Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα κάτι. Για την ιστορική αφήγηση ισχύουν δύο μεγάλες αλήθειες τις οποίες η κοινή αντίληψη αγνοεί. Η πρώτη είναι ότι η ροή των γεγονότων είναι απολύτως αντιπροσωπευτική της κοινωνίας που τα προκαλεί και της διάθεσης των μελών της. Και η άλλη ότι οι εξουσίες επιλέγουν πάντα αποσπάσματα, προκειμένου να δημιουργήσουν το ιδεολογικό τους αποτύπωμα στις συνειδήσεις.
Η μυθική δαιμονοποίηση της Επταετίας των Συνταγματαρχών δεν θα έβλαπτε κανέναν – στο κάτω κάτω δικτατορία ήταν- αν δεν αποτελούσε την κολυμπήθρα εξαγνισμού του παρελθόντος και το εκτροφείο ενός νέου ολοκληρωτισμού για το μέλλον.
Πρώτα πρώτα, ας συνειδητοποιήσουμε ότι μιλάμε για το ίδιο μίγμα ανθρώπων που συμμετείχε στα Ιουλιανά του ΄65 και στο μεγαλύτερο μέρος της Χούντας αισθανόταν ιδιαίτερη ικανοποίηση με την «αποφασιστικότητα» των Συνταγματαρχών. Και ενώ στη συνέχεια αποθέωσε τον Καραμανλή, το ΄81 ψήφισε ΠΑΣΟΚ συναινώντας στην προοπτική εξόδου της χώρας από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ…
Δεύτερον, μιλάμε για ένα κοινό πολιτικό σύστημα το οποίο μεταφέρει χωρίς διακοπή τις αμαρτίες του πριν, στην διάρκεια και μετά την Δικτατορία. Ένα άχαρο και υπονομευτικό για την κοινωνία, παιχνίδι, μεταξύ δεξιών «εθνοφρουρών» και αριστερών «επαναστατημένων» που κρατούσε την χώρα καθηλωμένη στον πρωτογονισμό της. Υπήρχε πριν το πραξικόπημα και αδιάλειπτα, συνεχίζεται με διάφορες εκδοχές μέχρι σήμερα, ικανοποιώντας το εσωτερικό δίπολο του ψυχισμού μας.
Τέλος, η «εξτρεμιστική» στάση των πνευματικών ανθρώπων δεν είχε να κάνει μόνο με την ανάγκη εξέγερσης εναντίον των Συνταγματαρχών αλλά με την διαχρονική τάση της τέχνης να δημιουργεί «επαναστάσεις». Από όλους τους εμπλεκόμενους βέβαια, ο πνευματικός κόσμος είχε τους πιο σοβαρούς λόγους να αντισταθεί στην λογοκρισία και στον έλεγχο του καλλιτεχνικού προϊόντος.
Το ζήτημα είναι ότι η ανωμαλία της Χούντας δεν οδήγησε μόνο στην τραγωδία της Κύπρου αλλά και στην μεγάλη αντεπίθεση της Αριστεράς ως κυρίαρχης ιδεολογίας. Μια Αριστερά που εθελοτυφλούσε πριν και κατά την διάρκεια της Χούντας. Ας σημειωθεί ότι, όπως έχει δηλώσει ο Χρόνης Μίσσιος, η Αυγή, ήταν έτοιμη να κυκλοφορήσει την 21η Απριλίου 1967 με κεντρικό θέμα «Γιατί δεν πρόκειται να γίνει πραξικόπημα στην Ελλάδα».
To KKE έχοντας αυταπάτες ότι η Χούντα θα πέσει σαν ώριμο φρούτο, περίμενε εκμεταλλευτεί την ευκαιρία. Όταν μάλιστα ο Παπαδόπουλος ξεκίνησε συναλλαγές με το Ανατολικό Μπλοκ, το ΚΚΕ έγραφε στο 9ο Συνέδριο ( Ανατολικό Βερολίνο, 7 Δεκέμβρη 1973), «Είναι αλήθεια πως η δικτατορία δεν μπορεί να αγνοήσει το νέο διεθνές κλίμα, την πολιτική ειρήνης και τις προτάσεις συνεργασίας της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών, ιδιαίτερα της γειτονικής μας Λ.Δ. Βουλγαρίας.».
Το πρόβλημα με την εθνική μας μοίρα δεν είναι ούτε η Χούντα ούτε η Αριστερά ούτε η Δεξιά. Το μεγάλο μας κουσούρι είναι η μυθοπλασία και οι «Χούντες» που κουβαλάμε μέσα μας. Ως ταυτοτικοί, ως ιδεοληπτικοί, ως αυθεντίες και φορείς της κάθε «περιούσιας κληρονομιάς». Η αρρώστια μας είναι η «μοναδικότητα» της σκέψης και ο μεσσιανισμός που μας καθοδηγεί στον ολοκληρωτισμό και στην ανωμαλία.
Η Χούντα των Συνταγματαρχών, ως πολιτικό γεγονός, έδωσε την ευκαιρία να βγουν από τις τρύπες τους οι «αρουραίοι» της φαντασιακής «Αριστεράς» και να φορέσουν το φωτοστέφανο του ήρωα.
Γεννήθηκε έτσι ένας νέος αριστερός ολοκληρωτισμός που μέχρι σήμερα ροκανίζει μυαλά και συνειδήσεις.
Αλλά, έτσι όπως πορευόμαστε μέσα στο χρόνο, αν δεν ήταν η «δημοκρατική Αριστερά», κάποια άλλη «επιβολή» θα ήταν. Γιατί δεν φταίνε οι ιδεολογίες και τα προσχήματα. Τα γονίδια της «πειρατείας» και της μισαλλοδοξίας φταίνε κι ας μην το παραδεχόμαστε. Κι αν δεν είχαμε μπει στην Ευρώπη, από το ΄74 μέχρι σήμερα, δυο τρεις «Χούντες» θα τις είχαμε ακόμα…
