Ο Ανδρουλάκης νίκησε σαρωτικά και υπερηφάνως. Ωραία, τώρα ξαναπάμε πίσω στα μεγάλα και στα δύσκολα (πανδημίες, ελληνοτουρκικά, οικονομία) ή στα μικρότερα και καθοριστικά (ρεύματα, σχολεία, συντάξεις, γραφειοκρατίες), για να δούμε πόσα αχλάδια βάζει ο σάκος. Το αν άλλαξε και πόσο το πολιτικό σκηνικό, θα περιμένουμε να το δούμε στις δημοσκοπήσεις. Εκεί θα πάρουμε μια πρώτη ιδέα αν παίρνει παραπάνω ψήφους ο Νίκος, πόσες παίρνει κι από πού τις παίρνει. Στη ΝΔ αναρωτιούνται, στον ΣΥΡΙΖΑ τρώνε τα νύχια τους.
Λογικά κάτι θα πάρει ο Ανδρουλάκης. Δεν πιστεύω ότι όλο αυτό που ζήσαμε επί σαράντα μέρες θα αποδειχθεί τελείως τζούφιο. Όμως η χαρά του μικρού που ξεχειλίζει, δεν φέρνει υποχρεωτικά και την αλλαγή της ιεραρχίας μέσα στο σπίτι. Ο μικρός πρέπει πρώτα να μεγαλώσει πριν εκτοπίσει τους μεγάλους. Ακόμα και στην πιο ακραία περίπτωση της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας, μέσα σε συνθήκες τεράστιας πολιτικής κρίσης, ο Τσίπρας χρειάστηκε τέσσερα χρόνια για να γίνει δεύτερος και επτά για να γίνει πρώτος.
Οπότε ψυχραιμία παιδιά. Καθίστε να δούμε τι λέει ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και μετά θα αξιολογήσουμε την εμβέλεια του. Διότι ως τώρα, πολύ ολίγα (έως και καθόλου) είπε, ανάθεμα κι αν ο μέσος ψηφοφόρος ξέρει κάποια συγκεκριμένη πολιτική του θέση. Πορεύτηκε στο μονοπάτι της αοριστίας και της πολιτικής γενίκευσης. Εξυπνότερη τακτική δεν θα μπορούσε να υιοθετήσει, ο πολύπαθος χώρος του ΠΑΣΟΚ δεν είχε ανάγκη από θέσεις αλλά από μια αίσθηση ανατροπής ανεξαρτήτως χαρακτηριστικών. Ο Νίκος το κατάλαβε, το πέτυχε.
Τώρα όμως; Κάτι πρέπει να πει. Και κάποιους πρέπει να βγάλει μπροστά, που κι αυτοί κάτι πρέπει να λένε. Για να τους δούμε κι αυτούς, διότι ακούω για κάτι περσόνες που μπορεί να είναι συμπαθείς, αλλά το πολιτικό τους εκτόπισμα δεν είναι δα και ζηλευτό. Το πιο εύκολο θα είναι να καταφύγει στον χύδην αντιδεξιό λόγο. Να τα βάλει με τον Μινώταυρο, για να τραβήξει προς το μέρος του αντιδεξιούς πρώην ΠΑΣΟΚους ψηφοφόρους που βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η μία προβολή στο μέλλον, είναι ότι αυτή η πιθανότατη ταύτιση ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ στην αντιδεξιά ρητορεία, προαναγγέλλει μια μελλοντική τους συμμαχία, της απλής αναλογικής βοηθούσης. Ένα είδος λαϊκού μετώπου ενάντια στον Μητσοτάκη. Η άλλη εκδοχή όμως είναι ότι θα γίνει σφαγή και ξεκαθάρισμα στην κεντροαριστερά, που μέχρι να ολοκληρωθεί και να σχηματοποιηθεί σε βάθος χρόνου η κεντροδεξιά θα διαθέτει πλήρη πολιτική ηγεμονία.
