Του Σάκη Μουμτζή
Η θέση του υπουργού, αναμφίβολα, προσφέρει πολλά πλεονεκτήματα στον κάτοχο της. Σωματοφύλακες, οδηγούς, πολυτελή αυτοκίνητα, έναν στρατό από υπαλλήλους, κάθε λογής «τυχερά» και τον ισόβιο τίτλο του υπουργού. Και να έχει χάσει την θέση του, «κύριε υπουργέ» τον προσφωνούν οι πολίτες, με ή χωρίς σεβασμό.
Ο Ν.Τόσκας, προφανώς, δεν θέλει να χάσει αυτά τα προνόμια. Εξάλλου δεν έχει περιθώρια επιλογών και διαπραγμάτευσης για άλλο υπουργείο. Ο επόμενος σταθμός μάλλον θα είναι το σπίτι του.
Έτσι, επιμένει να εξευτελίζεται. Δεν γνωρίζω πόσο καλός αξιωματικός ήταν ή τι σπουδές έκανε. Κρίνεται ως υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ. Ως υπουργός που ανέχεται να έχει έναν διακοσμητικό ρόλο στο υπουργείο του, καθώς το κέντρο χάραξης της ακολουθητέας πολιτικής βρίσκεται αλλού.
Γιατί, κακά τα ψέμματα, γι΄αυτά τα θέματα αποφασίζουν στελέχη του «βαθέως» ΣΥΡΙΖΑ, με εκλεκτικές συγγένειες με τον χώρο των μπαχαλάκηδων. Με τις «συλλογικότητες», όπως κομψά τους χαρακτηρίζουν. Ο Ν.Τόσκας, απλώς, παρακολουθεί. Και οι δυνάμεις καταστολής ακολουθούν την πολιτική της αποχής από κάθε δράση.
Ανέκαθεν η Αριστερά, είχε κακές σχέσεις με τον νόμο και την τάξη.Οχι μόνον γιατί οι φορείς τους, ιστορικά, εστράφησαν εναντίον της, αλλά και γιατί αποτελούν ένα μηχανισμό του κράτους που, βάσει της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας, πρέπει να τσακιστεί. Ώστε να αντικατασταθεί στην συνέχεια, από έναν άλλο μηχανισμό καταστολής, πλήρως ελεγχόμενο από την κυβερνώσα Αριστερά. Και επειδή αυτό δεν μπορεί να γίνει αμέσως, μεσολαβεί το στάδιο της εξουδετέρωσης του, με την αναστολή κάθε δραστηριότητας του.
Στην προκειμένη περίπτωση οι κυβερνώντες αισθάνονται πιο οικείοι με τους μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων, παρά με τους πολίτες που βιώνουν την δράση τους. Μεταξύ καταστολής και ανοχής προτιμούν την ανοχή. Αυτό αισθάνονται, αυτό κάνουν.Πάντοτε, η Αριστερά αποστρεφόταν τους «νοικοκυραίους» που ήθελαν την δουλειά τους και την ησυχία τους. Δεν ήταν καλοί δέκτες των μηνυμάτων της.
Όταν ο μέσος πολίτης, σε κατάσταση απόγνωσης, διερωτάται «πού είναι το κράτος», η Αριστερά σφυρίζει αδιάφορα. Όταν οι άλλοι πετούν μολότοφ, ο ΣΥΡΙΖΑ επιζητεί την συνεννόηση και τον διάλογο μαζί τους. Να συζητήσουν τι; Το κράτος δεν διαπραγματεύεται την εκχώρηση της εξουσίας του σε καμία συλλογικότητα. Δεν συμβιβάζεται με παράνομες πράξεις.
Υπάρχουν τα εντεταλμένα όργανα, που το μόνο που ζητούν είναι η πολιτική κάλυψη των ενεργειών τους. Γιατί επιχειρησιακά σχέδια αντιμετώπισης έκνομων καταστάσεων υπάρχουν. Είτε στο Μενίδι, είτε στα Εξάρχεια, είτε στο Πολυτεχνείο. Φοβούνται όμως οι πολιτικοί προϊστάμενοι να αναλάβουν την ευθύνη.
Ας το καταλάβουμε. Το πρόβλημα δεν είναι επιχειρησιακό. Είναι βαθύτατα ιδεολογικό και πολιτικό. Και οφείλεται στην ηγεμονία της Αριστεράς στον χώρο των ιδεών που ευνούχισε και απαξίωσε, εδώ και σαράντα χρόνια, τις έννοιες της καταστολής, του νόμου και της τάξης. Έννοιες, αυτονόητα σύμφυτες με την ύπαρξη του κράτους.
Είναι ολοφάνερο πως αυτή η ξεχειλωμένη κατάσταση, αποκόπτει τον ΣΥΡΙΖΑ από τον κόσμο που τον ψήφισε όχι για τις ιδεοληψίες του 4%, αλλά για να φύγουν οι άλλοι. Γιατί αποδεικνύεται πως και σε αυτόν τον τομέα οι Σαμαροβενιζέλοι, ήταν καλύτεροι. Κάτι έκαναν.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, αντιλαμβάνεται πως αν προσχωρήσει στην λογική και κυρίως στην πρακτική της καταστολής, χάνει και το τελευταίο φύλλο συκής που της έχει απομείνει, στο στενό κομματικό της ακροατήριο. Αν σε κάτι ξεχωρίζει από τους προηγούμενους, είναι πως επιτρέπει στους μπαχαλάκηδες κάθε Παρασκευή βράδυ να δίνουν την παράσταση τους στην Χ.Τρικούπη και στο Πολυτεχνείο.
Γι΄αυτό ας αλλάξουν τουλάχιστον τον τίτλο του υπουργείου. Ας το ονομάσουν «υπουργείο προστασίας του μπαχαλάκη».
Θα είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα!
