Του Δημήτρη Χριστοδουλάκη
Ψάχνουμε φταίχτες για την κατάντια μας, μπας και μπορέσουμε να μεταφέρουμε λίγο από το βάρος των ευθυνών και δεν βρίσκουμε. Ο λόγος είναι πως ο πραγματικός φταίχτης δεν είναι άλλος από μια μαϊμού. Μια μαϊμού που έχει πεθάνει εδώ και έναν αιώνα και κανείς ή σχεδόν κανείς δεν την θυμάται πια.
Διαβάστε λοιπόν την ιστορία για να με καταλάβετε…
Το 1917, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, ο επονομαζόμενος και Κώτσος, έχοντας υποχρέωση στον κάιζερ της Γερμανίας, αποφάσισε ότι η Ελλάδα θα πρέπει να κρατήσει αποστάσεις από όλες τις παρατάξεις που συμμετείχαν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Ο Βενιζέλος, που ήξερε πρόσωπα και πράγματα, γνώριζε καλά ότι η απόσυρση της Ελλάδας από το πλευρό των συμμάχων αγγλογάλλων, (Αντάντ), θα σήμαινε την απώλεια της Μακεδονίας. Ο λόγος ήταν ότι εάν επικρατούσαν οι Γερμανοί με τους συμμάχους τους, ο Κάιζερ θα έδινε την Μακεδονία στην Βουλγαρία ως αντίδωρο για τις υπηρεσίες της στην συμμαχία. Αν επικρατούσαν οι Αγγλογάλοι, τότε την Μακεδονία θα την έπαιρναν οι σύμμαχοι τους Σέρβοι.
Ο Βενιζέλος λοιπόν αποφάσισε να κρατήσει την Ελλάδα στο πλευρό των Αγγλογάλλων με κάθε κόστος και για να επιτευχθεί αυτό, έπρεπε να βγει από την μέση ο Κωνσταντίνος.
Όταν είδε πως ο Κώτσος δεν υπήρχε περίπτωση να το κουνήσει από την θεσούλα του, φώναξε τους συμμάχους του για βοήθεια και εκείνοι απέκλεισαν την Αθήνα, οδηγώντας τον λαό της σε λιμοκτονία με σκοπό να πιέσουν τον Κωνσταντίνο να παραιτηθεί. Εκείνη την εποχή βγήκε και το σύνθημα «Ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά».
Ο Κωνσταντίνος παρατήθηκε μετά από αυτήν την απαράδεκτη επέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδος από τους συμμάχους και επικράτησε πλήρως ο Βενιζέλος.
Στον θρόνο ανέβηκε ο Βασιλέας Αλέξανδρος στις 11 Ιουνίου 1917 ο οποίος παραδόξως, συμβιβάστηκε με τον Βενιζέλο και για πρώτη φορά φάνηκε ότι σύσσωμη η Ελληνική ηγεσία (Βενιζελικοί και Λαϊκοί), θα ακολουθούσαν την ίδια πορεία.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι σύμμαχοι βοήθησαν τα Ελληνικά στρατεύματα να απελευθερώσουν τα εδάφη μας στην Μικρά Ασία και υπέγραψαν την συνθήκη των Σεβρών το 1920 η οποία ουσιαστικά άνοιγε τον δρόμο για την ενσωμάτωση της Μικράς Ασίας στην Ελλάδα με δημοψήφισμα που θα ελάμβανε χώρα το 1925.
Δυστυχώς για την Ελλάδα, μία αναθεματισμένη μαϊμού, δάγκωσε στο πόδι τον Βασιλιά τον Σεπτέμβριο του 1920, στέλνοντας τον σε πρόωρο θάνατο μετά από σηψαιμικό σοκ.
Η άτιμη αυτή μαϊμού, φρόντισε να δαγκώσει τον Αλέξανδρο, λίγες μέρες πριν τις βουλευτικές εκλογές που σχεδόν σίγουρα θα κέρδιζε ο Βενιζέλος. Οι αντιβενιζελικοί βρήκαν την ευκαιρία να διασπάσουν την άτυπη κατάπαυση του πυρός ανάμεσα στους βασιλικούς και τον Βενιζέλο και να σχηματίσουν το κόμμα της Ηνωμένη Αντιπολίτευσις που επικράτησε στις εκλογές με 8 μονάδες διαφορά από το κόμμα των Φιλελευθέρων.
Βασικό σύνθημα των αντιβενιζελικών ήταν η επιστροφή του Κωνσταντίνου. Οι σύμμαχοι, γνωρίζοντας τον χαρακτήρα και τις συμπάθειες του Κωνσταντίνου, προειδοποίησαν μέσω τελεσιγράφου τους έλληνες λίγες ημέρες πριν τις εκλογές αλλά και αμέσως μετά από αυτές.