Το παιχνίδι παραμένει στα χέρια του Μητσοτάκη. Ή μάλλον στη διαχείριση των προβλημάτων από τον Μητσοτάκη. Ας πετυχαίνει αυτός ρυθμούς ανάπτυξης 5% και 7%, ας φέρνει επενδύσεις, θέσεις εργασίας και κατανάλωση και μετά ας τολμήσουν κάποιοι από απέναντι να τραβήξουν χειρόφρενο διότι αυτός που τρέχει τους μοιάζει με Μινώταυρο
Ο Ανδρουλάκης νίκησε σαρωτικά και υπερηφάνως. Ωραία, τώρα ξαναπάμε πίσω στα μεγάλα και στα δύσκολα (πανδημίες, ελληνοτουρκικά, οικονομία) ή στα μικρότερα και καθοριστικά (ρεύματα, σχολεία, συντάξεις, γραφειοκρατίες), για να δούμε πόσα αχλάδια βάζει ο σάκος. Το αν άλλαξε και πόσο το πολιτικό σκηνικό, θα περιμένουμε να το δούμε στις δημοσκοπήσεις. Εκεί θα πάρουμε μια πρώτη ιδέα αν παίρνει παραπάνω ψήφους ο Νίκος, πόσες παίρνει κι από πού τις παίρνει. Στη ΝΔ αναρωτιούνται, στον ΣΥΡΙΖΑ τρώνε τα νύχια τους.
Λογικά κάτι θα πάρει ο Ανδρουλάκης. Δεν πιστεύω ότι όλο αυτό που ζήσαμε επί σαράντα μέρες θα αποδειχθεί τελείως τζούφιο. Όμως η χαρά του μικρού που ξεχειλίζει, δεν φέρνει υποχρεωτικά και την αλλαγή της ιεραρχίας μέσα στο σπίτι. Ο μικρός πρέπει πρώτα να μεγαλώσει πριν εκτοπίσει τους μεγάλους. Ακόμα και στην πιο ακραία περίπτωση της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας, μέσα σε συνθήκες τεράστιας πολιτικής κρίσης, ο Τσίπρας χρειάστηκε τέσσερα χρόνια για να γίνει δεύτερος και επτά για να γίνει πρώτος.
Οπότε ψυχραιμία παιδιά. Καθίστε να δούμε τι λέει ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και μετά θα αξιολογήσουμε την εμβέλεια του. Διότι ως τώρα, πολύ ολίγα (έως και καθόλου) είπε, ανάθεμα κι αν ο μέσος ψηφοφόρος ξέρει κάποια συγκεκριμένη πολιτική του θέση. Πορεύτηκε στο μονοπάτι της αοριστίας και της πολιτικής γενίκευσης. Εξυπνότερη τακτική δεν θα μπορούσε να υιοθετήσει, ο πολύπαθος χώρος του ΠΑΣΟΚ δεν είχε ανάγκη από θέσεις αλλά από μια αίσθηση ανατροπής ανεξαρτήτως χαρακτηριστικών. Ο Νίκος το κατάλαβε, το πέτυχε.
Τώρα όμως; Κάτι πρέπει να πει. Και κάποιους πρέπει να βγάλει μπροστά, που κι αυτοί κάτι πρέπει να λένε. Για να τους δούμε κι αυτούς, διότι ακούω για κάτι περσόνες που μπορεί να είναι συμπαθείς, αλλά το πολιτικό τους εκτόπισμα δεν είναι δα και ζηλευτό. Το πιο εύκολο θα είναι να καταφύγει στον χύδην αντιδεξιό λόγο. Να τα βάλει με τον Μινώταυρο, για να τραβήξει προς το μέρος του αντιδεξιούς πρώην ΠΑΣΟΚους ψηφοφόρους που βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η μία προβολή στο μέλλον, είναι ότι αυτή η πιθανότατη ταύτιση ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ στην αντιδεξιά ρητορεία, προαναγγέλλει μια μελλοντική τους συμμαχία, της απλής αναλογικής βοηθούσης. Ένα είδος λαϊκού μετώπου ενάντια στον Μητσοτάκη. Η άλλη εκδοχή όμως είναι ότι θα γίνει σφαγή και ξεκαθάρισμα στην κεντροαριστερά, που μέχρι να ολοκληρωθεί και να σχηματοποιηθεί σε βάθος χρόνου η κεντροδεξιά θα διαθέτει πλήρη πολιτική ηγεμονία.
Το παιχνίδι παραμένει στα χέρια του Μητσοτάκη. Ή μάλλον στη διαχείριση των προβλημάτων από τον Μητσοτάκη. Ας πετυχαίνει αυτός ρυθμούς ανάπτυξης 5% και 7%, ας φέρνει επενδύσεις, θέσεις εργασίας και κατανάλωση και μετά ας τολμήσουν κάποιοι από απέναντι να τραβήξουν χειρόφρενο διότι αυτός που τρέχει τους μοιάζει με Μινώταυρο.
