Με τη μέθοδο της επαναστατικής γυμναστικής ο Αλέξης Τσίπρας, πέραν της προσπάθειας δημιουργίας νέου κύματος αγανακτισμένων και δημιουργίας προσκομμάτων στο επενδυτικό πρόγραμμα της κυβέρνησης, στοχεύει και στο εσωκομματικό πεδίο όπου η γκρίνια για την πολιτική γραμμή που έχει χαραχθεί λαμβάνει διαρκώς διαστάσεις. Τα δημοσκοπικά στοιχεία αλλά και η γενικότερη στάση των πολιτών προβληματίζουν ήδη πολλές εκ των φυλών του ΣΥΡΙΖΑ που τώρα καλούνται να συσπειρωθούν γύρω από τη… μάχη των μαχών με πρόσχημα τα εργασιακά.
Η επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στο πεζοδρόμιο έχει προαναγγελθεί. Καλλιεργήθηκε άλλωστε όλο το προηγούμενο διάστημα -μεσούσης μάλιστα της κρίσης της πανδημίας- με την Κουμουνδούρου αλλά και τον ίδιο τον επικεφαλής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να φτάνουν στο σημείο να θέτουν θέμα ακόμη και για τα αιτήματα του πρώην απεργού πείνας και αρχιεκτελεστή της 17Ν, Δ. Κουφοντίνα.
Και είναι αλήθεια πως ικανοποίησε ορισμένες εκ των φυλών του ΣΥΡΙΖΑ όχι όμως και τους νουνεχείς του κόμματος που είδαν μια υπερέκθεση κόντρα στην πλειοψηφία των πολιτών. Οι ίδιοι είναι αυτοί, άλλωστε, που διαπίστωσαν εγκαίρως και μάλιστα σύμφωνα με πληροφορίες προειδοποίησαν την ηγεσία ότι η τακτική του κλεφτοπόλεμου και του «όχι σε όλα» δεν αποδίδει. Οι δημοσκοπήσεις και τα ποιοτικά τους στοιχεία ήταν από την πρώτη στιγμή και συνεχίζουν να είναι ενδεικτικά της αντίδρασης των πολιτών που έχουν γυρίσει την πλάτη στην καταστροφολογία.
Η στήριξη στους κάθε λογής μπαχαλάκηδες δε βρήκε ανταπόκριση. Το ριμέικ της «αντίστασης» δεν έκοψε εισιτήρια αφού τα διλήμματα όπως το μνημόνιο - αντιμνημόνιο ανήκουν σε ένα παρελθόν που όλοι θέλουν να ξεχάσουν. Κυρίως αυτοί που πίστεψαν τις υποσχέσεις και τα «συμβόλαια» του Αλέξη Τσίπρα και της «πρώτης φορά Αριστερά».
Η γκρίνια έχει πολλαπλασιαστεί δεδομένου ότι η προσωρινή ανακωχή που προκάλεσαν τα δημοσκοπικά στοιχεία του Μαρτίου διαλύεται από τα στοιχεία του Απριλίου, που αναδεικνύουν την πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη και της κυβερνώσας παράταξης σε όλα τα επίπεδα με χαρακτηριστικότερο αυτό του καταλληλότερου πρωθυπουργού, όπου ο Αλεξης Τσίπρας έρχεται τρίτος μετά τον «Κανένα». Χωρίς πλέον να ισχύει το άλλοθι του παρελθόντος, δηλαδή ότι δεν έχει δοκιμαστεί ως πρωθυπουργός. Αντιθέτως, έχει δοκιμαστεί και το 2019 οδηγήθηκε στη θέση του επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Πλέον δεν προσφέρει τίποτα νέο, δεν κομίζει κανέναν πρόγραμμα και κανένα σχέδιο που να θεωρείται ικανό να υλοποιηθεί πέραν των γνωστών υποσχέσεων που στηρίζονται στην ύπαρξη ενός «λεφτόδεντρου» ανάλογου με αυτό που επικαλέστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2014 πριν αναλάβει τις τύχες της χώρας.
