Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου
Μια μέρα από τα παλιά, η χθεσινή. Μια εθιμοτυπική γενική απεργία, μια αργόσυρτη, αραιή και νικημένη βόλτα άεργων συνδικαλιστών και ανεπάγγελτων επαναστατών. Ακούστηκαν κάποια κουρασμένα συνθήματα της περασμένης εικοσαετίας. Σα να μην πέρασε μια μέρα, σα να μην κύλησε μια ώρα μέσα στη ακίνητη σκέψη των ταγών του συνδικαλισμού και του παραγοντισμού.
“Όλα σικέ”, που αναφωνούσαμε τα παλαιότερα χρόνια στους αγώνες κατς. Τότε που ο Καρπόζηλος κατατρόπωνε στο ρινγκ της Λεωφόρου Αλεξάνδρας τον μασκοφόρο Κένεντι, που ήταν στην πραγματικότητα ο καφετζής του καφενείου πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Αλήθεια, πιστεύει έστω και ένας από τους συμμετέχοντες στην συνδικαλιστική παρέλαση και στην αγωνιστική επαγρύπνηση, πως θα πετύχει κάτι; Άραγε, βλέπουν το πρόσωπο τους με ειλικρίνεια στον καθρέφτη; Διαβάζουν μήπως κάποιο περιοδικό ή εφημερίδα, ή μήπως παρακολουθούν ξένους ενημερωτικούς τηλεοπτικούς για να αντιληφθούν το τι γίνεται λίγο παραέξω από τα αραχνιασμένα συνδικαλιστικά τους γραφεία και έδρανα;
Εκτός κι αν βλέποντας πως θα χάσουν τον όποιο ηγετικό ρόλο τους έχει απομείνει, παλεύουν σκληρά για να αποδείξουν την αναγκαιότητα τους. Είναι σίγουρο πως η κοινωνία, τους έχει αφήσει πίσω της. Οι ταλαιπωρημένοι πολίτες της χώρες, έχουν άλλες επιθυμίες για τους ίδιους και έχουν άλλες προοπτικές για τα παιδιά τους. Και το μόνο που καταφέρνουν οι προσωρινοί καταληψίες των δρόμων των Αθηνών, είναι να προκαλούν την οργή μιας κοινωνίας που προσπαθεί να βρει τον βηματισμό της.
Και εκτός από τους πρώην πασόκους -και νυν πολιτικά άστεγους συνδικαλιστές- και τους επαγγελματίες αγωνιστές της συντεταγμένης σοβιετόφιλης αριστεράς, στους δρόμους κατέβηκαν και οι πρώην υπουργοί του Σύριζα. Με τη εφηβική ανεμελιά που κυριαρχεί στα ρακόμελα του Ψυρρή, με τη έπαρση που αποπνέει η προηγούμενη κατοχή υπουργικών θώκων και με το θράσος της άγνοιας των ευθυνών τους για την καταστροφική πορεία της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμένου, περιοδεύουν και αυτοί στους άδειους δρόμους της Αθήνας.
Φωνάζουν και αυτοί συνθήματα, κατά των νόμων που οι ίδιοι είχαν ψηφίσει. Κραυγάζουν και αυτοί μέσω των δεκαπεντασύλλαβων μονότονων στίχων, κατά των πολιτικών που ίδιοι εφάρμοσαν, διότι τώρα είναι στη αντιπολίτευση και μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, θεωρούν πως έχει αρθεί οποιαδήποτε ευθύνη από πάνω τους.
Έτσι τους ακούμε να κατηγορούν την κυβέρνηση, από την κλιματική αλλαγή μέχρι το μεταναστευτικό, από τον διαγωνισμό για την πώληση των Ελληνικών Πετρελαίων μέχρι το project του Ελληνικού και από το αυταρχικό κτύπημα στον συνδικαλισμό μέχρι τις προγραμματιζόμενες έρευνες για υδρογονάνθρακες.
Φωνασκούν οι ταγοί του Σύριζα που ετοιμάζεται να αλλάξει, όνομα, σήμα, πολιτικό λόγο, χωρίς να αλλάζει την βαθιά σταλινική ψυχή του, για την κλιματική αλλαγή! Φωνάζουν αυτοί που μπλόκαραν όλες τις επενδύσεις των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Φωνάζουν κατά των ερευνών και εξορύξεων, αυτοί που προκήρυξαν τον διαγωνισμό και έχρισαν και τις νικήτριες κοινοπραξίες. Φωνάζουν για τα ΕΛΠΕ, αυτοί που ψήφισαν τις διαδικασίες της ιδιωτικοποίησης, που λόγω ανικανότητας και σκοπιμοτήτων απέτυχαν. Φωνάζουν για τα δάνεια που θα συναφθούν για την εκτέλεση των έργων του Ελληνικού, αυτοί που χρηματοδοτούσαν τις επιχειρήσεις Καλογρίτσα με εγγυήσεις τα αφιλόξενα βράχια της νότιας Ιθάκης. Φωνάζουν για το μεταναστευτικό, αυτοί που έκτισαν τις Μόριες, που ανέχθηκαν και πριμοδότησαν το χάος της υποδοχής και διαχείρισης των κυμάτων των προσφύγων και των μεταναστών.
Αυτό που ζήσαμε χθες, ήταν ένα σικέ παιχνίδι, ένα σικέ θέαμα. Είναι οι τελευταίες πράξεις ενός χιλιοπαιγμένου έργου, που πλέον παίζεται από τους ίδιους γερασμένους ηθοποιούς που φόρεσαν τις στολές των διεκδικήσεων, με το που πέταξαν από πάνω τους, τα κοστούμια της εξουσίας. Με τη διαφορά πως αυτό το έργο παίζεται πια χωρίς θεατές.
Οι τραγικοί ηθοποιοί που υποδύονται τους αγωνιστές εμποδίζουν συνειδητά όλους εμάς να πάμε στη δουλειά τους και στερούν από άλλους το ημερήσιο εισόδημα τους. Μετατρέπουν την καθημερινότητα μας, σε βάσανο και αυτό δεν τους απασχολεί και δεν τους αφορά. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να παίξουν το ρόλο τους.
Όμως οι σκέψεις των πολιτών αφορούν στο αύριο. Ο σχεδιασμός τους αγκαλιάζει το μέλλον. Οι πολίτες αφήνουν πίσω τους, τους εργατοπατέρες, τους άεργους αγωνιστές και τους εύπορους επαγγελματίες επαναστάτες να παριστάνουν πως παλεύουν σε αυτόν τον σικέ αγώνα, που γίνεται μόνο και μόνο, για να διατηρούνται στην επιφάνεια της στασιμότητας.
*Ο αρθρογράφος είναι οικονομικός αναλυτής, με ειδίκευση στο σχεδιασμό σύνθετων επενδυτικών στρατηγικών.
Αποποίηση Ευθύνης : Το περιεχόμενο της στήλης, είναι καθαρά ενημερωτικό και πληροφοριακό και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση επενδυτική συμβουλή, ούτε υποκίνηση για συμμετοχή σε οποιαδήποτε συναλλαγή. Ο αρθρογράφος δεν ευθύνεται για τυχόν επενδυτικές και λοιπές αποφάσεις που θα ληφθούν με βάση τις πληροφορίες αυτές.
