Αν κάτι βοηθά έναν πολιτικό οργανισμό να επηρεάσει την πλειοψηφία της κοινωνίας ώστε αυτή να συναινέσει στο πολιτικό και οικονομικό πρόγραμμα που της προτείνει, είναι η ανάγνωση της πραγματικότητας χωρίς παραμορφωτικούς φακούς. Έτσι γειώνεται με την κοινωνία και της αποσπά την συναίνεση στην επίτευξη των οραματικών του στόχων.
Όταν όμως προσλαμβάνει την πραγματικότητα μέσα από παραμορφωτικούς φακούς ιδεοληπτικής μονομέρειας, κατακερματίζει την σύνδεσή του με την κοινωνία και οι λύσεις που προτείνει γίνονται αλυσιτελείς.
Δεν γράφουμε πρόχειρη «έκθεση ιδεών», αυτές οι σκέψεις διατυπώνονται με αφορμή ένα άρθρο του επικεφαλής του «σχεδίου Αντιπισσαρίδη» που εκπονεί ο ΣΥΡΙΖΑ, στα ΝΕΑ. Ο κ. Σταθάκης, ηπίων τόνων, διαλλακτικός, ικανός οικονομολόγος και ορθολογιστής για τα δεδομένα του πολιτικού προσωπικού του ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ, μεταξύ άλλων αναφέρει:
«Οι κρίσεις και το εύθραυστο της οικονομίας ανάμεσα στις δύο κρίσεις του 2008 και του 2020, αποδίδεται στις τεράστιες ανισότητες που κληροδότησε η νεοφιλελεύθερη οικονομία της περιόδου 1980-2008, με την προκλητική άνιση κατανομή του εισοδήματος υπέρ του 1% που άφησε που άφησε σχεδόν «παγωμένους» τους μισθούς και συμπίεσε τα μεσαία εισοδήματα».
Αν έγραφε για τη διεθνή οικονομία θα μπορούσαμε να το αποδεχθούμε αλλά με αρκετές επιφυλάξεις. Κυριαρχούσαν μεν στη διεθνή σκηνή τα… λαμπρά αστέρια του νεοφιλελευθερισμού, η σιδηρά Μάργκαρετ Θάτσερ, ο αμόρφωτος θεατρίνος Ρόναλντ Ρήγκαν και ο Στιβαρός Χέλμουτ Κόλ, αλλά υπήρχαν και αντίβαρα (όπως δεν μπόρεσε να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ). Τον Μάρτιο του '81 ανήλθε στη Γαλλία ο σοσιαλιστής Φρανσουά Μιττεράν, το '82 στην Ισπανία ο Φελίπε Γκονζάλεθ, στην Σουηδία εκ νέου ο Ούλωφ Πάλμε, ενώ το '83 στην Ιταλία ο Μπετίνο Κράξι, ως ο πρώτος σοσιαλιστής Πρωθυπουργός της χώρας. Η περίοδος κράτησε έως τα τέλη του '90, καθώς δώδεκα από τις δεκαπέντε χώρες της τότε ΕΕ είχαν σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις.
Αν αναφέρεται στην Ελλάδα, να υπενθυμίσουμε ότι το '81 και για το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου στον οποίο αναφέρεται, κυριάρχησε το ΠΑΣΟΚ, που παρόλο τον ιστορικό εκδημοκρατισμό, τον θεσμικό εκσυγχρονισμό και την κοινωνική κινητικότητα που επέφερε (πρωτοφανή στην ελληνική ιστορία) είχε και τα αρνητικά του:
Τη διόγκωση, όχι τόσο του δημοσίου όσο του κοινωνικοποιημένου τομέα, την αποβιομηχάνιση που είχε αρχίσει επί Καραμανλή του πρώτου αλλά συνεχίστηκε επιταχυνόμενη, την πρόσδεση στον δημόσιο κορβανά χρεοκοπημένων επιχειρήσεων, που τις πλήρωνε το λαϊκό βαλάντιο (επηυξημένο και αυτό επί ΠΑΣΟΚ), την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, τον άκρατο κρατικό δανεισμό, τα ΕΟΚικά πακέτα, τις πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις (τότε που θάβαμε τα ροδάκινα, βρέχαμε τα μπαμπάκια να ζυγίζουν περισσότερο και δηλώναμε τριπλάσια χωράφια - για να μην ξεχνιόμαστε), την φοροδιαφυγή των μικρομεσαίων κ.ά.
