Του Σάκη Μουμτζή
Όταν άκουγα από παλιά αυτό το σύνθημα, προσπαθούσα να καταλάβω το περιεχόμενο του. Τα ιδεολογικά, τα πολιτικά και τα θεσμικά στοιχεία που συγκροτούν την Ευρώπη των λαών. Βέβαια, όταν έβλεπα ποιοι το διακινούσαν αμέσως καταλάβαινα και το μέγεθος της ανοησίας του. Την κενότητα του περιεχομένου του.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση σαν εθελοντική ενότητα κρατών οικοδομήθηκε πάνω σε συγκεκριμένους κανόνες που αποτέλεσαν και αποτελούν τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Η τήρηση τους είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την συνέχιση της ύπαρξης της. Η ιδεολογική και πολιτική της φυσιογνωμία καθορίζεται κυρίαρχα από τους λαούς που την συγκροτούν μέσα από τις εθνικές εκλογές και τις ευρωεκλογές. Συνεπώς, η πορεία που λαμβάνει η Ένωση δεν είναι το αποτέλεσμα κάποιων παράκεντρων εξουσίας, ούτε κάποιων αδιαφανών εξωθεσμικών συλλογικοτήτων. Απεναντίας, μέσα από κρυστάλλινες διαδικασίες οι εκλεγμένοι ηγέτες αποφασίζουν μετά από εξαντλητικό διάλογο -σχεδόν πάντα ομόφωνα - για το τι πρέπει να γίνει. Για τον γενικότερο προσανατολισμό αυτής της εθελοντικής Ένωσης.
Αφού λοιπόν η ΕΕ είναι δημοκρατικά δομημένη, αφού οι αποφάσεις της υπόκεινται στην έγκριση των λαών που την απαρτίζουν, μέσα από δύο εκλογικές διαδικασίες, πώς κάποιοι αμφισβητούν την δημοκρατική νομιμοποίηση θεσμών, διαδικασιών και αποφάσεων; Γιατί μηρυκάζουν αυτό το κενό περιεχομένου σύνθημα για την «Ευρώπη των λαών;» Και κυρίως τι εννοούν, αν μπορούμε να ανακαλύψουμε κάποια υπόρρητη πολιτική πρόταση σε αυτό το σύνθημα.
Η πατρότητα αυτής της γελοιότητας ανήκει στην Ευρωπαϊκή Αριστερά - ή για να μην αδικήσω κάποιους- στο μεγαλύτερο μέρος της. Το σύνθημα είναι παλιό, έρχεται από τα μέσα της δεκαετίας του 70, όταν τα περισσότερα κόμματα πρακτόρευαν εν ψυχρώ, χωρίς ενδοιασμούς, την σοβιετική εξωτερική πολιτική. Στη συνέχεια ποτέ δεν αποδέχθηκαν πως ο καπιταλισμός θριάμβευσε πανηγυρικά επί του σοσιαλισμού. Ποτέ δεν ξεπέρασαν αυτό το βιωματικό τραύμα, καθώς ακόμα και ο ευρωκομμουνισμός είχε αναπηδήσει μέσα από την ίδια μήτρα με τον σοβιετικό σοσιαλισμό. Απόδειξη, πως κατέρρευσε, εξαϋλώθηκε, μαζί του.
Ήταν λογικό λοιπόν τα πρακτορεία της σοβιετικής πολιτικής, ορφανά πλέον και χωρίς τις οικονομικές ενισχύσεις του διεθνούς καθοδηγητικού κέντρου, να στρέψουν το μίσος τους στη μεγαλύτερη πολιτική συλλογικότητα, την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έφερε και όλα τα οικονομικοινωνικά χαρακτηριστικά του ψηφιακού καπιταλισμού. Έτσι, στόχευσαν τους δύο βασικούς πυλώνες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, την αντιπροσωπευτική δημοκρατία και την κοινοτική του θέσπιση. Διακηρύσσοντας, τα μορφώματα της μαρξιστικής Αριστεράς, την άμεση – κινηματική δημοκρατία, που στη συγκεκριμένη περίπτωση λαμβάνει τη μορφή του δημοψηφίσματος, επιδιώκουν να ανατινάξουν την ΕΕ, συμπαρατασσόμενα με ακραίες εθνικιστικές δυνάμεις, συγκροτώντας έτσι το ετερόκλιτο μπλοκ των ευρωσκεπτικιστών. Δηλαδή, επιδιώκουν να παρακάμψουν τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας και των ευρωεκλογών, όπου καταγράφονται πλήρως οι συσχετισμοί των δυνάμεων και να «ψαρέψουν στα θολά νερά» των δημοψηφισμάτων, όπου στο δίλημμα τους γίνεται η απόπειρα να συντεθούν ψευδεπίγραφες πλειοψηφίες και να αναδειχθούν διχαστικές συνειδήσεις.
Αναμφίβολα οι αβελτηρίες, οι λανθασμένες επιλογές και οι καθυστερήσεις της εμβάθυνσης της Ευρωπαϊκού εγχειρήματος, δίνουν αφορμές στους δημαγωγούς των δύο άκρων να πλαγιοκοπήσουν το κοινό σπίτι μας. Απώτερος στόχος τους -εμφανής και διακηρυγμένος ή αφανής και υποδόριος- είναι όχι η ανακαίνισή του αλλά η καταστροφή του. Πίσω από τα συνθήματα «για μιαν άλλη Ευρώπη» ή «για την Ευρώπη των λαών» κρύβεται η πλήρης άρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των δύο βασικών αρχών της: της αστικής δημοκρατίας και της ελεύθερης καπιταλιστικής οικονομίας.
Τα ζόμπι του μαρξισμού ποτέ δεν συγχώρεσαν την συντριβή του 1989. Ξαναβγήκαν από τον τάφο τους.
