Του Γιάννη Ζαμπέλη*
Από την ελπίδα της αλλαγής του 1981 στην ελπίδα που «ήρθε» το 2015… και την αλλαγή που συνεχίζει να έρχεται το 2019! Από το άσβεστο μίσος Αριστεράς -Δεξιάς, μέχρι τις συγκυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Πρασινοφρουροί και γαλάζια παιδιά, «επανίδρυση του κράτους», «λεφτά υπάρχουν», «νταούλια» και σχισμένα μνημόνια, ο Έλληνας ψηφοφόρος τα έχει ακούσει όλα...
Και κάπως έτσι το Σεπτέμβριο του 2015,το 44% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων δεν προσήλθε καν στις κάλπες, ενώ σε συνδυασμό με την πολυδιάσπαση ψήφων, μόνο 1 στους 2 Έλληνες πολίτες εκπροσωπείται κοινοβουλευτικά. Περίπου 483.000 συμπολίτες μας, σχεδόν το 8% (ποσοστό τεράστιο, αν αναλογιστούμε ότι το τρίτο κόμμα έλαβε 7%), από αυτούς τους μισούς που προσήλθαν στις κάλπες επέλεξαν λευκό, άκυρο ή κάποιο μικρό εξωκοινοβουλευτικό κόμμα. Και φυσικά να μην ξεχνάμε την αλλοίωση της σύνθεσης της Βουλής και των κομμάτων, τα τελευταία 4 χρόνια, από τις συνεχείς μετακινήσεις, αποχωρήσεις και ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών.
Θα πίστευε κανείς ότι μετά από 40 χρόνια διχαστικού λόγου και κενών υποσχέσεων, κομματικών στρατών και ρουσφετιών, η ρητορική των κομμάτων θα ήταν πιο πραγματιστική και σύγχρονη.
Θα πίστευε κανείς ότι μετά από 10 χρόνια βαθιάς κρίσης θα υπήρχε έστω και ένα ψήγμα ρεαλισμού στον πολιτικό λόγο και μια κάποια αυτοκριτική για τα λάθη του παρελθόντος.
Αντί αυτών, εν έτει 2019, ακούγεται οι ίδια παρωχημένη, ξύλινη γλώσσα, τα ίδια διχαστικά διλήμματα και παιδαριώδη επιχειρήματα. Καμία ουσιαστική συζήτηση για Ευρωπαϊκές πολιτικές, νέες τεχνολογίες, εκσυγχρονισμό του κράτους, εξάλειψη της γραφειοκρατίας, απλοποίηση του φορολογικού συστήματος, άνοδο των δεικτών ευτυχίας και τόσα ακόμα που αποτελούν καθημερινότητα στο δυτικό κόσμο.
Και πως θα ήταν άλλωστε δυνατό να υπάρξει κάτι τέτοιο, όταν το πολιτικό δελτίο αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από σκάνδαλα, «κουτσομπολιά», μετακινήσεις βουλευτών και «ατάκες» που άλλοτε προκαλούν γέλιο και άλλοτε οργή, αλλά δεν έχουν σχεδόν ποτέ ουσία. Ουσία που κάποτε αποτελούσε την πεμπτουσία του πολιτικού λόγου.
Παρόλα αυτά κανείς δε φαίνεται να «ιδρώνει»… Κουνάνε το δάχτυλο στους απέχοντες και τους κατηγορούν για αδιαφορία, όπως κατηγορούν για δειλία το μισό εκατομμύριο Ελλήνων που μετανάστευσαν. Η απάντηση τους στα μεγάλα ζητήματα της εποχής είναι η γνωστή συνταγή. Υποσχέσεις για επιδόματα, αυξήσεις μισθών, διορισμοί στο δημόσιο, διχαστικά διλλήματα, αλληλοκατηγορίες και λύσεις… με μαγικό ραβδί.
Ούτως ή άλλως και 60% να φτάσει η αποχή, κυβέρνηση θα βγει, Βουλή θα υπάρχει… η ελπίδα μπορεί να φεύγει, αλλά οι καρέκλες θα είναι πάντα εκεί και θα περιμένουν.
*Ο κ. Γιάννης Ζαμπέλης είναι επικοινωνιολόγος και Σύμβουλος Επικοινωνίας για τις Ευρωεκλογές στο Ποτάμι.
