Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Γράφαμε τη Δευτέρα ότι η χώρα από την 8η Ιουλίου ζει το μοναδικό, στη Μεταπολίτευση, φαινόμενο τον έλεγχο της κυβέρνησης να τον έχει αναλάβει ένας σκληρός πυρήνα θερμών υποστηρικτών της. Ένα κύκλος ελάχιστων ατόμων με μεγάλη όμως επιρροή στην κοινή γνώμη μέσω των καναλιών τους στα social media και οι ευρύτεροι σε εμβέλεια και όγκο κύκλοι που τους ακολουθούν και αναπαράγουν τα μηνύματά τους, μπορούν να κάνουν το Μαξίμου «να τρέχει».
Τώρα γιατί το Μαξίμου υπολογίζει μόνο το facebook είναι ένα θέμα που πρέπει να προβληματίσει πρωτίστως τον Τύπο και σίγουρα δεν είναι θέμα γι΄'' αυτό το σημείωμα.
Παρόλα αυτά όμως, ας μην ναρκισσευόμαστε. Αυτό που γίνεται στο facebook δεν είναι αντιπολίτευση. Πρόκειται για αυθόρμητες αντιδράσεις σε αποφάσεις που δείχνουν ή είναι με τρόπο εξόφθαλμο, λάθος. Αντιπολίτευση είναι να πάρει κάποιος το Φορολογικό, τον Προϋπολογισμό, το σχέδιο για τη ΔΕΗ, να τα κάνει «φύλλο-φτερό», να εκλαϊκεύσει στους πολίτες όσες αλλαγές θα επιφέρει στην καθημερινότητά τους κάθε νομοθέτημα, να εντοπίζει τα στραβά και να αντιπροτείνει λύσεις ή θέσεις.
Αυτό είναι αντιπολίτευση και όχι μόνο να κράζουμε μαζικά επειδή πατσαβούρια σαν το «Μακελειό» επιδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Ο «νομοθέτης», ως σοφός που είναι, γνωρίζει ότι η ευθύνη της Αντιπολίτευσης είναι τεράστια, το έργο της σύνθετο και δύσκολο γι αυτό άλλωστε της παρέχει τόσους πόρους. Η εκάστοτε αντιπολίτευση, μπορεί να προσλαμβάνει με χρήματα των πολιτών εξειδικευμένους συνεργάτες, έχει πρόσβαση στα δημόσια ΜΜΕ για να γνωστοποιεί τις θέσεις της, έχει το δικαίωμα να σύρει την κυβέρνηση στη Βουλή να δώσει εξηγήσεις ή και να απολογηθεί για τα πεπραγμένα της όποτε θέλει. Τώρα αν οι βουλευτές προσλαμβάνουν ως ειδικούς συνεργάτες τα παιδιά τους, τους φίλους τους ή τις φιλενάδες τους αυτό είναι άλλης τάξεως ζήτημα.
Η χώρα αυτή τη στιγμή δεν έχει αντιπολίτευση. Είναι σαφές ότι το ανθρώπινο δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να ελέγξει το μοντέλο διακυβέρνησης του επιτελικού κράτους. Το μόνο που είναι σε θέση να κάνει (και φαίνεται ότι το κάνει οργανωμένα) είναι να ελέγχει τα βιογραφικά των υπουργών και των στελεχών της ευρύτερης κυβέρνησης για να απαξιώσει τους περί αριστείας ισχυρισμούς του Μητσοτάκη. Αυτό όμως δεν είναι αντιπολίτευση, είναι τακτική στο πλαίσιο της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Βλέπουμε ένα ΣΥΡΙΖΑ που αδυνατεί να οργανωθεί με τρόπο που θα του επιτρέψει να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής. Η εποχή δεν απαιτεί να ελέγχεις τίτλους σπουδών αλλά να κάνεις φύλλο και φτερό τα νομοθετήματα του Γεραπετρίτη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σταθερά δεν μπορεί. Δεν κατάφερε να κυβερνήσει στοιχειωδώς, δεν καταφέρνει σήμερα να ανταποκριθεί στο θεσμικό του ρόλο. Συνέπεια της μόνιμης ανικανότητας του δεύτερου μεγαλύτερου κόμματος είναι η κακή ποιότητα της δημοκρατίας μας. Κι αυτό δυστυχώς θα το πληρώσουμε. Την απόλυτη ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ την πληρώσαμε και δυστυχώς συνεχίζουμε να την πληρώνουμε.
