Του Κώστα Μήλα*
Πολλοί αφελείς στην τότε κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ επίστευαν, τόσο στο τέλος του 2014 όσο και στις αρχές του 2015, ότι οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (ένα απίστευτο συνονθύλευμα ονειροπαρμένων Αριστεριστών και δεξιόπληκτων μιλιταριστών) θα αποτελούσε πρόσκαιρη Αριστερο(α)δέξια παρένθεση.
Λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Έχοντας καταναλώσει έξι μήνες ατέρμονων διαπραγματεύσεων, ο κ. Τσίπρας "συνθηκολόγησε" με τις επιταγές της Τρόικα, μέσω της "ΝΑΙ σε όλα" αποδοχής εξωφρενικών πλεονασμάτων 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 και πλεονασμάτων 2% του ΑΕΠ...έως ότου τα δικά μου εγγόνια, που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα, συνταξιοδοτηθούν.
Πήρε λοιπόν βαθιές ανάσες ο κ. Τσίπρας έτσι ώστε να θέσει σε εφαρμογή το δικό του Σχέδιο Β, το οποίο συνίσταται στην χρήση της Παιδείας ως νέας Κερκόπορτας η οποία θα οδηγήσει σε παγίωση του στην εξουσία.
Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι Πανεπιστημιακός για να αντιληφθεί ότι η Κερκόπορτα λειτουργεί μέσω της ισοπεδωτικής πολιτικής του κ. Τσίπρα σε θέματα παιδείας. Πράγματι, με συνεπέστατο τρόπο, τρεις διαδοχικοί υπουργοί Παιδείας (Μπαλτάς, Φίλης, Γαβρόγλου) κινήθηκαν σε απόλυτη σύμπνοια με τον κ. Τσίπρα προκειμένου να υπονομεύσουν όποια λειτουργική δομή ακόμα υπάρχει στην ελληνική εκπαίδευση.
Παρά το γεγονός ότι, με τη ανάληψη της εξουσίας, ο κ. Τσίπρας απηύθυνε "συγκινητική" πρόσκληση στους επιστήμονες του εξωτερικού να γυρίσουν στην πατρίδα, όλες οι ενέργειες των υπουργών του (με τις δικές του φυσικά ευλογίες) κινήθηκαν στην αντίθετη κατεύθυνση.
Αρχικά, τέθηκε η αριστεία ως ρετσινιά που κολλάει και δεν ξεπλένεται με τίποτα. Μετά, ως νέοι, αλά Κανάρης, μπουρλοτιέρηδες, τίναξαν στον αέρα ό,τι παρέμενε (ακόμη) όρθιο από τον νόμο Διαμαντοπούλου, με την ενεργοποίηση τριών εξαιρετικά επικίνδυνων πυρηνικών κεφαλών, ήτοι: (α) την επαναφορά του Πανεπιστημιακού ασύλου, (β) την κατάργηση των Πανελλαδικών Εξετάσεων και (γ) της επιλογή Σημαιοφόρων όχι πια με βάση τις σχολικές επιδόσεις. Αντιθέτως θεώρησαν ότι οι σχολικές επιδόσεις είναι σαφέστατα υποδεέστερες των επιταγών της Θεάς Τύχης η οποία, με ένα απλό και γρήγορο "στρίψιμο" μιας ...κάλπικης λίρας, θα αποφασίζει στο μέλλον ποιος θα κυματίζει περήφανα την ελληνική Σημαία στις μαθητικές παρελάσεις.
Ο γράφων δεν έχει καταλάβει γιατί ακόμα χρειαζόμαστε μαθητικές παρελάσεις αλλά, είπαμε: Ο,τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, το κάνει λειψά έτσι ώστε να επανέλθει σε αυτό όταν και εφόσον χρειασθεί προκειμένου να αποπροσανατολίσει από μελλοντικά δυσβάσταχτα μέτρα (τα οποία σίγουρα θα κληθεί να εφαρμόσει όταν τα πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ αποδειχθούν ανέφικτος στόχος).
Η Κερκόπορτα της Παιδείας στοχεύει στην απόλυτη, και χωρίς αιδώ, ισοπέδωση προς τα κάτω. Πράγματι, εθίζοντας τον Έλληνα ψηφοφόρο στην μετριότητα (και ακόμα πιο κάτω) νομίζει ότι μπορεί να κάνει πολιτικές επιλογές με το σκεπτικό ότι "όλοι τους ίδιοι είναι". Με την σημαντική διαφορά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει το συγκριτικό πλεόνασμα πολύ μικρότερου, και επομένως ηθικά μη αναλώσιμου, χρόνου παραμονής στην εξουσία!
Η αλήθεια όμως είναι η εξής: Εάν οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ διέθεταν το σθένος κατάργησης του Πανεπιστημιακού Ασύλου και εκδίωξης των φοιτητικών παρατάξεων από το ελληνικό Πανεπιστήμιο, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έβρισκε "βολικό πάτημα" προκειμένου να ενεργοποιήσει τις σημερινές παρακμιακές εξελίξεις στο χώρο της Παιδείας.
Και, βέβαια, η ουσία της υπόθεσης παραμένει η ακόλουθη: Αποδεχόμαστε οικονομικά Μνημόνια τα οποία, ενδεχομένως να οδηγήσουν κάποια στιγμή, σε πρόσκαιρη εξάλειψη των δημοσιονομικών μας ανισορροπιών. Την ίδια στιγμή όμως, αρνούμαστε πεισματικά να συμφωνήσουμε μεταξύ μας σε ένα Μνημόνιο...Παιδείας το οποίο και θα έθετε τις βάσεις προκειμένου να ξεφύγουμε από την σημερινή οικονομική μιζέρια.
*Ο κ. Κώστας Μήλας, είναι Καθηγητής και Πρόεδρος του Ερευνητικού Τομέα στο Τμήμα Οικονομικών, Χρηματοοικονομικών και Λογιστικής, University of Liverpool.
