Του Στέλιου Ορφανάκη*
Σε λίγες μέρες έρχεται το 2018 που θα φέρει το τέλος του τρίτου μνημονίου. Στα επτά χρόνια των μνημονίων κουραστήκαμε αλλά και κουράσαμε. Μετά από επτά χρόνια εξακολουθούμε να μεταθέτουμε ευθύνες, να δίνουμε διαβεβαιώσεις και υποσχέσεις που δεν τηρούμε, να ερμηνεύουμε μονόπλευρα τους στόχους περί "πλεονασμάτων" σε φορολογικούς στόχους και να διατηρούμε ένα επίπεδο δαπανών που δεν μπορούμε να χρηματοδοτήσουμε. Όμως όλα δείχνουν ότι το τρίτο μνημόνιο, θα είναι και το τελευταίο. Και από ότι φαίνεται δεν θα υπάρξει άλλο, ακόμα κι αν παραστήσουμε τον χτυπημένο απ' τη μοίρα. Η λήξη των μνημονίων δεν θα φέρει τη λήξη της κρίσης, όπως φυσικά και η έναρξή τους δεν έφερε την κρίση. Αυτό όμως που τουλάχιστον θα περίμενε κάποιος θα ήταν στα επτά χρόνια της κρίσης μας να έχουμε δημιουργήσει ένα φυσιολογικό κράτος. Είναι η Ελλάδα μας φυσιολογικό κράτος;
Αν η Ελλάδα ήταν ένα φυσιολογικό κράτος, με φυσιολογικούς πολιτικούς και με φυσιολογικούς πολίτες, θα έπρεπε να καταστρώνει την στρατηγική της επόμενης δεκαετίας και όχι μόνο του πρώτου τριμήνου του 2018. Αν σχεδιάζαμε σε βάθος δεκαετίας, θα δικαιούμασταν να το ονομάσουμε στρατηγική. Το να σχεδιάζουμε, όμως επί πολλές δεκαετίες, σε βάθος το πολύ μέχρι ενός εξαμήνου, κι αυτό αν δεν το ανατρέψουν οι δημοσκοπήσεις, δεν μας επιτρέπει να κάνουμε σωστή διαχείριση οποιασδήποτε έκτακτης κρίσης. Πόσο μάλλον, μιας κρίσης σαν αυτή που αποκαλύφθηκε στον Ελληνικό λαό το 2010 και μάλιστα χωρίς να περιγραφεί ποτέ η αλήθεια για το ποιος φταίει, ούτε για το τι χρειάζεται να κάνουμε ως χώρα, πολιτικοί και πολίτες για να βγούμε από αυτή. Δεν έχουμε κάνει ακόμα τίποτα, από αυτά που θα έκανε ένα φυσιολογικό κράτος Δυτικού κόσμου, αν βρισκόταν στη θέση μας.
Αν ζούσαμε σε ένα φυσιολογικό κράτος δεν θα δεχόμασταν να πληρώνουμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με 323.078 ευρώ το χρόνο όταν ο Πρόεδρος των Η.Π.Α για κάθε χρόνο της θητείας του εισπράττει 400.000 δολάρια ΗΠΑ (περίπου 360.000 ευρώ). Ούτε θα δίναμε το 5% σχεδόν του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (Α.Ε.Π) σε πρόωρες συντάξεις. Επίσης, δεν θα είχαμε περισσότερους συνταξιούχους του Δημοσίου από Δημόσιους Υπάλληλους ούτε θα βγάζαμε, μετά από τρία μνημόνια, σχεδόν το μισό Δημόσιο στη σύνταξη σε ηλικία κάτω των 55, ενώ χρειαζόμαστε σχεδόν εννέα εκατομμύρια εργαζόμενους για να γίνει βιώσιμο το ασφαλιστικό της χώρας μας. Ένα ασφαλιστικό σύστημα, όπου όλες οι κυβερνήσεις με τη σύμφωνη γνώμη και των περισσότερων κομμάτων της αντιπολίτευσης, το έστησαν στη λογική της λεηλασίας των επόμενων γενεών.
Αν ήμασταν ένα φυσιολογικό κράτος, δεν θα είχαμε δαπανήσει μέσω δανεισμού, από το 2000 μέχρι σήμερα, 220 δισεκατομμύρια ευρώ για συντάξεις, ενώ παράλληλα δεν θα επιτρεπόταν να είναι η ανώτατη σύνταξη που δίνει ένα χρεοκοπημένο κράτος στο 300% του μέσου μισθού όσων δουλεύουν ακόμα, όταν σε χώρες όπως η Αυστρία, η Ισπανία και η Γερμανία είναι περίπου στο 150% του μέσου μισθού της χώρας…!!
Αν ήμασταν ένα φυσιολογικό κράτος, θα ξέραμε καλά ότι γραφειοκρατία, υψηλή φορολογία και επενδύσεις δεν ταιριάζουν. Και δεν θα πιστεύαμε σε ποσοστό πάνω από 60% πως πάντα κάποιοι άλλοι φταίνε για την κατάντια μας. Και σίγουρα δεν θα είχαν βγει, σύμφωνα με στοιχεία της Ένωσης Διοικητικών Δικαστών από το 1975 μέχρι και το 2015, 115.000 υπουργικές αποφάσεις – μία κάθε 3 ώρες– , 4.000 νέοι Νόμοι – ένας κάθε 4 μέρες– και 250 φορολογικά νομοθετήματα.
