Ο Χαρίλαος Τρικούπης μίλησε πρώτος στην Βουλή των Ελλήνων για την γέφυρα του Ρίου – Αντιρρίου, αλλά χρειάστηκαν να περάσουν 109 χρόνια για να κοπεί η κορδέλα. Στις μέρες μας η επέκταση του μετρό φαίνεται να ξεκολλάει στα 12 μόλις χρόνια. Την είχε «υποσχεθεί» ο Γιώργος Σουφλιάς το 2008. Το λέει κανείς και πρόοδο! Κάτι τα αστικά λεωφορεία, κάτι το μετρό, κάτι γίνεται. Κι αυτή η κυβέρνηση το έχει απόλυτη ανάγκη αυτό!
Ο πόλεμος κερδίζεται όταν οι ημέτερες δυνάμεις κερδίσουν πολλές μικρές και μεγάλες μάχες. Και δεν είναι ότι φταίνε οι προηγούμενοι ή οι πιο προηγούμενοι που λέγανε οι… προηγούμενοι. Η πραγματικότητα είναι ότι το ίδιο το κράτος είναι τόσο βραχυκυκλωμένο που στο τέλος δεν αρκούν οι καλές προθέσεις ενός υπουργού για να προχωρήσει κάτι. Ας πάρουμε την υπόθεση του μετρό. Δεν καθυστερούσε επειδή δήθεν οι υπουργοί που έχουν περάσει από το Υποδομών δεν ήθελαν να προχωρήσει. Όλοι θέλουν να συνδέσουν το όνομά τους με ένα έργο που θα εξυπηρετεί τους πολίτες. Όχι μόνο γιατί οι μελλοντικοί επιβάτες θα πουν ότι ο υπουργός είναι ένας καλός άνθρωπος, αλλά και επειδή οι καλές γνώμες των πολιτών σημαίνουν στο τέλος για τους πολιτικούς πολύτιμα ψηφουλάκια.
Ο Κώστας Καραμανλής έχει κάθε λόγο να υπερηφανεύεται για το ξεμπλοκάρισμα ενός μεγάλου έργου. Το έργο αυτό δεν ξεμπλόκαρε από μόνο του. Δεν έγινε με μαγικό τρόπο. Κάτι έκανε και αυτό το έρμο το υπουργείο! Υπήρξαν πολλές και συνεχείς ενέργειες για να σταματήσει ο εμφύλιος των κατασκευαστών και να μην βρεθεί το δημόσιο στην δυσάρεστη θέση να πληρώνει επί σειρά ετών για ένα έργο που ακόμη βρίσκεται στα σπάργανα. Το δημόσιο δεν άντεχε ένα ακόμη μετρό Θεσσαλονίκης. Μία ακόμη μαύρη τρύπα. Αρέσει ή δεν αρέσει είναι άλλος ένας ακόμη πόντος που πιστώνεται ο Κώστας Καραμανλής, μετά το leasing των λεωφορείων. Είναι όμως νωρίς για τον «κρίνουμε». Όπως νωρίς είναι και για τον Κυριάκο Πιερρακάκη. Τέτοιους, πάντως, υπουργούς χρειάζεται μία κυβέρνηση, αν θέλει να κερδίσει τον πόλεμο. Ανθρώπους της εργασίας και όχι των… διορισμών. Εύκολα κανείς εξαγγέλλει χιλιάδες προσλήψεις. Το δύσκολο είναι να σταθεί απέναντι στα συμφέροντα και να ξεμπλοκάρει ένα μεγάλο έργο.
Ακόμα πιο εύκολο θα ήταν για μία κυβέρνηση να προχωρήσει την μεταρρύθμιση στον χώρο της Δικαιοσύνης, έτσι ώστε να μην «φοβάται» ότι μία μεγάλη κοινοπραξία θα μπορεί να μπλοκάρει ένα έργο με συνεχείς ενστάσεις και προσφυγές στα Δικαστήρια. Σε μία τέτοια περίπτωση δεν θα χρειαζότανε να βρεθεί ένας υπουργός που θα αποφασίσει να «παίξει στα όρια» για να βρει λύσεις.
Είναι βέβαιο ότι και πάλι θα βρεθούν εκείνοι που θα πουν ότι δεν είναι έτσι ακριβώς και ότι απλά το έργο προχώρησε από μόνο του. Ή τέλος πάντων θα βρουν κάτι να πουν για να απαξιώσουν αυτή την εξέλιξη. Να μην ξεχνάμε ότι τις ημέρες που έβγαινε η λύση για το leasing στα λεωφορεία υπήρξε η μεγαλύτερη κριτική για την έλλειψη δρομολογίων. Λες και φταίει αυτή η κυβέρνηση για την διάλυση των αστικών λεωφορείων. Μα το leasing προέκυψε επειδή δεν υπήρχαν λεωφορεία στους δρόμους. Εντάξει! Στεναχωρήθηκαν οι παραδοσιακοί έμποροι. Τι να κάνουμε τώρα. Αλλά τι λέμε; Εδώ προσπάθησαν να απαξιώσουν την επένδυση της Microsoft. Στο μετρό θα… κολλήσουν;
Από την άλλη πλευρά αυτή η κυβέρνηση έχει πολύ δρόμο ακόμη. Δεν έχει ολοκληρώσει ούτε τον πρώτο γύρο στον μαραθώνιο των μεταρρυθμίσεων. Δεν θα «καθαρίσει» με τα ψηφιακά και με δημόσια έργα. Έχουμε πολλές απαιτήσεις από την αφεντιά της. Το τι χρειάζεται να γίνει το ξέρουν. Καιρός είναι να αρχίσουν και να τα κάνουν…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
