Της Κατερίνας Οικονομάκου
Δόθηκε στην κυκλοφορία η μεγαλύτερη θαλάσσια γέφυρα του κόσμου, που συνδέει το Χονγκ Κονγκ και το Μακάου με την κινεζική ενδοχώρα. Η γέφυρα, που κόστισε 20 δισ. δολάρια και χρειάστηκε εννέα χρόνια για να ολοκληρωθεί, έχει μήκος 55 χιλιομέτρων, ενώ περιλαμβάνει ένα υποθαλάσσιο τούνελ μήκους 6,7 χλμ κι είναι σχεδιασμένη για να αντέχει ανέμους ταχύτητας έως και 340 χλμ/ώρα.
Η γέφυρα είναι μέρος ενός φιλόδοξου σχεδίου, με απώτερο στόχο να φέρει κοντά το Χονγκ Κονγκ και το Μακάου με έντεκα κινεζικές πόλεις, για να συγκροτήσουν μια περιοχή υψηλής τεχνολογίας. Το πρότυπο πρέπει να αναζητηθεί στην αμερικανική Σίλικον Βάλεϊ, την οποία η Κίνα σχεδιάζει να ανταγωνιστεί.
Η χθεσινή τελετή των εγκαινίων περιλάμβανε τα γνωστά εντυπωσιακά πυροτεχνήματα, που δεν ήταν ωστόσο αρκετά για να καλύψουν την επίμονη κριτική που συνοδεύει αυτό το γιγάντιο έργο, ήδη από την εποχή του σχεδιασμού του. Από την πλευρά του Χονγκ Κονγκ, είναι πολλοί εκείνοι που υποστηρίζουν ότι το έργο έχει στόχο να ενισχύσει τον έλεγχο της περιοχής από το Πεκίνο, ενώ ισχυρίζονται ότι τα χρήματα των φορολογουμένων θα έπρεπε να αξιοποιούνται για έργα που κάνουν τη ζωή τους καλύτερη.
Η αλήθεια είναι ότι η νέα γέφυρα συγκεντρώνει κάποια χαρακτηριστικά που δικαιώνουν όσους κάνουν λόγο για ένα αμφιλεγόμενο έργο:
Ώστε νυστάζεις: Τα αυτοκίνητα κινούνται, ενώ ένα κέντρο ελέγχου της γέφυρας, δηλαδή ένας ηλεκτρονικός εγκέφαλος, μετράει τους καρδιακούς παλμούς και την πίεση των οδηγών. Την ίδια στιγμή κάμερες καταγράφουν τις εκφράσεις τους, και αν εντοπιστεί οδηγός που χασμουριέται περισσότερες από τρεις φορές σε 20'', χτυπάει συναγερμός.
Γέφυρα για προνομιούχους: Μπορεί να συνέβαλαν όλοι με τους φόρους τους, αλλά από την πλευρά του Χονγκ Κονγκ, μόνο λίγοι και εκλεκτοί θα πάρουν την ειδική άδεια που απαιτείται για τη διέλευσή της. Ποιοι θα είναι οι προνομιούχοι; Όσοι τυχαίνει να πληρώνουν υψηλούς φόρους στην Κίνα, όσοι κάνουν μεγάλες δωρεές σε φιλανθρωπικές οργανώσεις της επαρχίας Κουαγκόγκ στη νότια Κίνα και όσοι ανήκουν σε πολιτικές οργανώσεις. Δηλαδή όσοι έχουν χρήματα και διασυνδέσεις, στην κατά τα άλλα κομμουνιστική Κίνα. Οι υπόλοιποι θα πρέπει να πληρώνουν για να χρησιμοποιούν ένα ιδιωτικό λεωφορείο. Δημόσια συγκοινωνία δεν προβλέπεται.
Να οργανωθούμε: Στο Χονγκ Κονγκ και το Μακάου οι οδηγοί πηγαίνουν από την αριστερή λωρίδα, κατά το βρετανικό σύστημα. Στην Κίνα, οι οδηγοί κινούνται στη δεξιά λωρίδα. Καθώς η γέφυρα θεωρείται ότι ανήκει στο κινεζικό έδαφος, θα ισχύει το κινεζικό σύστημα. Μένει να δούμε στην πράξη πώς θα κάνουν την αλλαγή από την αριστερή στη δεξιά λωρίδα οι οδηγοί που θα εισέρχονται στη γέφυρα από το Χονγκ Κονγκ.
Ένας κλοιός που σφίγγει: Μετά το άνοιγμα μιας σιδηροδρομικής γραμμής για τρένα μεγάλης ταχύτητας, τον περασμένο μήνα, η γέφυρα είναι το δεύτερο μεγάλο έργο υποδομής που ενώνει το Χονγκ Κονγκ με την ενδοχώρα. Αναπόφευκτα, από την πλευρά του Χονγκ Κονγκ εκφράζονται φόβοι ότι η κινεζική κυβέρνηση τους αγκαλιάζει όλο και πιο απειλητικά, με στόχο να περιορίσει τη διοικητική αυτονομία τους.
Ψάξε, ψάξε για τα δελφίνια: Οι πύργοι πάνω στη γέφυρα είναι σχεδιασμένοι έτσι ώστε να μοιάζουν με δελφίνια, για να τιμήσουν τα λευκά κινέζικα δελφίνια που ζουν στην περιοχή. Όμως οι περιβαλλοντικές οργανώσεις ανησυχούν ότι ακριβώς εξαιτίας της γέφυρας, σε μερικά χρόνια τα μόνα δείγματα αυτού του απειλούμενου είδους θα είναι εκείνα που βρίσκονται πάνω, και όχι κάτω από τη γέφυρα. Ήδη ο πληθυσμός τους έχει μειωθεί δραματικά εξαιτίας των έργων που κράτησαν εννέα χρόνια.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο στις 24 Οκτωβρίου