Στο πλαίσιο αυτό η γενικότερη τακτική αντιμετωπίζει έντονη κριτική. Ο διχαστικός λόγος και η πολεμική ρητορική θεωρούνται αφηγήματα που δεν έχουν πλέον αναγνώστες κάτι που επιβεβαιώνουν το σύνολο των δημοσκοπήσεων των τελευταίων 14 μηνών, από την έναρξη δηλαδή της πανδημίας.
Η επαναστατική γυμναστική με το αφήγημα των εργασιακών αποτέλεσε μονόδρομο για την ηγεσία της Κουμουνδούρου. Και αυτό διότι είναι ένα θέμα για το οποίο εσωκομματικά ουδείς θα αντιδράσει. Καλύπτει όλες τις φυλές, από τους συντηρητικούς ευρωπαϊστές της παλαιάς σχολής των Λεωνίδα Κύρκου και Μιχάλη Παπαγιαννάκη μέχρι τους δικαιωματιστές και τους ακραίους αρνητές των πάντων.
Αποτελεί μια καλή ευκαιρία τουλάχιστον εσωκομματικής συσπείρωσης ώστε η γκρίνια και τα προβλήματα να μπουν κάτω από το χαλί. Σε ανάλογη λογική κινούνται άλλωστε και οι διάφορες διαρροές όπως και τα δημοσιεύματα στον φίλα προσκείμενο Τύπο περί πρόωρων εκλογών στις οποίες κατά τους συγγραφείς των αφηγημάτων θα οδηγηθεί αναγκαστικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Το… καρότο των πρόωρων εκλογών, όπως και η επαναστατική γυμναστική αποτελούν εκ των πραγμάτων αιτίες συσπείρωσης κομμάτων εξουσίας.
Το ερώτημα είναι πόσο μακριά μπορεί να πάει αυτή η τακτική. Και σε ό,τι αφορά στην κοινωνία και στους ψηφοφόρους και σε ό,τι έχει σχέση με τα εσωκομματικά. Η απάντηση δεν είναι σαφής αλλά είναι δεδομένο ότι δημιουργεί έστω και ένα περιθώριο με το βλέμμα σε μια «άτυχη» πολιτικά στιγμή για την κυβέρνηση. Παράλληλα, δε, επιτρέπει στον Αλέξη Τσίπρα να διατηρεί τον μηχανισμό σε εγρήγορση και εν μέρει πιο συσπειρωμένο προκειμένου να διαχειριστεί και άλλα ζητήματα, όπως για παράδειγμα τις υποθέσεις που αφορούν στον Νίκο Παππά, η προανακριτική για τον οποίο θα συνεχιστεί την επόμενη εβδομάδα μετά τη νέα αναβολή που έλαβε η κατάθεση του Χρήστου Καλογρίτσα (επικαλέστηκε επαφή με επιβεβαιωμένο κρούσμα και υποχρεωτική καραντίνα 14 ημερών).
Σε κάθε περίπτωση στόχος του Αλέξη Τσίπρα παραμένει η μετατροπή της κόπωσης των πολιτών αλλά και της όποιας αντίδρασης αυτών πουν πληγεί σε αγανάκτηση και η δημιουργία συνθηκών πεζοδρομίου προκειμένου να παραμείνει ενεργά στο παιχνίδι.
Ξεχνά όμως ότι όσοι πολιτικού έμπλεξαν με συνδικάτα και συντεχνίες βρέθηκαν στο τέλος να αντιμετωπίζουν τον εφιάλτη στον καθρέπτη. Να καθοδηγούνται και να συνδιοικούν με επαγγελματίες του συνδικαλισμού αλλά στο τέλος να βρίσκονται απέναντι στην πλειοψηφία των εργαζομένων.
Όπως και να έχει το αφήγημα των εργασιακών στο οποίο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να τεθεί επικεφαλής αντιστασιακών εκδηλώσεων ούτε ο ίδιος δεν δείχνει να το πιστεύει. Πως αλλιώς μπορεί να εκληφθεί η αναφορά που έκανε κατά την επίσκεψή του το Πάσχα στο Λαϊκό Νοσοκομείο όπου μεταξύ άλλων τόνισε ότι: «Το οκτάωρο έχει καταργηθεί στην πράξη, φανταστείτε να καταργηθεί και θεσμικά».
