζέστη και ένα πιάτο φαγητό. Και ο μέρμηγκας; Ναι! Δεν θα του ανοίγει την πόρτα, αλλά θα τον βλέπει να αργοπεθαίνει στο κρύο, τιμωρημένος για το γεγονός ότι το καλοκαίρι διασκέδασε. Δεν ξέρω αν προσέξατε την βαθιά επίδραση του χριστιανισμού στον μύθο, αλλά η ουσία είναι ότι ο φόβος και η τιμωρία είναι τα όπλα με τα οποία οι θρησκείες καθυποτάζουν το ποίμνιο…
Εμείς ξέρουμε μία άλλη εκδοχή! Αυτή που ο μέρμηγκας αρχίζει να αγχώνεται μέσα στην ετοιμόρροπη καλύβα του για το γεγονός ότι δεν έχει έρθει ακόμη ο τζίτζικας. Μόνος, έρημος, δεν έχει διάθεση να αγγίξει ούτε έναν από τους αποθηκευμένους καρπούς του καλοκαιριού. Όσο περνάει η ώρα και δεν εμφανίζεται ο τζίτζικας, ο μέρμηγκας καταρρέει. Κι αυτό που φοβότανε, έγινε! Ξαφνικά σταματάει έξω από το σπίτι του μία λιμουζίνα. Κι ενώ το χιόνι πέφτει ασταμάτητα, ο οδηγός της λιμουζίνας με τη στολή του κτυπάει την πόρτα και τον προσκαλεί σε ένα ταξίδι στα πιο ζεστά μέρη με παρέα τον τζίτζικα που τον περιμένει με ένα ποτήρι σαμπάνια στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου!
Μπορεί να μην είναι έτσι ακριβώς η ιστορία και να είναι κάπως έτσι. Αλλά τέλος πάντων, εγώ έτσι την θυμάμαι!
Η «τιμωρία» της Τουρκίας είναι το απολύτως παράλογο σε έναν κόσμο που οι εργατικοί δικαιώνονται και οι τεμπέληδες οδηγούνται στην κρεμάλα της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Η ιστορία αυτή της κρίσης στην Τουρκία χαλάει το ηθικοπλαστικό πλαίσιο που είχε διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στον ευρωπαϊκό χώρο. Εκείνο που έλεγε ότι ακολουθώντας κατά γράμμα ένα καλό σχέδιο στην Οικονομία ο λαός σου θα ευημερήσει. Άντε να πείσεις τώρα τους λαούς όλου του κόσμου ότι αυτός είναι ο τρόπος.
Εκτός κι αν δεχτούμε ότι η Τουρκία ακολούθησε πράγματι το σωστό μονοπάτι, αλλά έπεσε θύμα ληστείας! Ότι δεν είχε υπολογίσει ότι ο κόσμος της πραγματικής Οικονομίας δεν έχει πάντα σχέση με τον κόσμο των αγορών. Ότι αν ο γκρουπιέρης του Καζίνο αποφασίσει να χάσεις, είσαι χαμένος και μάλιστα πριν καν ξεκινήσει η ρουλέτα να γυρίζει.
Επιβραβεύονται έτσι οι Τσιπραίοι όλου του κόσμου; Όχι ακριβώς! Δίδεται όμως ένα μήνυμα στους επίδοξους Ερντογάν. Τι τους περιμένει αν αμφισβητήσουν τα ζωτικά συμφέροντα των μεγάλων παικτών. Όσο για τους Τσιπραίους; Θα πρέπει να διαβάσουν σωστά το μήνυμα. Να μην πιστέψουν ότι η παραμορφωτική εικόνα που βλέπουν αποτελεί γι'' αυτούς παράθυρο ευκαιρίας.
Δυστυχώς, ο τζίτζικας δεν θα μπορούσε να καλέσει τον μέρμηγκα σε ένα τέτοιο ταξίδι. Επειδή η φύση του τζίτζικα δεν τον αφήνει να ξεπεράσει τον εαυτό του. Ο διάβολος μόνο θα μπορούσε να παίξει ένα τέτοιο παιγνίδι και να αναγκάσει τον μέρμηγκα να εγκαταλείψει την ζεστασιά του σπιτιού του!
Επί χιλιάδες χρόνια κερδίζουν οι δυνάμεις της εργασίας. Τις τελευταίες δεκαετίες τον κόπο τους τον κλέβουν οι δυνάμεις του παρασιτικού, του τζογαδόρικου καπιταλισμού. Ε, κάποια στιγμή η στρέβλωση αυτή θα τελειώσει, όπως έχει συμβεί και με άλλες στο παρελθόν. Αν λοιπόν ανησυχώ για κάτι δεν είναι η τύχη της Τουρκίας. Αυτή αργά ή γρήγορα θα βρει τον δρόμο της, από την στιγμή που μπορεί να αντιμετωπίσει σε έναν μεγάλο βαθμό τις ανάγκες του λαού της. Για τη δική μας τύχη ανησυχώ. Επειδή δεν έχουμε να κερδίσουμε το παραμικρό από την ατυχία του γείτονα. Είμαστε σε τόσο κακή κατάσταση που και εκατομμύρια να έπεφταν στο κεφάλι μας θα μας ήταν αδύνατον να πιάσουμε μία δεκάρα…
Θανάσης Μαυρίδης
