Να σας πω τι σημαίνουν τα 22 δισεκατομμύρια που θα πέσουν με μορφή επιχορηγήσεων στην ελληνική Οικονομία. Ακόμη μία απόδειξη ότι ο Θεός της Ελλάδας υπάρχει. Επιτροπή Περιφέρειας ζήτησε από τεχνική εταιρεία να… «επικαιροποιήσει» βεβαίωση της αρχαιολογίας! Λες και στο ίδιο οικόπεδο μετοίκισαν μέσα σε έξι χρόνια… άλλοι αρχαίοι! Γι αυτό σας λέω. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!
Εκεί που λες ότι μας «τελείωσαν» οι σατανάδες, κάτι συμβαίνει και ανασταινόμαστε. Οι υπουργοί της εκάστοτε κυβέρνησης κάνουν απέλπιδες προσπάθειες για να στείλουν το πλοίο αύτανδρο στον πάτο της θάλασσας. Κτυπάνε το ξύλινο σκαρί με βαριοπούλες, πετάνε βόμβες στο κατάστρωμα, αγωνίζονται, κάνουν νόμους με περισσότερο κράτος, σκοτώνουν την επιχειρηματικότητα με δεκάδες «επιτροπές», σπάνε διαγωνισμούς σε δεκάδες κομμάτια για να εξυπηρετήσουν ημέτερους. Ό,τι μπορούν οι άνθρωποι κάνουν. Αλλά η Ελλάδα εκεί, αγέρωχη.
Φτιάχνεται αυτή την εποχή στο υπουργείο Υποδομών ο νέος νόμος για τα δημόσια έργα. Θα σας πω ότι με μία πρώτη ματιά και με βάση αυτά που έχουν διαρρεύσει από την Επιτροπή, ο νόμος Σπίρτζη 4412 του 2016 είναι το έπος του φιλελευθερισμού σε σχέση με αυτό που επιχειρείται να γίνει. Δεν ήταν ο Σπίρτζης φιλελεύθερος, αλλά ούτε και πολλοί από τους σημερινούς είναι! Απλά το 2016 υπήρχε τρόικα και επέβαλλε πράγματα ευρωπαϊκά, ενώ σήμερα βρίσκουμε την ευκαιρία να επιστρέψουμε σε πρακτικές βαθέως κράτους.
Παράδειγμα τα συμβούλια. Τα οποία είναι η ασπίδα κάθε γραφειοκράτη. Αντί οι κυβερνήσεις να επιμείνουν στην ποιότητα του έργου και στην ευθύνη αυτού που αναθέτει και παραλαμβάνει ένα έργο, χάνονται στις δαιδαλώδεις διαδρομές της συνευθύνης των πολλών επιτροπών. Δήθεν για περισσότερη διαφάνεια. Όταν περισσότεροι από ένας έχουν την ευθύνη για κάτι, στο τέλος την ευθύνη την έχει ο Κανένας…
Δεύτερο παράδειγμα του νέου νόμου του υπουργείου Υποδομών είναι τα πτυχία, η ισχύς των οποίων είχε περιοριστεί με τον προηγούμενο νόμο. Στην Ευρώπη πρέπει να έχεις εμπειρία για να αναλάβεις ένα έργο και γι αυτό δεν κάνουν όλοι τα πάντα. Στην Ελλάδα βρήκαμε το τέχνασμα των πτυχίων κι έτσι αγνοούμε την ποιότητα των έργων για την οποία σας μιλούσαμε νωρίτερα. Αφήστε δε που μία τεχνική εταιρεία με ένα πτυχίο χ τάξης μπορεί να έχει μόνο αυτό. Ένα πτυχίο για να το νοικιάζει σε εργολάβους που έχουν τις «άκρες». Με άλλα λόγια η εν λόγω τεχνική εταιρεία δεν κάνει έργα, αλλά ο ιδιοκτήτης της ασκεί το μοναδικό στον κόσμο επάγγελμα του «τσαντάκια».
Να μην ξεχάσουμε και το όριο στα έργα που μπορεί να πάρει η κάθε τεχνική εταιρεία και με βάση το πτυχίο της. Για να μπορούν, λέει, να πάρουν και «οι άλλοι». Δηλαδή ο κάθε πονεμένος έχει δικαίωμα να ξεροσταλιάζει έξω από το υπουργείο και να περιμένει να πάρει αυτά που δεν επιτρέπεται να διεκδικήσει ένας καλός εργολάβος. Γιατί εμένα ως φορολογούμενο, άραγε, θα πρέπει να με ενδιαφέρει να πάρει έργο ο «άλλος»; Εμένα με ενδιαφέρει να πληρώσω το χαμηλότερο δυνατό κόστος και να πάρω το καλύτερο και ποιοτικότερο έργο που έχει ποτέ παραδοθεί. Ακούς εκεί «ο άλλος»…
Ανάλογα πράγματα γίνονται και σε άλλα υπουργεία. Αντί να μειώσουν το κράτος το αυξάνουν. Στο όνομα της διαφάνειας δίνουν ρόλο σε επιτροπές που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Και τι κάνει η επιτροπή όταν συνεδριάζει; Επιβεβαιώνει το ρόλο της ύπαρξής της. Ζητάει νέο πιστοποιητικό από την αρχαιολογία ότι δεν υπάρχουν αρχαία στο οικόπεδο. Επειδή το προηγούμενο είχε εκδοθεί πριν έξι χρόνια και μπορεί στο μεταξύ τα αγάλματα από τα διπλανά οικόπεδα να αποφάσισαν να εγκατασταθούν στο δικό μας.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
