Του Δημήτρη Καμπουράκη
Αν ο ιστορικός του μέλλοντος σκύψει πάνω στην χώρα μας και στην εποχή μας προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει αυτά που συμβαίνουν, το πιθανότερο είναι να μην βγάλει άκρη. Εδώ κοντεύουμε να τρελαθούμε εμείς που, τέλος πάντων, την ζούμε καθημερινά και την συνδιαμορφώνουμε (που λέει ο λόγος), οι άσχετοι του μέλλοντος θα μπορέσουν να βάλουν τα πράγματα σε μια σειρά; Όλα γύρω μας είναι τόσο ρευστά και μπερδεμένα, τόσο ασύμμετρα και πέραν των στερεοτύπων που ίσχυαν ως χθες, που ο κανονικός άνθρωπος νιώθει εντελώς μετέωρος, δίχως σταθερές. Ζούμε στην εποχή των σαλταδόρων και των πειρατών, των «ό,τι βρέξει ας κατεβάσει», των «όπου δω πόρτα μπουκάρω» και των «όπου γης και πατρίς».
Πάρτε για παράδειγμα το συλλαλητήριο. Έγραψα χθες για τις αντιφάσεις του, σήμερα οι αρχικές μου εντυπώσεις παγιώθηκαν ακόμα περισσότερο μέσα μου. Μαζεύτηκε μισό εκατομμύριο κόσμος, αντικειμενικά μεγάλο και σοβαρό γεγονός, αλλά ο καθένας κατάλαβε απ' αυτό ακριβώς όσα πίστευε και πριν. Άρα, είτε μαζεύτηκαν όλοι αυτοί στο Σύνταγμα είτε δεν είχαν μαζευτεί, ένα και το αυτό. Η κυβέρνηση προχωρά ακάθεκτη στις συνομιλίες για το Σκοπιανό λες και η Κυριακή ήταν μια συνηθισμένη μέρα, η δε αντιπολίτευση ένιωσε να επιβεβαιώνεται πολιτικά πριν καν τελειώσει η συγκέντρωση. Κι αφού λοιπόν δεν έβγαλαν πολιτικά συμπεράσματα, τι απόμεινε; Να τσακώνονται για τον αριθμό των συγκεντρωμένων, δηλαδή για το εύκολο αφού οι αριθμοί λένε πάντα αυτό που θέλεις να σου πουν.
Θα μου πείτε ότι οι πολιτικές δυνάμεις πάντα έτσι πορεύονταν, με μπούσουλα το στενό τους συμφέρον. Εντάξει, αλλά ο κόσμος; Άκουσα τα πιο αντιφατικά πράγματα από ανθρώπους που πήγαν στο συλλαλητήριο. Από το «ήταν μια καθαρά πατριωτική συγκέντρωση», μέχρι το «ξεσκίσαμε τον Τσίπρα». Από το «η πυκνότητα ήταν τρομερή, ήμασταν απίστευτα στριμωγμένοι» μέχρι το «έκανα βόλτα με το μηχανάκι» για το ίδιο σημείο την ίδια ώρα. Κι από το «δεν θα παραδώσουμε το όνομα της Μακεδονίας» μέχρι το «το όνομα τέλειωσε, αλλά τουλάχιστον θα θάψουμε τους προδότες που το δωσαν». Άντε βγάλε άκρη. Κι αν ο καθένας που έφτασε ως εκεί έχει άλλη γνώμη, φανταστείτε πόσες γνώμες έχουν αυτοί που δεν πήγαν.
Για να είμαι ειλικρινής, εγώ τους σαλταδόρους και τους τυχοδιώχτες τους φοβάμαι, δεν πιστεύω ότι προμηνύουν κάτι καλό για την ζωή μου και την χώρα μου, ακόμα κι όταν αυτοί οι σαλταδόροι είναι στην βάση της κοινωνικής πυραμίδας απ' όπου θεωρητικώς έχουν μικρή επιρροή. Διότι, ακόμα και μικροί ή αδύναμοι, πολλοί μαζί μπορούν να την κάνουν τη ζημιά. Εμένα, αυτός που κάποτε ψήφιζε ΠΑΣΟΚ για να του κάνουν τα ρουσφέτια, μετά έγινε αγαναχτισμένος της πλατείας, μετά ΣΥΡΙΖΑίος και τώρα ξανακατεβαίνει φωνάζοντας ότι ο Τσίπρας πουλάει την Μακεδονία, δεν μου εμπνέει καμιά εμπιστοσύνη κι ας με βρίσκει προσωρινά σύμφωνο η πολιτική του στάση. Δεν θα πάμε μπροστά με τέτοιους σαλταδόρους. Καθότι αυτός που λειτουργούσε από τα νιάτα ανορθολογικά θα το κάνει και αύριο. Μην θεοποιούμε την σημερινή του στάση, θα την ξανα-αλλάξει με την πρώτη ευκαιρία.
