Διαβάζω πως εξαρθρώθηκε κύκλωμα διακίνησης ναρκωτικών στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου. Οι διακινητές λειτουργούσαν με δομή εγκληματικής οργάνωσης.
Θυμάμαι, επί αλήστου μνήμης Τόσκα, ένα από τα στέκια των ναρκέμπορων στην Θεσσαλονίκη ήταν ο προαύλιος χώρος της Φιλοσοφικής Σχολής, υπό τα βλέμματα της ΕΛΑΣ, που δεν διανοείτο να παραβιάσει το πανεπιστημιακό άσυλο. Δυστυχώς, από το προδικτατορικό αίτημα της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και της ακαδημαϊκής ελευθερίας, σήμερα το πανεπιστημιακό άσυλο κατάντησε να είναι η κάλυψη για την διενέργεια παράνομων πράξεων, όπως η διακίνηση ναρκωτικών.
«Μα τους συνέλαβαν», θα πει ο αναγνώστης. Ναι, αλλά το βασικό πρόβλημα είναι πως οι διακινητές βρήκαν καταφύγιο και προφανώς και πελατεία, μέσα σε πανεπιστημιακό χώρο, άγνωστο από πότε, εκμεταλλευόμενοι την απουσία της ΕΛΑΣ. Αν λειτουργούσε αυτό το ειδικό σώμα, οι κακοποιοί δεν θα τολμούσαν να κάνουν την Πανεπιστημιούπολη άντρο τους.
Είναι ολοφάνερο πως το αποκαλούμενο φοιτητικό κίνημα και οι πρυτάνεις δίνουν για την παρουσία της ΕΛΑΣ εντός των πανεπιστημιακών χώρων, μια μάχη οπισθοφυλακής. Για την «τιμή των όπλων». Όμως παρόμοια γεγονότα, σαν αυτό που συνέβη χθες στην Πανεπιστημιούπολη, αποδεικνύουν πως αυτή η μάχη δεν μπορεί να έχει καμιά κοινωνική υποστήριξη. Φωνάζουν μόνον οι φοιτητές των κομματικών νεολαιών της Αριστεράς, αναμασώντας συνθήματα που πρωτοακούστηκαν την εποχή των παππούδων τους, στην δεκαετία του 60.
Φαίνεται κωμικοτραγικό, αλλά έτσι είναι. Να αγωνίζεσαι για κάτι που αγνοείς την ιστορική του διάσταση και κυρίως αυτό που συμβόλιζε όταν δονούσε την ατμόσφαιρα. Η γενιά του 15% για την Παιδεία σίγουρα δεν θα θέλει να βλέπει πώς ευτελίστηκαν τα αιτήματα για τα οποία, τότε, χύθηκε αίμα. Έχουν γίνει όχημα για την διάπραξη αξιόποινων πράξεων, ενώ και αυτοί ακόμα οι πανεπιστημιακοί ταγοί αποδεικνύονται πολύ κατώτεροι των περιστάσεων.
Τότε, στην δεκαετία του 60, όσοι καθηγητές συμπαρατάσσονταν με τους φοιτητές στην διεκδίκηση των αιτημάτων τους, συμπεριλαμβανομένης και της ακαδημαϊκής ελευθερίας, κατέβαλαν προσωπικό κόστος. Σήμερα, σχεδόν εξήντα χρόνια μετά, και πάλι όσοι καθηγητές προασπίζονται την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών μέσα στα πανεπιστήμια όχι από την κρατική εξουσία, αλλά από τους τραμπούκους, κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να υποστούν τις συνέπειες αυτής της πράξης τους.
Η μέθοδος αντιμετώπισης της δημοκρατικής νομιμότητας παραμένει η ίδια παρ΄ ότι πέρασαν εξήντα χρόνια. Η βία. Απλώς άλλαξαν οι ρόλοι. Σήμερα την δημοκρατική νομιμότητα καλείται, σε τελική ανάλυση, να την υπερασπιστεί το κράτος, που πριν από έξι δεκαετίες ήταν αυτό ο φορέας της βίας απέναντι στο φοιτητικό δημοκρατικό κίνημα.
Αν οι σημερινοί φοιτητές διάβαζαν ή ρωτούσαν πώς προέκυψε το αίτημα του πανεπιστημιακού ασύλου, ποιες ήταν οι ιστορικές συνθήκες μέσα από τις οποίες ξεπήδησε, μπορεί να αισθάνονταν άβολα βλέποντας διακινητές ναρκωτικών να δρουν υπό την σκέπη του.
Πιθανόν παρόμοια θλιβερά περιστατικά να ξυπνήσουν κοιμισμένες συνειδήσεις.
