Της Βάσως Κόλλια*
Ο δημόσιος λόγος είναι ένας από τους βασικούς άξονες κοινωνικοποίησης, αλλά και «εκπαίδευσης» του σημερινού πολίτη. Από το γεγονός αυτό απορρέει κοινωνική αλλά και πολιτική ευθύνη.
Η δημόσια καταγγελία για χρήση σεξιστικού λόγου, εγείρει συχνά οργίλες αντιδράσεις από φανατικούς που δηλώνουν αντι-φεμινιστές σπεύδοντας με ακραίες εκφράσεις, να απαξιώσουν τις διαμαρτυρίες ως ανυπόστατες, υπερβολικές και, εφόσον η καταγγελία εκστομίζεται από γυναίκα, ως προϊόν… υστερίας.
Ποιες είναι άραγε οι πολιτικές επιλογές που διαθέτουμε για την αντιμετώπιση του σεξισμού στη δημόσια σφαίρα, που καθημερινά και αδιάκοπα κατακλύζεται από διάφορα μηνύματα; Ποια είναι η αντιμετώπιση δήθεν πολιτικών απόψεων όπως τα γραφόμενα του δημοσιογράφου Δημήτρη Καμπουράκη:
«Όσοι ξέρουν από καλό management λένε πως ποτέ δεν αφήνεις πολλές γυναίκες μόνες σ' έναν εργασιακό χώρο, δίχως να βάλεις ανάμεσα τους κάποιον (ταλαίπωρο) άντρα που λειτουργεί εξισορροπητικά. Διαφορετικά, είναι ζήτημα χρόνου να πλακωθούν οι γυναίκες μεταξύ τους για γελοίους ανταγωνισμούς και η δουλειά να πάει κατά διαόλου... Τώρα λοιπόν που άδειασε μια θέση στο υπουργείο εργασίας, ας χώσει εκεί ο Πρωθυπουργός κάποιο αρσενικό...»
Η βαρβατίλα στο αποκορύφωμά της. Αλλά και η άγνοια. Γιατί ο κατά τα άλλα έγκριτος δημοσιογράφος αν γνώριζε τι πραγματικά συμβαίνει στο σύγχρονο μάνατζμεντ μάλλον δεν θα κατέφευγε σε τέτοιες δηλώσεις.
Το βασικό θέμα είναι ότι στην ελληνική κοινωνία επιβιώνουν ακόμη και σήμερα στερεότυπα που κατατάσσουν το γυναικείο φύλο σε κατώτερη και μονίμως υποτιμητική θέση σχέση με τον άνδρα.
Θα ήθελα να ρωτήσω τον κύριο Καμπουράκη, παλιό και έμπειρο δημοσιογράφο, δεν έχει ακούσει τίποτα για ανάλογες ανταγωνιστικές συμπεριφορές ανδρών στην πολιτική ή γενικά στους επαγγελματικούς χώρους. Στα υπέροχα βιβλία «Μια Σταγόνα Ιστορίας» θα βρούμε αρκετές.
Είναι πραγματικά απογοητευτικό ο δημόσιος λόγος να γίνεται με αυτόν τον τρόπο και η γυναίκα πολιτικός να κρίνεται π.χ. από το μαλλί της (για να θυμηθούμε τη Σοφία Βούλτεψη στην πρώτη της παρουσία ως κυβερνητική εκπρόσωπος) και όχι από την δουλειά και το αποτέλεσμα.
Ο σεξιστικός λόγος μόνο με δηλητήριο μπολιάζει τις κοινωνίες. Ένα δηλητήριο που δεν βοηθά την ανάπτυξη του ατόμου και κατά συνέπεια της χώρας. Ένα δηλητήριο που δημιουργεί μια κοινωνία σε μόνιμη σύγκρουση, αυτήν τη φορά των φύλων.
Αν θέλουμε να μιλάμε για υγιείς κοινωνίες δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε το ήμισυ και πλέον των ατόμων της κατά αυτόν τον τρόπο.
*Σημείωση Liberal: Η απάντηση του Δ. Καμπουράκη δημοσιεύεται σήμερα στη στήλη του.
