Κι ενώ τα σκυλόψαρα αδημονούν να υποδεχτούν τον επόμενο άτυχο ναύτη, η γαλέρα προχωράει. Ακούγεται ο κτύπος στα κύμβαλα που δίνει τον τόνο. Να, αυτός ο κτύπος σημαίνει χαμηλότερες συντάξεις. Ο άλλος χαμηλότεροι μισθοί. Κι ο τρίτος περισσότερος αυταρχισμός. Αλλά η γαλέρα προχωράει. Αυτό έχει σημασία. Λένε για τον καπετάνιο σε γαλέρα ότι πρέπει να είναι μεγάλη λέρα. Είναι σκληρές οι συνθήκες και το πλήρωμα πάντα παραφυλάει για ανταρσίες!
Ο καπετάνιος τους υποσχέθηκε πειρατικό. Να βγαίνουν στις θάλασσες, να κουρσεύουν και να ύστερα να γλεντούν ανέμελα στο νησί τους. Σαν να λέμε πάμε για μία πορεία και ύστερα Εξάρχεια! Το πειρατικό, όμως, έχει κανόνες συντροφικότητας. Οι ναύτες έχουν λόγο και μερίδιο στα λάφυρα. Ο καπετάνιος, δηλαδή, έχει συμμέτοχους στην εξουσία του. Μοιάζει όμορφο, συντροφικό, δίκαιο, αλλά απαιτεί έναν γενναίο και επιδέξιο καπετάνιο. Κάποιον που να κερδίζει τους ανθρώπους με τις αξίες του και όχι μόνο με την πονηριά που είναι έτσι ή αλλιώς απαραίτητος σύντροφος κάθε ηγέτη.
Το άλλο, το τυραννικό, είναι πιο γλυκό. Για τον καπετάνιο και τους στενούς του συνεργάτες. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες δεξιότητες. Αρκεί το μαστίγιο για να πείσει τους πάντες ότι θα πρέπει να μπουν σε σειρά και να υπηρετήσουν την ιεραρχία. Δηλαδή τον εξής έναν, τον καπετάνιο.
Είναι ο πιο ακούραστος τρόπος για να κυβερνά κανείς γαλέρα. Είναι καλό για τον καπετάνιο. Όχι για τους ναύτες! Αυτοί οι κακόμοιροι ναυτολογήθηκαν για να περνούν καλά και τώρα ξέρουν ότι μπορεί να είναι το επόμενο γεύμα στα πεινασμένα σκυλόψαρα που συνοδεύουν το μακάβριο ταξίδι τους. Λες κι είναι οι ίδιοι το τίμημα για να μπορεί η γαλέρα να συνεχίσει το ταξίδι.
Θα το συνεχίσει; Θα μπορέσει υπό αυτές τις συνθήκες να προχωρήσει το ταξίδι της; Όσο και τρομοκρατημένοι να είναι οι ναύτες, χάνουν μέρα με τη μέρα τις δυνάμεις τους. Σε κάθε κτύπημα του κύμβαλου κάτι χάνουν και εξαντλούνται. Κι είναι κι εκείνα τα σκυλόψαρα που απαιτούν συνεχώς τροφή. Έτσι, κάθε μέρα μένουν όλο και λιγότεροι ναύτες για να κωπηλατήσουν. Είναι μοιραίο το πλοίο να σταματήσει κάποια στιγμή καταμεσής στο πέλαγος. Από εκεί και πέρα αφήστε τη φαντασία σας αχαλίνωτη. Αυτή δεν μπορεί να την παρακολυθήσει κανείς. Δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί βαλιτσάκι για να παρακολουθεί τις σκέψεις και τις ονειρώξεις. Τα τηλέφωνα ναι, τις σκέψεις όχι. Όχι ακόμη!
Είναι η μοίρα που επιφυλάσσει η ιστορία στους τύραννους. Θα λέγαμε ότι είναι νομοτελειακό. Ο τύραννος εξαντλεί όλες τις πιθανότητες να μείνει όσο το δυνατό περισσότερο στην εξουσία κι έτσι φτάνει κάποια στιγμή να μείνει μόνος καταμεσής στο πέλαγος, παρέα με τα θεριά που μέχρι χτες τάιζε. Αυτά τα ίδια τα θεριά θα τον κατασπαράξουν, επειδή έτσι τα έχει μάθει ο ίδιος…
Θανάσης Μαυρίδης
