Του Δημήτρη Χριστοδουλάκη*
Ένας λαός ηλιθίων δεν μπορεί να κάνει δημοψήφισμα, είπε ο κύριος Θεόδωρος Πάγκαλος σε ραδιοφωνική του συνέντευξη. Η αντίδραση του κόσμου στα κοινωνικά δίκτυα, ήταν σφοδρή. Με ποιο δικαίωμα αναρωτιόνταν όλοι, τολμά να αποκαλεί έναν ολόκληρο λαό ηλίθιο. Με την ιδιότητα του ανθρώπου που κατάφερε να εκλέγεται από αυτόν τον λαό για τριάντα συναπτά έτη βουλευτής και να ορκίζεται υπουργός εννέα φορές, θα απαντούσα εγώ. Καθότι, για να μπορέσει να επιβιώσει και να διαπρέψει στη πολιτική σκηνή για περισσότερα από τριάντα χρόνια, χρειάστηκε να γνωρίσει και να διαχειριστεί τις ιδιαιτερότητες αυτού του λαού, από την καλή και από την ανάποδη.
Σε κάθε περίπτωση, δεν νομίζω πως ο κύριος Πάγκαλος θεωρεί το σύνολο των Ελλήνων ηλίθιους. Θα μπορούσε για παράδειγμα να πει πως υπάρχει μία διακριτή μάζα Ελλήνων που δεν είναι ηλίθιοι και να ηρεμούσαμε όλοι, θεωρώντας πως ανήκουμε σε αυτή την πληθυσμιακή ομάδα.
Ο Wolfgang Goethe πάντως δεν θα ανησυχούσε και πολύ για την παραπάνω άποψη, καθότι πίστευε πως οι ηλίθιοι και οι έξυπνοι είναι ακίνδυνοι. Βλάπτουν μόνο οι μισοηλίθιοι και οι ημιμαθείς.
Εγώ από τη μεριά μου, τον τελευταίο καιρό, παρακολουθώ τον κύριο Πάγκαλο με προσήλωση και ενδιαφέρον. Θεωρώ πως υπάρχουν κάποιοι μπαρουτοκαπνισμένοι πολιτικοί, οι οποίοι όταν αποσυρθούν από τα δρώμενα, απελευθερώνονται και αρχίζουν να λένε τις αλήθειες που όλα αυτά τα χρόνια είχαν συσσωρευμένες μέσα τους και για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, προτιμούσαν να κρατήσουν για τον εαυτό τους. Ο μακαρίτης ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ήταν ένας από αυτούς τους πολιτικούς. Ο Πάγκαλος ανήκει επίσης στην ίδια κατηγορία. Με ανυπομονησία περιμένω την απόσυρση και του Ευάγγελου Βενιζέλου από τον οποίο θεωρώ πως θα μάθουμε πολλές αλήθειες και θα αποσαφηνίσουμε αρκετές από τις θολές στιγμές της πρόσφατης ιστορίας μας. Βέβαια, για την περίσταση, ο λαός μας λέει πως ο λόγος εις την ώρα του χίλια φλουριά αξίζει, κι αν δεν τον πεις στην ώρα του, τίποτα δεν αξίζει. Ωστόσο λέει και το κάλιο αργά παρά ποτέ.
Και για να επιστρέψουμε στο ερώτημα για το εάν είμαστε ή όχι λαός ηλιθίων, εγώ αναρωτιέμαι για το πως θα πρέπει να χαρακτηρίσουμε ένα λαό, που φέρνει στην εξουσία ένα φανατικό κουμουνιστή, για να προστατέψει την αστική δημοκρατία. Επίσης θα ήθελα πολύ να μάθω, πως θα έπρεπε να χαρακτηρίσουμε ένα λαό, ο οποίος πιστεύει πως εάν μία χώρα πει στους δανειστές της πως δεν επιθυμεί να τους αποπληρώσει τα δανεικά, τότε οι δανειστές, όχι μόνο θα το δεχτούν αλλά θα παρακαλάνε να συνεχίσουν να την δανείζουν.
Ξέρω πως τα παραπάνω ακούγονται σήμερα γελοία, αλλά λίγα χρόνια πριν, πηγαίναμε στις κάλπες και ψηφίζαμε, με αυτή ακριβώς τη νοοτροπία. Και όταν οι κάλπες έβγαζαν το αναμενόμενο αποτέλεσμα, βγαίναμε στους δρόμους και τις πλατείες και στήναμε χορούς και πανηγύρια. Όταν δε, οι προσδοκίες μας δεν επαληθεύονταν, πέφταμε από τα σύννεφα και αναρωτιόμασταν, τι έφταιξε.