Αν ήμασταν ένα φυσιολογικό κράτος, δεν θα επιτρεπόταν, σε όποιους γουστάρουν, είτε είναι λαβαροφόροι ή ντουντουκοφόροι «αγωνιστές», είτε «αλληλέγγυοι», είτε εγχώριοι και εισαγόμενοι «μπαχαλάκηδες» είτε ακόμα και μετανάστες (παράνομοι ή μη), να κλείνουν δρόμους, λιμάνια, σταθμούς και να παραλύουν τη χώρα, να καταστρέφουν την ξένη περιουσία χωρίς συνέπειες όποτε γουστάρουν.
Σχεδόν μισό εκατομμύριο Έλληνες πολίτες μετανάστευσαν διότι τους έδιωξε η χώρα τους. Από το 2010 έως σήμερα εκδιώχθηκε από τη χώρα το 5% του συνολικού πληθυσμού της ή το 10% του συνολικού εργατικού δυναμικού της, στην πλειοψηφία νέοι, ικανότατοι και μορφωμένοι. Τα στοιχεία της ΤτΕ αναφέρουν ότι η αναλογία των νέων της πλέον παραγωγικής ηλικίας των 25-39 ετών που έφυγε εκτός Ελλάδος φθάνει το 51,5% στο σύνολο των Ελλήνων οικονομικών μεταναστών. Φυσικά, αν ήμασταν ένα φυσιολογικό κράτος, οι κυβερνήσεις θα γνώριζαν ότι η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος και θα έκαναν ότι μπορούσαν για να προωθήσουν παραγωγικές επενδύσεις, που θα δώσουν δουλειά, ενώ, ταυτόχρονα, δεν θα φορολογούσαν μέχρι εξοντώσεως τον ιδιωτικό τομέα.
To Κατά Κεφαλήν Εισόδημα στη χώρα σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία που δημοσιεύτηκαν βρίσκεται πλέον πίσω από αρκετές πρώην κομμουνιστικές χώρες του Ανατολικού μπλοκ. Πολωνία, Τσεχία, Ρουμανία ετοιμάζονται να αφήσουν πίσω την Ελλάδα ενώ ακολουθεί και η Βουλγαρία. Φυσικά, αν ήμασταν ένα φυσιολογικό κράτος με φυσιολογικούς πολίτες θα είχαμε αποβάλλει, ήδη, από τον πολιτικό χάρτη όσους κυβέρνησαν και έφεραν αυτά τα αποτελέσματα ή δεν τα απέτρεψαν στο βωμό του βραχυπρόθεσμου πολιτικού κόστους και δεν θα ανεχόμασταν να κατεβαίνουμε κάθε δύο-τρία χρόνια σε εκλογές με εκβιαστικά διλήμματα και μοναδικό κριτήριο, ποιο θα είναι το μικρότερο κακό.
Η Ελλάδα παραπαίει. Η Ελλάδα καταρρέει. Η Ελλάδα δυστυχώς καταρρέει εκ των έσω. Η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες αφήνει στο περιθώριο της κοινωνικής και οικονομικής ζωής τους ικανότερους και προάγει τους δεξιούς και αριστερούς Καρανίκες και τους αφισοκολλητές. Η Ελλάδα πλέον εξάγει ασταμάτητα ανθρώπινο δυναμικό.
Η Ελλάδα, πιστεύω ότι θα γίνει ένα φυσιολογικό κράτος, όταν θα βρεθεί στην εξουσία πολιτικό ήθος, που θα στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, θα αφήνει στην άκρη τις προσωπικές, ή κομματικές επιδιώξεις και θα αφιερώνεται με όλες του τις δυνάμεις στην υπέρβαση των αδιεξόδων της χώρας και των πολιτών της. Η Ελλάδα χρειάζεται νέα πρόσωπα, χωρίς δεσμεύσεις, μορφωμένα και κυρίως με αντίληψη του κόσμου που αλλάζει, να μη φοβούνται τις αλλαγές στη ζωή τους και τα οποία να έχουν τον τσαμπουκά να προχωρήσουν τη χώρα μας μπροστά, ακόμα κι αν τους κοστίσει βραχυπρόθεσμα πολιτικά. Όλες οι διάτρητες φιγούρες του θεάτρου σκιών, το οποίο θέλει, κατ' ευφημισμό, να αποκαλείται πολιτικό σύστημα και το οποίο έχει μάθει να εξαντλεί την υποτιθέμενη εφευρετικότητα, ικανότητα και αποφασιστικότητα του στην επιβολή φόρων ή στο βόλεμα των ημετέρων ή στο πως θα αυξάνει την προσωπική του περιουσία ή και την προσωπική του προβολή, πρέπει να εκδιωχθεί από τους πολίτες με τη νόμιμη οδό των εκλογών, εκτός και επιλέξουν από τύχη να φύγουν από μόνοι τους.
Η πατρίδα μας, πιστεύω ότι θα γίνει ένα φυσιολογικό κράτος, όταν κάθε απόφαση αυτής της νέας ηγεσίας, που θα αφορά στην μετανάστευση, τους φόρους, το εμπόριο την αγορά εργασίας, την παιδεία, την ασφάλεια, την κοινωνική μέριμνα, την εσωτερική, αλλά και εξωτερική πολιτική, λαμβάνεται με κριτήριο το πώς θα επωφελούνται οι Έλληνες πολίτες πρώτα!!
* Ο κ. Στέλιος Ορφανάκης είναι Καθηγητής (M.Sc) Φυσικών και Θετικών Επιστημών στη Δημόσια Εκπαίδευση, έχει εξειδικευθεί στην Τραπεζική Διοίκηση και σε Παράγωγα Προϊόντα, έχει εργαστεί και ως Επενδυτικός Σύμβουλος στην Ιδιωτική Τραπεζική (Alpha Private Bank – Όμιλος ALPHA BANK). Από τον Ιανουάριο του 2017 είναι πολιτικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας μέσω της διαδικασίας αξιολόγησης του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών.
