Στις 9 Νοεμβρίου 1989 κατεδαφίστηκε το τείχος του Βερολίνου που χώριζε τον Ελεύθερο Κόσμο από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Ο σκληροπυρηνικός ηγέτης της Α.Γερμανία Ε.Χόνεκερ, ζήτησε από τον Μ.Γκορμπατσόφ να στείλει τα Σοβιετικά τανκς να αποκαταστήσουν την «τάξη».
Συνηθισμένος σε τέτοιες πρακτικές ο Ε.Χόνεκερ δεν αντιλήφθηκε πως οι καιροί άλλαξαν. Δεν αντιλήφθηκε πως το σύστημα που επικρατούσε στις κομμουνιστικές χώρες, αν ήθελε να επιβιώσει, θα έπρεπε να μεταρρυθμιστεί εκ βάθρων. Δεν μπορούσε να συντηρηθεί μόνον με την στυγνή βία.
Αυτό το κατανόησε πρώτος ο Γ.Αντρόπωφ που επί των ημερών του προωθήθηκαν στην ιεραρχία του KKΣΕ τεχνοκράτες, μεταξύ των οποίων και ο Μ.Γκορμπατσόφ, που ανέλαβαν να εφαρμόσουν μια σειρά από μεταρρυθμίσεις για να βγει από το τέλμα η Σοβιετική κοινωνία.
Όμως το Σοβιετικό καθεστώς, όπως κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς, δεν μπορούσε να μεταρρυθμισθεί. Μόνον να τσακιστεί. Η τραγική κατάληξη της Άνοιξης της Πράγας απέδειξε πως σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο δεν μπορεί να υπάρξει. Ο σοσιαλισμός είναι συνυφασμένος με την βαρβαρότητα.
Έτσι, η περιπέτεια των λαϊκών δημοκρατιών της Ανατολικής Ευρώπης τελείωσε όπως ακριβώς άρχισε. Με τα Σοβιετικά τανκς.
Με αυτά κατέλαβαν την εξουσία στα μέσα της δεκαετίας του 40, τα αδύναμα κομμουνιστικά κόμματα, και όταν ο Μ.Γκορμπατσόφ τον Νοέμβριο του 1989 αρνήθηκε την επέμβαση τους πρωτίστως, στην Α.Γερμανία και την Ουγγαρία, τότε οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών, χωρίς κανένα λαϊκό έρεισμα, κατέρρευσαν. Η συνέχεια είναι γνωστή και εξελίχτηκε σαν ντόμινο.
Το φθινόπωρο του 1989 δεν σήμανε μόνον την πτώση του Σιδηρού Παραπετάσματος. Σήμαινε συγχρόνως και τον θρίαμβο της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της ανοιχτής οικονομίας της αγοράς, σε οικουμενική βάση.
Η, εν συνεχεία, πορεία των πρώην κομμουνιστικών χωρών προς την ευημερία σε συνθήκες καπιταλισμού, έδειξε και στον πιο δύσπιστο κάτοικο αυτής της γης, την υπεροχή του συγκεκριμένου τρόπου παραγωγής.
Τις ατέλειες του και τις περιοδικές δυσλειτουργίες του, μπορεί και τις ξεπερνά γιατί στηρίζει και στηρίζεται από την φιλελεύθερη δημοκρατία, με την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, που αναθεωρούν, βελτιώνουν, επιλύουν τα προβλήματα του.
Σαράντα πέντε, περίπου, χρόνια καταπίεσης, ανέχειας και μιζέριας, χαράμισαν δύο γενιές Ευρωπαίων πολιτών. Ολοι αυτοί λοιπόν, μαζί με την νέα γενιά, όταν είδαν πως επί Μ.Γκορμπατσόφ, ανοίγει μια χαραμάδα, δημιουργείται μια ρωγμή στο κομμουνιστικό σύστημα, μετέτρεψαν αυτήν την χαράμαδα σε μια τεράστια οπή μέσα από την οποία μπήκαν ορμητικά στο προσκήνιο της Ιστορίας.
Απαίτησαν και κέρδισαν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα όλα αυτά που το αστυνομικό κράτος των κομμουνιστών τους τα είχε στερήσει. Μα πάνω απ΄όλα κατέκτησαν την Ελευθερία τους.
Στις 9 Νοεμβρίου 1989 ουσιαστικά η Ευρώπη επανενώθηκε. Ο κόσμος έγινε καλύτερος, καθώς η κατάρα του 20ου αιώνα ξεψύχησε. Πέθανε οριστικά.
Αυτό που τελικά έμεινε από την κομμουνιστική περιπέτεια της ανθρωπότητας, ήταν διεψευσμένες ελπίδες, αίμα, καταπίεση και εκατομμύρια νεκροί.
Ποτέ πια!