Που το είδε τον νεοφιλελευθερισμό στην Ελλάδα ο καθηγητής; Απλώς στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν υιοθετήσει μία λέξη που είναι εύκολη σαν πλαστελίνη, και κολλητική σαν τσίχλα. Ό,τι θέλουν να σιχτιρίσουν, να κατηγορήσουν, να απαξιώσουν, ό,τι δεν θέλουν να κατανοήσουν ή να παραδεχθούν, του κολλάνε την ταμπέλα του νεοφιλελεύθερου και ξεμπλέκουν. Είναι ξόρκι γενικής χρήσης.
Αυτό βασικά είναι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Τα μέλη του οικονομικού του επιτελείου, όπως και ο ίδιος ο Σταθάκης, δεν υπολείπονται σε επιστημοσύνη των σοσιαλδημοκρατών και των φιλελεύθερων πολιτικών στελεχών. Απλώς αυτά που έμαθαν, μερικοί σε λαμπρά πανεπιστήμια της «συστημικής γνώσης», δεν ξέρουν με τι να τα αντικαταστήσουν.
Γι’ αυτό αναπαράγουν δοκιμασμένες από άλλους ιδέες που απέτυχαν (όπως το 35ωρο με ίδιους μισθούς, που την όποια έλλειψη αποδοτικότητας θα την αναπληρώνει το κράτος – συνταγή αποτυχίας) ή εκείνες τις ΠΑΣΟΚικές συνταγές που δεν ευτύχησαν στο χρόνο και οποίες αποτέλεσαν τα αρνητικά του. Στη δημοσιολατρεία αντιγράφει το ΠΑΣΟΚ.
Γι' αυτό και δεν έχει αρθρώσει ενάμισι χρόνο τώρα, μια πρόταση για το μέλλον. Τα στελέχη του αναλώνονται στα τηλεπαράθυρα, αγωνιζόμενα να υπερασπιστούν την κυβερνητική τους πολιτική του, που ούτως ή άλλως αποδοκιμάστηκε από τον λαό. Άρα η υπεράσπισή της δεν επιφέρει καμία προστιθέμενη αξία. Ακόμη και το «αντισχέδιο Πισσαρίδη» αποτελεί μια αντανακλαστική κίνηση στην πρωτοβουλία της κυβέρνησης, και όχι μια αυτόνομη προγραμματική πρωτοβουλία.
Όσο για την συνεισφορά τους στο θέμα του Covid, είναι πλήρως αρνητική με τις καταγγελίες εκ των υστέρων. Έχουν κολλήσει στην επίταξη των ιδιωτικών κλινικών ενώ δεν χρειάστηκε ακόμη (και σκόπιμα παρερμήνευσαν τον Πέτσα ότι θα ήταν «πεταμένα λεφτά», ενώ αυτός απαντούσε στην πρόταση να τις είχαν επιτάξει από τον Μάρτιο). Δεν συντάχθηκαν ποτέ με την ανάγκη των μέτρων για την προφύλαξη του λαού. Αντιθέτως έκλειναν το μάτι στους αδιάφορους και τους αρνητές, υποστηρίζοντας εμμέσως και τη απείθεια των νέων στα μέτρα.
Τέλος αυτοί οι ριζοσπάστες αριστεροί που θα άλλαζαν την Ευρώπη, υπό τον φόβο του πολιτικού κόστους των παπάδων, σαν πολιτικάντηδες παλιάς κοπής, δεν τόλμησαν να ψελλίσουν αυτό που τόλμησε μεγαλοφώνως η Γεννηματά: Να ισχύσει και για την εκκλησία ό,τι ισχύει για τους άλλους χώρους συνάθροισης που κλείνουν...
Η χρονιά τελικώς πέρασε για τον ΣΥΡΙΖΑ με αντιδράσεις παρόντος, χωρίς προτάσεις μέλλοντος….
