Ενώ πληκτρολογούμε αυτές τις γραμμές δεν έχει γίνει ακόμα γνωστός ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ. Όποιος και να είναι, το ρεκόρ έχει ήδη καταγραφεί: ο υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος κατάφερε και συγκέντρωσε τις περισσότερες ψήφους που έχει συγκεντρώσει ποτέ υποψήφιος πρόεδρος στην ιστορία της χώρας του.
Παρ' όλα αυτά διαβάζουμε διάφορα σχόλια για την αποτυχία των Δημοκρατικών να εμπνεύσουν τους Αμερικανούς. Όσοι κάνουν αυτή την παρατήρηση αποδίδουν την εκλογική επιβίωση του Τραμπ στη στροφή που έχουν κάνει οι Δημοκρατικοί προς στις πολιτικές ταυτότητας, τα περίφημα identity politics.
Όσοι κάνουν τα σχόλια αυτά μας θυμίζουν όσους τον Ιούλιο του 2019 έλεγαν ότι η Νέα Δημοκρατία δεν πέτυχε δα και καμιά σπουδαία νίκη αφού ο ΣΥΡΙΖΑ διατήρησε τις δυνάμεις του στο υψηλό 30% και δεν συνετρίβη, όπως νόμιζαν εκείνοι ότι θα συμβεί.
Το πρόβλημα το δημιουργούν πολιτικοί που έκαναν τον ασύδοτο λαϊκισμό όχημα κατάληψης της εξουσίας και που συμμάχησαν με ό,τι πιο ειδεχθές για να καταφέρουν τους εκλογικούς τους στόχους.
Το να κατηγορείς το κόμμα που συγκέντρωσε ιστορικά υψηλό αριθμών ψήφων ότι δεν κατάφερε να φέρει στα συγκαλά τους όσους ο Τραμπ εξαχρείωσε και διέφθειρε ηθικά με τον απλουστευτικό του λαϊκισμό και τη ρητορική μίσους, δεν είναι πειστικό ως ανάλυση.
Αντιθέτως, μας κάνει εντύπωση η απροθυμία να αποδώσουν τις βασικές ευθύνες για το φαινόμενο στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, την παραδοσιακή αμερικανική δεξιά.
Φταίνε αλήθεια τα identity politics και όχι η εξαχρείωση της αμερικανικής συντήρησης που επέτρεψε στο κόμμα του Λίνκολν να εξελιχθεί σε κόμμα του Τραμπ;
Από τη στήλη αυτή έχουμε επιχειρηματολογήσει πολλάκις εναντίον των πολιτικών ταυτότητας γιατί έρχονται κόντρα στη φιλελεύθερη προοδευτική παράδοση και τελικά καταλήγουν στον ανελεύθερο κοινοτισμό.
Την ίδια στιγμή όμως, δεν μπορούμε να μην σαρκάσουμε ότι το αντιαριστερό μένος, χρήσιμο καύσιμο στον πολιτικό σχολιασμό καφενειακού τύπου αλλά όχι ως εργαλείο ανάλυσης, έχει τυφλώσει ένα μεγάλο κομμάτι ανθρώπων, κυρίως αυτών που είχαν ένα παρελθόν στην αριστερά.
Βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο μιας ευρωπαϊκης και βέβαια ελληνικής νεο-δεξιάς που προσπαθεί να σφυρηλατήσει τη δική της πολιτική ταυτότητα και ιδεολογία ξιφουλκώντας με τις ταυτότητες που δεν υπάρχουν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και ιδιαίτερα την ελληνική που είναι εξαιρετικά ομοιογενής. Βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο Έλληνες να στηλιτεύουν κινήματα όπως το Black Lives Matter λες και πρόκειται για κάποιο ελληνικό φαινόμενο.
Αν η αριστερά στις ΗΠΑ και την Ευρώπη είναι παραζαλισμένη, κάτι πρέπει να πούμε και για την νεο-συντηρητική παραζάλη που αδυνατεί να παραδεχτεί τον καθοριστικό ρόλο που έχει παίξει στην εξαχρείωση των εκλογικών σωμάτων ο νεο-συντηρητικός κυνισμός και ο λαϊκισμός που συνοδεύεται πάντα από μια περιφρόνηση στους θεσμούς, παράγει χωρίς καμία αιδώ μισανθρωπική ρητορική που κωδικοποιείται στο μίσος για τους μετανάστες.
Για τους εξαχρειωμένους που ψηφίζουν και ξαναψηφίζουν Τραμπ δεν φταίει η αριστερά. Η μεταλλαγμένη δεξιά φταίει γιατί αδυνατεί να εμπνεύσει τους λαούς με τις παραδοσιακές της αρχές αφού έχει γίνει έρμαιο του κάθε τυχοδιώκτη.
