Του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη
Καθώς ξεδιπλώνεται ο κυκεώνας του σκανδάλου Novartis, η προσοχή επικεντρώνεται στην κυβερνητική προσπάθεια να λερώσει, επιλεκτικά, τους θεωρούμενους πιο ανένδοτους αντιπάλους της - κορυφαία στελέχη της αντιπολίτευσης.
Λίγη συζήτηση αναμένεται να έχει η ουσία του σκανδάλου της υπερσυνταγολόγησης και της υπερτιμολόγησης των τιμών των φαρμάκων, καθώς και η διαφθορά όλου του κυκλώματος που οδήγησε την Ελλάδα να έχει κάποια στιγμή, στο τέλος της δεκαετίας του 2000, διπλάσια δημόσια φαρμακευτική δαπάνη από πλούσιες χώρες με τον ίδιο περίπου πληθυσμό σαν το Βέλγιο ή τη Σουηδία.
Η συζήτηση θα επικεντρωθεί στο αν χρηματίστηκαν κορυφαίοι υπουργοί και πρωθυπουργοί του παρελθόντος, από αυτούς που η σημερινή εξουσία, το υποτιθέμενο «νέο», χαρακτηρίζει συλλήβδην «παλαιό», αυτό που μας κακοκυβέρνησε και μας έφερε ώς εδώ.
Με βάση τα μέχρι τώρα ακούσματα, οι κατηγορίες είναι τραβηγμένες από τα μαλλιά. Αναμένεται να καταπέσουν, αλλά η πολιτική χρήση τους είναι προφανής, αφού δένει καλά με την κακή εικόνα που έχει η δυσαρεστημένη και απελπισμένη από την κρίση κοινή γνώμη, ότι δηλαδή οι πολιτικοί είναι συλλήβδην διεφθαρμένοι και «τα πιάνουν».
Η επίκληση των σκανδάλων είναι άλλη μία προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα δίλημμα του «νέου» απέναντι στο «παλιό», μία άλλη ποικιλία του «ή εμείς, ή αυτοί».
Μόνο που είναι αδιέξοδη και επιζήμια.
Κατ' αρχήν, το σκάνδαλο της φαρμακευτικής δαπάνης και της εκρηκτικής διόγκωσής της αφορά, προφανώς, όλες τις φαρμακευτικές εταιρείες, όλους τους εμπλεκόμενους, όλα τα πολιτικά πρόσωπα που είχαν λόγο ή ευθύνη. Καμία πειστικότητα δεν μπορεί να έχει η επικέντρωση σε αυτούς που ενοχλούν τη σημερινή κυβέρνηση και μόνον. Εκτός αν ο πραγματικός στόχος της φασαρίας που ξεσηκώθηκε είναι να αφήσουμε το σύστημα αλώβητο να λειτουργεί ως συνήθως, με την παρούσα διεφθαρμένη του δομή. Γιατί αυτό θα συμβεί όταν όλες αυτές οι κακοστημένες κατηγορίες (κάπου άκουσα, κάποιος μου είπε, συμπεραίνω ότι, κ.λπ.) καταπέσουν ή κριθούν παραγραμμένες, που είναι το ίδιο.
Η κυβέρνηση είναι φανερό ότι επιζητεί πολιτικά κέρδη από τη σκανδαλολογία. Θα έπρεπε όμως να μελετήσει και λίγη ιστορία. Η ανάδειξη σκανδάλων και τα αιτήματα για κάθαρση βοηθούν συνήθως την εκάστοτε αντιπολίτευση όταν αυτή τα κάνει σημαία της. Δεν βοηθούν ιδιαίτερα τις κυβερνήσεις όταν αυτές τα επικαλούνται για προηγούμενες περιόδους άλλων κυβερνήσεων.
Έτσι, για παράδειγμα, η απαίτηση για κάθαρση βοήθησε τη Ν.Δ., πριν από το 1989, να ρίξει το ΠΑΣΟΚ, δεν τη βοήθησαν όμως οι δίκες του Παπανδρέου, όντας πια κυβέρνηση, καθώς συσπείρωσαν τον αντίπαλο. Παρόμοια, όταν ο Καραμανλής κατηγορούσε τον Σημίτη για τη διαπλοκή είχε κέρδη, σαν αντιπολίτευση. Δεν είχε κανένα κέρδος μετά, σαν κυβέρνηση, από την αναδίφηση θεμάτων της εποχής Σημίτη.
Ακόμα κι αν η υπόθεση της Novartis δεν καταλήξει μπούμερανγκ, όπως εκτιμούν πολλοί, η όλη προσπάθεια να κτιστεί «κλίμα» είναι, μία ακόμη, χίμαιρα.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο της Τετάρτης 14/2.
