Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων έκανα πολυάριθμες και αρκετές φορές ενδιαφέρουσες συζητήσεις με “παραταξιακούς” στο χώρο του πανεπιστημίου, χωρίς παρ’ όλα αυτά να ανήκω σε κάποια από αυτές. Άκουγα ανά τακτά χρονικά διαστήματα βαρύγδουπες εκφράσεις όπως το «σπάσιμο των πτυχίων μας» και το «κουρέλιασμα των εργασιακών μας δικαιωμάτων», κυρίως βέβαια σε περιόδους όπου ψηφιζόταν κάποιος νέος νόμος σχετικός με την παιδεία ή τα εργασιακά.
Αφορμή να ξανακούσω αυτές τις φωνές το τελευταίο διάστημα στέκεται η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα και ιδιαίτερα η αναγνώριση εργασιακών δικαιωμάτων, όπως καλή ώρα η εγγραφή στο ΤΕΕ, στους αποφοίτους τους. Κύριο επιχείρημα, ότι οι έχοντες θα “αγοράζουν” τα πτυχία τους από τα ιδιωτικά κολέγια και πανεπιστήμια. Λες και όλα τα προηγούμενα χρόνια τέτοια φαινόμενα αποτελούσαν μεμονωμένες περιπτώσεις. Πάγια πλέον πρακτική των λεγόμενων “εχόντων” είναι να στέλνουν τα βλαστάρια τους να σπουδάσουν ιατρική, νομική ή αρχιτεκτονική, στη Βουλγαρία, τη Ρουμανία ή την Ιταλία και η μακρά λίστα χωρών και επαγγελμάτων συνεχίζεται. Χρήματα τα οποία φεύγουν κατά δεκάδες χιλιάδες ευρώ στο εξωτερικό.
Το βασικό ερώτημα το οποίο ανακύπτει είναι, γιατί αυτό το κεφάλαιο να μη διοχετευτεί στην ελληνική οικονομία ; Οι φοιτητές αποτελούν κινητήρια δύναμη για πολλές οικονομίες επαρχιακών νομών της χώρας, όπως για παράδειγμα οι νομοί της ακριτικής Θράκης αλλά και σημαντικός οικονομικός πόρος για τις μεγάλες πόλεις Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα. Εκτός του γεγονότος ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και κολέγια θα δημιουργήσουν εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες θέσεις εργασίας, πολλές εξ’ αυτών για επιστήμονες με υψηλά ακαδημαϊκά προσόντα, ταυτόχρονα θα αποτελέσουν κίνητρο για να παραμείνουν σημαντικά κεφάλαια εντός συνόρων.
Εξαιρετικά ειρωνικό είναι το γεγονός ότι οι ίδιοι φοιτητές οι οποίοι εναντιώνονται με σθένος στην υποτιθέμενη “εξαγορά” των πτυχίων τα οποία “ξεπουλιούνται” από ιδιώτες σε πλουσιόπαιδα που δεν θέλουν να διαβάσουν, υπερασπίζονται με αυταπάρνηση τη δυνατότητα εισαγωγής σε πανεπιστημιακά ιδρύματα ακόμα και με λευκή κόλλα και φτάνουν σε σημείο να απαιτούν από τις πρυτανικές αρχές και το υπουργείο να κατοχυρωθούν τα μαθήματα της εξεταστικής τους, με πρόφαση την πανδημία, χωρίς εξετάσεις!
Σε τελική ανάλυση η μοναδική διαφορά την οποία θα φέρει η εξίσωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των κολεγίων με τα πανεπιστήμια είναι περισσότεροι νέοι να επιλέξουν να παραμείνουν στην Ελλάδα για σπουδές. Για ποιο λόγο αυτό να θεωρείται αρνητικό;
* O Αναστάσιος Σαπαλίδης είναι Διπλωματούχος Πολιτικός Μηχανικός Δ.Π.Θ.
