Του Θανάση Χειμωνά
Η Ευρώπη είχε χθες ένα ματς μπολ. Εις βάρος της. Πράγματι, αν η Marine Le Pen κέρδιζε τις γαλλικές προεδρικές εκλογές η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έφτανε οριστικά στο τέλος της. Η κόρη του Le Pen δεν είναι Τσίπρας. Είναι ιδεολόγος ακροδεξιά και, αποδεδειγμένα, παίρνει εντολές κατευθείαν από το Κρεμλίνο.
Και φυσικά η Γαλλία δεν είναι η - μικρή και ταλαιπωρημένη τα τελευταία χρόνια - Ελλαδίτσα. Μαζί με τη Γερμανία αποτελούν τους δύο ιστορικούς πυλώνες της Ε.Ε. Η βέβαιη αποχώρησή της θα έκανε την Ευρώπη να μπατάρει και να εξαφανιστεί με συνοπτικές διαδικασίες.
Η άνοδος μιας φιλοναζίστριας πολιτικού στην ηγεσία μιας από τις ισχυρότερες αλλά και πιο πολυπολιτισμικές χώρες του κόσμου όμως θα μας έφερνε μπροστά σε καταστάσεις που η Ευρώπη τουλάχιστον έχει δεκαετίες να βιώσει. Θεωρώ δεδομένο πως η Marine Le Pen θα ξεκινούσε ένα (διακριτικό) πογκρόμ σε βάρος των μουσουλμανικών πληθυσμών της χώρας της. Η κρατική βία σύντομα θα προκαλούσε ανάλογη αντίδραση με αποτέλεσμα έναν άτυπο «εμφύλιο». Λογικά, αυτή η νέα μορφή θρησκευτικού πολέμου θα εξαπλωνόταν σε όλη την Ευρώπη με ανυπολόγιστες συνέπειες.
Κάποιοι συνέκριναν το ποσοστό της Marine (34%) με εκείνο του πατέρα της, Jean Marie Le Pen (19%) το 2002 χαρακτηρίζοντάς το επιτυχία για την ακραία πολιτικό. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν ισχύει. Το 2002, ο Le Pen είχε κατέβει ως το απόλυτο αουτσάιντερ και πέρασε στον δεύτερο γύρο κυρίως λόγω της ανοησίας των σοσιαλιστών ψηφοφόρων του Jospin οι οποίοι, θεωρώντας πως ο εκλεκτός τους θα βρίσκεται σίγουρα στον δεύτερο γύρο, δεν μπήκαν στον κόπο να τον ψηφίσουν. Επίσης, η εποχή εκείνη δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τη ζοφερή πραγματικότητα του 2017. Οικονομική κρίση δεν υπήρχε ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του πιο απαισιόδοξου οικονομολόγου ενώ, με τη θέσπιση του ευρώ, η Ευρώπη φάνταζε ισχυρότερη από ποτέ. Η έννοια ISIS ήταν άγνωστη και η -τότε- Al Qaeda δεν είχε ακόμη απλώσει τα θανατηφόρα πλοκάμια της στη γηραιά ήπειρο.
Σήμερα τίποτα δεν θυμίζει τις ημέρες εκείνες. Η ανέχεια και η μαζική φτωχοποίηση έχουν κλείσει δεκαετία με την Ευρώπη να έχει πλήρως δαιμονοποιηθεί ενώ η Μέση Ανατολή φλέγεται και οι τρομοκρατικές επιθέσεις σε ευρωπαϊκό και κυρίως γαλλικό έδαφος αποτελούν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Παράλληλα, η ισλαμοφοβία έχει γίνει απολύτως mainstream με το ρατσιστικό αφήγημα των «βάρβαρων μουσουλμάνων» και των «πολιτισμένων χριστιανών» να κερδίζει έδαφος ακόμα και σε, πάλαι ποτέ, προοδευτικούς κύκλους.
Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν η «επιτυχία» της Le Pen είναι πολύ μικρότερη από εκείνη του μπαμπά της προ δεκαπενταετίας. Έχει τεράστια σημασία το ότι ο γαλλικός λαός έδειξε γενναιότητα και διαύγεια, επιλέγοντας τον δημοκρατικό υποψήφιο και λέγοντας ένα ηχηρό «Non!» στον λαϊκισμό, τον εθνικισμό και την ευρωφοβία.
Μένει να δούμε τι θα καταφέρει ο Emmanuel Macron. Ένας «φρέσκος», μετριοπαθής, προοδευτικός και ευρωπαϊστής πολιτικός που προέρχεται από τον – καταπονημένο - χώρο της Κεντροαριστεράς. Μετά το φιάσκο Hollande καλό είναι να κρατάμε μικρό καλάθι. Πέρα όμως από την αρχηγό του Εθνικού Μετώπου, ο Macron ήταν σαφώς προτιμότερος από τον άθλιο αριστεροδέξιο αβανταδόρο της Le Pen, Jean-Luc Melenchon, τον υπερσυντηρητικό νεοφιλελεύθερο υποκριτή (υποσχόταν απολύσεις 500.000 δημοσίων υπαλλήλων ενώ είχε τη σύζυγό του αργόμισθη στο Δημόσιο) Fransoua Figion και τον παντελώς ανύπαρκτο συριζοδημαραίο Benoit Amon.
Το γεγονός είναι πως μετά από μια σειρά καταστροφικών εκλογικών αποτελεσμάτων (Ελλάδα 2015, Brexit, Τραμπ) ο κόσμος φαίνεται πως έχει αρχίσει να επιστρέφει στον δρόμο της λογικής. Η αποτυχία της Le Pen ακολουθεί την ήττα του ούλτρα ακροδεξιού Wilderness στην Ολλανδία και εκείνη του ναζιστή Norbert Hoffer στην Αυστρία.
Μήπως έφτασε η ώρα να αρχίσουμε πάλι να ελπίζουμε;
