Του Σάκη Μουμτζή
Παλιότερα λέγαμε πως ο αντιαμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων. Η σημερινή κατάσταση αποτυπώνεται άριστα με την αντικατάσταση του «αντιαμερικανισμού» με τον «αντιγερμανισμό». Η ηλιθιότητα παραμένει.
Μάλιστα γύρω από τον αντιγερμανισμό οικοδομείται τόσο από την ριζοσπαστική Αριστερά όσο και από την «ψεκασμένη» Δεξιά, η πολιτική της παραγωγής εσωτερικών εχθρών, που βαφτίζονται «γερμανοτσολιάδες». Η λογική είναι «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας». Οι ρίζες αυτής της αντίληψης βρίσκονται πολλά χρόνια πίσω, όταν οι ιδεολογικοί πρόγονοι των Συριζαίων έλεγαν «πας μη Εαμίτης, γκεσταπίτης». Έτσι οδηγηθήκαμε στον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, καθώς «οι γκεσταπίτες» αποτελούσαν τότε την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού.
Σε αυτήν την πρακτική της ταξικής σύγκρουσης και της πολιτικής ρήξης, υπήρξε ένα φωτεινό διάλειμμα το 1974-1979. Τότε που η ανανεωτική Αριστερά του Η. Ηλιού, του Μπ. Δρακόπουλου, του Λ.Κύρκου, είπε με όση φωνή διέθετε στο ακροατήριο της, πως «ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν αποτελεί αλλαγή φρουράς με την Χούντα και πρέπει η Αριστερά να τον βοηθήσει να εγκαθιδρύσει μια σύγχρονη δημοκρατία». Αυτός όμως ο πολιτικός λόγος ήταν πάνω από το μέσο επίπεδο της συνείδησης της Αριστεράς, ενός χώρου που ριζοσπαστικοποιείτο με ταχύτητα με την έλευση του ΠΑΣΟΚ, και ηττήθηκε κατά κράτος.
Ήταν η ήττα της μετριοπάθειας και της συναίνεσης, του διαλόγου και των θετικών προτάσεων. Το μπόλιασμα της κομμουνιστικής ορθοδοξίας του ΚΚΕ με τους μπαχαλάκηδες των υπολειμμάτων του ΚΚΕ εσωτ., έφερε στο πολιτικό στερέωμα το έκτρωμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ενα μαρξιστικό μόρφωμα που επανάφερε στο προσκήνιο τον διχαστικό και δηλητηριώδη λόγο, την λογική της ρήξης και της σύγκρουσης.
Επανέφερε όμως, μετά από πολλές δεκαετίες και την εθνικοφροσύνη της Αριστεράς με το γνωστό δίλημμα τώρα,« με εμάς ή με τον Σόιμπλε». Σε αυτό το ανατριχιαστικό ερώτημα βρήκαν συμμάχους τους «ψεκασμένους» Δεξιούς και τους χρυσαυγίτες, των οποίων την παρουσία επιχειρούν να νομιμοποιήσουν στο πολιτικό στερέωμα. ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή πορεύονται χέρι-χέρι στον δρόμο της απώλειας.
Δεν τους ενδιαφέρουν οι πληγές που ανοίγονται στην Ελληνική κοινωνία με την συμπεριφορά τους. Απεναντίας ρίχνουν αλάτι σε αυτές, γιατί μόνον έτσι μπορούν να επιβιώσουν. Δεν διδάχτηκαν από την Ιστορία. Δεν ρώτησαν τους ιδεολογικούς προγόνους τους για την δική τους την κατάληξη. Ηττημένοι, ρακένδυτοι, ντροπιασμένοι, έφυγαν από την πατρίδα που επεδίωξαν να διαμελίσουν και γνώρισαν για 35 χρόνια τον σοσιαλιστικό «παράδεισο».
Σήμερα δεν αντιλαμβάνονται τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, οι αργυρώνητοι, με κρατικά κονδύλια, κονδυλοφόροι του, πως το δημοκρατικό μας πολίτευμα έχει πλέον βαθιές τις ρίζες του. Όσες ανατροπές και όσες ρήξεις και να ονειρεύονται την λαϊκή ετυμηγορία δεν θα την αποφύγουν.
Η μεγάλη ώρα της Δημοκρατικής Αλλαγής πλησιάζει.
ΥΓ. Γνωρίζω πως υπάρχουν και αγνοί και ρομαντικοί αριστεροί. Όμως στην πατρίδα μας την Αριστερά την εκπροσωπεί το σταλινικό ΚΚΕ, το εθνολαϊκιστικό μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ και τα δραχμιστικά αποκόμματα του. Το ποια Αριστερά έχει κάθε ρομαντικός στο μυαλό του, ουδένα ενδιαφέρει καθώς δεν υπάρχει το αντίκρυσμα της στην πολιτική ζωή του τόπου.