Μήνυσαν λοιπόν στον Ελληνικό λαό, πως εάν επαναφέρει στον θρόνο τον Κωνσταντίνο, θα ακυρώσουν την συνθήκη των Σεβρών, θα αποσύρουν την στήριξη τους στον Ελληνικό στρατό στην Μικρά Ασία και θα σταματήσουν να δανείζουν το υπερχρεωμένο Ελληνικό κράτος.
Οι αντιβενιζελικοί, που όπως και να το κάνουμε τους έπνιγε το δίκιο από τα γεγονότα του 17, δήλωναν σε όλους τους τόνους πως δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να πραγματοποιήσουν τις απειλές τους οι Άγγλοι και οι Γάλλοι, γιατί πρώτον η ακύρωση της συνθήκης των Σεβρών θα μπορούσε να διαλύσει όλη την Βαλκανική, οπότε και την Ευρώπη, δεύτερον δεν υπάρχει κανένας άλλος σύμμαχος διατεθειμένος να αντικαταστήσει τον Ελληνικό στρατό στην Μικρά Ασία και τέλος αποκλείεται να σταματήσουν να μας δανείζουν γιατί με τα δανεικά τους πληρώνουμε τους τόκους από τα χρήματα που τους χρωστάμε από προηγούμενα δάνεια, οπότε έχουν συμφέρον να συνεχίσουν να μας δανείζουν…
Σας θυμίζει κάτι η τελευταία παράγραφος;;;
Ο Κωνσταντίνος επανήλθε στον θρόνο του ως θριαμβευτής και όλως παραδόξως, οι σύμμαχοι πραγματοποίησαν όλες τους τις απειλές με αποτέλεσμα την Μικρασιατική καταστροφή…
Όταν οι μικρασιάτες πρόσφυγες, ήρθαν στον Ελλαδικό χώρο, δεν έλαβαν θερμής υποδοχής και αντιμετωπίστηκαν από τους υπόλοιπους Έλληνες ως μιάσματα. Αυτή η συμπεριφορά των Ελλαδιτών, πλήγωσε βαθύτατα τους μικρασιάτες και όποιος έχει προσέξει τα λόγια του λαϊκού άσματος «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», μπορεί να κατανοήσει το μέγεθος της προδοσίας και αδικίας που αισθάνονταν οι μικρασιάτες αδερφοί μας.
Εκείνη την εποχή έτυχε να συζητιέται πολύ στα κοσμοπολίτικα στέκια της Ευρώπης, η μαρξιστική θεωρία και η Οκτωβριανή επανάσταση και αρκετοί λόγιοι Έλληνες, έσπευσαν να ενταχθούν στο κίνημα των μπολσεβίκων.
Το 1924, η θέση του ΚΚΕ για «ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη», συμφώνως με τας επιταγάς της Κομιντέρν (κομμουνιστικής Διεθνούς), οδήγησε το σύνολο σχεδόν των διανοουμένων μπολσεβίκων, εκτός κόμματος. Αντί λοιπόν το ΚΚΕ να συρρικνωθεί, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Τα κομμουνιστικά μανιφέστα, βρήκαν ευήκοα ώτα στις τάξεις των προσφύγων που είχαν αγανακτήσει όπως είπαμε με την στάση των ντόπιων και έτσι έσπευσαν να αναπληρώσουν τις θέσεις στο κόμμα των αποχωρησάντων διανοουμένων μπολσεβίκων.
Το ΚΚΕ λοιπόν αντί να αποδυναμωθεί μετά την μαζική φυγή του συνόλου σχεδόν των διανοουμένων υποστηρικτών του, ενδυναμώθηκε από την ενσωμάτωση μεγάλου μέρους των μικρασιατών προσφύγων αλλά και του συνόλου των σλαβόφωνων Ελλήνων της Μακεδονίας που καλόβλεπαν μία βουλγαρική διοίκηση ενός ανεξάρτητου Μακεδονικού κράτους.
Το ΚΚΕ λοιπόν πορεύτηκε τα επόμενα χρόνια χωρίς ισχυρούς πνευματικούς ηγέτες, λόγω της αποχώρησης των διανοουμένων το 24 αλλά με ένα ισχυρό πύρινα μελών που του εξασφάλιζε υψηλά ποσοστά. Έφτασε έτσι στον πόλεμο να διοικείται από τον Ζαχαριάδη ο οποίος έχοντας σπουδάσει στο KUTV (Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής), ξεχώριζε ως η μύγα μες στο γάλα από τα υπόλοιπα στελέχη και η συνέχεια είναι λίγο έως πολύ γνωστή.
Μία αναθεματισμένη μαϊμού λοιπόν, και η μανία της να ορέγεται βασιλικές γάμπες, ευθύνεται για το φλερτ των ελλήνων με τον κομμουνισμό που ξεκίνησε εκατό χρόνια πριν και ένας Θεός ξέρει που θα καταλήξει…
