Ο πρόεδρος της Βουλής δήλωσε σήμερα, πως θα γίνει νέα προσπάθεια συγκρότησης του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης «ώστε να παίξει τον αυστηρό ρυθμιστικό και ελεγκτικό του ρόλο». Μια τέτοια δήλωση, θα είχε νόημα αν η προσπάθεια για την συγκρότηση του ΕΣΡ είχε προηγηθεί του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες. Ο διαγωνισμός ωστόσο, ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη και σύντομα ολοκληρώνεται. Και γίνεται υπό την εποπτεία του υπουργού.
Η υπόθεση των αδειών αυτών, θα έπρεπε να είναι μια υπόθεση μιας πραγματικά ανεξάρτητης αρχής. Πρόσωπα κοινής αποδοχής και απόλυτα ανεξάρτητα από κάθε μορφής εξουσία (πολιτική, οικονομική κλπ). Μια τέτοια αρχή θα έπρεπε να έχει αναλάβει ένα τόσο σοβαρό θέμα. Όπως συμβαίνει και στην πλειονότητα των υπόλοιπων χωρών της Ευρώπης άλλωστε.
Ο διαγωνισμός που βρίσκεται σε εξέλιξη, ήδη έχει αμφισβητηθεί. Δίκαια ή άδικα, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως είναι πολλοί εκείνοι (και δεν εννοώ του καναλάρχες που έχουν σηκώσει παντιέρα), οι οποίοι θεωρούν πως αυτό που θα συμβεί με τον συγκεκριμένο διαγωνισμό, είναι απλά να ξαναμοιραστεί η τράπουλα των αδειών. Χωρίς τα κριτήρια τα οποία έχουν τεθεί να αποτελούν εγγύηση ότι οι νέοι ή παλαιοί παίκτες δεν θα συνεχίσουν το παιχνίδι της διαπλοκής.
Να το πούμε με ένα παράδειγμα. Άκουγα το πρωί τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και συνταγματολόγο Χρυσόγονο να δηλώνει ότι δεν μπορεί τα κριτήρια με τα οποία δίνεται μια τηλεοπτική άδεια, να είναι μόνο οικονομικά. Και επεσήμανε τον κίνδυνο ένας σταθμός να βρεθεί υπό τον έλεγχο ενός Εσκομπάρ. Υπερβολή ίσως, αλλά δεν βρίσκεται μακριά από την πραγματικότητα. Η λογική «όποιος δώσει περισσότερα χρήματα, έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες να πάρει τηλεοπτική άδεια», είναι επικίνδυνη. Ιδιαίτερα αν δεν συνδυαστεί με κάποιες άλλες βασικές προϋποθέσεις που θα απαιτούν από έναν υποψήφιο διεκδικητή να τηρεί κάποιους στοιχειώδεις κανόνες και προϋποθέσεις. Η υπόθεση της πληροφόρησης, δεν μπορεί να αφεθεί σε κάποιους επειδή και μόνον έχουν πολλά χρήματα.
Αυτούς τους κανόνες και προϋποθέσεις θα έβαζε ένα ανεξάρτητο όργανο, αν υπήρχε. Η εκ των υστέρων επίκληση της αναγκαιότητάς του (όπως κάνει τώρα ο κ. Βούτσης), δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Η πρόβλεψη είναι πως θα βρουν έναν τρόπο να ανασυστήσουν το ΕΣΡ για να παίζει ωστόσο έναν συμπληρωματικό ρόλο, όπως συνέβαινε μέχρι να διαλυθεί. Η ευκαιρία όμως ήδη χάθηκε…
Γιάννης Παντελάκης
