Toυ Δημήτρη Κουρέτα*
Πριν δέκα μέρες περίπου διαπίστωσα ότι στην τουαλέτα του ισογείου του κτιρίου μας, το οποίο όσοι έχουν επισκεφθεί στη Λάρισα, θα ξέρουν ότι μοιάζει σαν ξενοδοχείο πολυτελείας, δεν άναβε η λάμπα.
Είπα στον γραμματέα μου να φωνάξει τον τεχνικό και να την αλλάξει. Εν τω μεταξύ έφυγα ταξίδι έξω σε συνέδριο και όταν γύρισα η λάμπα ήταν ακόμη καμένη. Τηλεφώνησα στον γραμματέα μου και μου είπε ότι ειδοποίησε τον τεχνικό. Πήρα τον τεχνικό και μου είπε ότι ειδοποίησε την επιτροπή Ερευνών του Πανεπιστημίου για να εγκρίνει το ποσό για την λάμπα.
Παρόλο που υπάρχουν χρήματα για λάμπες σε πολλά προγράμματα μας (σκεφτείτε να μην υπήρχαν), η διαδικασία που δημιούργησε η προηγούμενη κυβέρνηση, να βάλει τους ΕΛΚΕ των πανεπιστημίων στο δημόσιο λογιστικό δημιουργεί το εξής: Όταν καεί μια λάμπα, πρέπει να γίνει αίτημα στην επιτροπή ερευνών, να εγκριθεί, να φέρω 3 προσφορές (για μια λάμπα παρακαλώ των 3,6 ευρώ) και να αγοραστεί. Στην καλύτερη περίπτωση θα περάσει περίπου διάστημα 10ημερών. Και αν δεν είχα προβλέψει κατηγορία δαπάνης τέτοια ( για λάμπες δηλαδή), θα κάνει 2 μήνες.
Ναι διαβάσατε καλά. Για μια λάμπα αξίας 3,6 ευρώ. Αυτό δεν γίνεται σε καμία χώρα του κόσμου.
Πρόσφατα, το Εργαστήριο Οικονομικής Ανάλυσης και Πολιτικής του Τμήματος Οικονομικών του ΑΠΘ υπολόγισε το διαχειριστικό κόστος των παραγγελιών συχνής χρήσης, δηλαδή μέτρησε σε χρόνο και χρήμα την γραφειοκρατία του δημόσιου λογιστικού για τον έλεγχο των δαπανών του κράτους. Πρόκειται για την επικαιροποίηση -με στοιχεία έως τον Αύγουστο του 2018- της αναφοράς του έργου υπό τον τίτλο «Μίδας», το οποίο υλοποιήθηκε το 2014.
Τα ευρήματα της έρευνας, που παρουσίασε το ΑΠΘ,είναι αποκαλυπτικά. Μέσα από 40 βήματα, που ακολουθεί κάθε αίτημα δαπάνης από την υποβολή του, τίθενται ερωτήματα για την αποτελεσματικότητα της διαδικασίας, όσο και για την αξιοποίηση των ανθρώπινων και οικονομικών πόρων των δημόσιων φορέων, καθώς και για το περιβαλλοντικό αποτύπωμα της «χαρτούρας».
Η έρευνα του ΑΠΘ χαρτογράφησε τη διαδρομή των δαπανών από τη στιγμή που θα υποβληθεί ένα αίτημα πίστωσης, μέχρι την πληρωμή του δικαιούχου για να δείξει τι μας κοστίζει η γραφειοκρατία στην Ελλάδα. Και πόσο μπορούμε να ανεβάσουμε το κόστος παντού ώστε να καταστήσουμε την οικονομία μας εντελώς αντιπαραγωγική. Δυστυχώς παρόλο που φωνάζουμε περίπου 3 χρόνια, η κατάσταση δεν έχει αλλάξει. Η νέα υπουργός είπε ότι θα το κάνει άμεσα. Πρέπει.
Εν τω μεταξύ εγώ στο μεσοδιάστημα μέχρι να αλλάξει η λάμπα, θα πρέπει να ξέρω καλό σημάδι για να μην λερώσω τα πλακάκια της τουαλέτας.
Έτσι λειτουργούν τα πανεπιστήμια, εδώ και 4 χρόνια. Ναι έτσι. Και παρόλα αυτά υπάρχουν εργαστήρια που διακρίνονται. Το πώς και το γιατί ξεφεύγει της ειδικότητας μου. Εγώ είμαι ένα απλό μέλος ΔΕΠ στο τμήμα Βιοχημείας του πανεπιστημίου Θεσσαλίας στη Λάρισα.
*O Δημήτρης Κουρετας είναι καθηγητής Βιοχημείας-Βιοτεχνολογιας και πρώην αναπληρωτής πρύτανης στο πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ιδρυτής της spin off εταιρείας του πανεπιστημίου Θεσσαλίας foodoxys.