Σε κάθε περίπτωση, ο κύριος Πάγκαλος δεν μας είπε και τίποτα καινούργιο. Από την εποχή του Σιμωνίδη του Κείου που δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν είχε πει το περίφημο «των γαρ ηλιθίων απείρων γένεθλα», δηλαδή άπειρη η γενιά των ηλιθίων, μέχρι σήμερα, ο λαός μας παλεύει με τα θηρία για να προκόψει, κάποιες στιγμές μεγαλουργεί, αλλά και κάποιες άλλες, συμπεριφέρεται εντελώς ανώριμα καταστρέφοντας τους κόπους γενεών. Η γενιά της αλλαγής, ήταν μία τέτοια γενιά. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω για ποιο λόγο το νέο ΠΑΣΟΚ, ονομάστηκε Κίνημα Αλλαγής. Ποιες ακριβώς αναμνήσεις ήθελαν να ξυπνήσουν στον λαό, επαναφέροντας το σύνθημα της αλλαγής; Ακόμα δεν έμαθαν τις συνέπειες της περιβόητης αλλαγής; Ή μήπως νομίζουν στην αριστερά πως ο λαός είναι τόσο ηλίθιος, ώστε θα προτιμήσει να κρατήσει μόνο τις καλές αναμνήσεις από την περίοδο εκείνη, αδιαφορώντας για τα αποτελέσματα;
Από την μία δηλαδή βρίζουμε τους συριζαίους που με τα καμώματα τους, δείχνουν να μας περνάνε για πανίβλακες και από την άλλη, έρχονται οι επίδοξοι αντικαταστάτες τους και αφήνουν υπονοούμενα, ότι αυτοί μπορούν να γίνουν ακόμα χειρότεροι. Γιατί αυτό κάνουν, ονομάζοντας το κόμμα τους Κίνημα Αλλαγής. Και αν κάποιοι νομίζουν πως δεν είναι έτσι τα πράγματα, θα τους παραπέμψω στις πρόσφατες δηλώσεις της προέδρου του κόμματος, περί σταμουλοκολλάδων.
Ο Κάρλο Τσιπόλα, είχε πει πως σε μια χώρα που έχει πάρει την κάτω βόλτα το ποσοστό των ηλιθίων είναι σταθερό, ωστόσο παρατηρείται μεταξύ αυτών που κατέχουν την εξουσία μια δραματική εξάπλωση των ληστών με καλπάζουσα ηλιθιότητα και μεταξύ όσων δεν μετέχουν στην εξουσία, μια εξίσου ανησυχητική αύξηση των φουκαράδων.
Εγώ για να είμαι ειλικρινής, έχω αποδεχτεί τον ρόλο του φουκαρά. Ξέρω δηλαδή πως αυτοί που βρίσκονται σήμερα στην εξουσία πρέπει να περνούν πολύ από το χρόνο τους γελώντας μαζί μου και μαζί με τους υπόλοιπους φουκαράδες σαν κι εμένα.
Όμως πρέπει να ξέρετε πως εκείνοι που κάνουν τις επαναστάσεις και γράφουν ιστορία, δεν είναι οι βολεμένοι αλλά οι φουκαράδες ηλίθιοι. Από τη στιγμή που οι λεγόμενοι, επαναστάτες, προοδευτικοί, ριζοσπάστες, αριστεροί ή όπως αλλιώς αυτοπροσδιορίζονται, βολεύτηκαν στις αναπαυτικές καρέκλες της εξουσίας, μένει σε εμάς τους φουκαράδες, τους συντηρητικούς να κάνουμε την επανάσταση μας. Να βρούμε τρόπους για να δείξουμε πως υπάρχουμε, υποφέρουμε και δεν αντέχουμε άλλο. Και αν νομίζετε πως εμείς οι συντηρητικοί, οι φιλελεύθεροι, οι μικροαστοί, δεν έχουμε πεινάσει αρκετά ώστε να αναγκαστούμε να ξεσηκωθούμε, τότε πρέπει να γνωρίζετε πως τις επαναστάσεις δεν τις κάνουν οι πεινασμένοι, αλλά οι χορτάτοι που δεν έφαγαν τρεις μέρες.
* Ο κ. Δημήτρης Χριστοδουλάκης είναι Μαθηματικός, MSc Information Systems.
