Όσοι αγαπούν τον κλασσικό αθλητισμό και ειδικά τους δρόμους αντοχής, γνωρίζουν την αξία έχει το καμπανάκι που ηχεί την στιγμή, που οι δρομείς εισέρχονται στο τελευταίο τετρακοσάρι. Το καμπανάκι, τους υπενθυμίζει ότι πλησιάζουν στο τέλος του αγώνα και ότι θα πρέπει να επιστρατεύσουν κάθε ικμάδα της δύναμης τους για να νικήσουν.
Με ένα τέτοιο καμπανάκι θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την έκθεση της ομάδας Πισσαρίδη. Είναι ο τελευταίος γύρος και η τελευταία ευκαιρία να ξαναστηθεί η χώρα στα πόδια της. Διότι ο επόμενος ήχος δεν θα είναι ούτε ενθαρρυντικός, αλλά ούτε γεμάτος αδρεναλίνη. Θα είναι ο θλιβερός ήχος της καμπάνας που πενθεί.
Τι λένε οι αριθμοί, που πρέπει να επιτευχθούν για να βγούμε από το τέλμα;
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ο αναγκαίος ρυθμός της ετήσιας αύξησης του ΑΕΠ κατά την επόμενη δεκαετία, εκτιμάται στο 3,5%. Και θα εδράζεται τόσο στην ισχυρή αύξηση της παραγωγικότητας, όσο και στη αύξηση του πραγματικού εισοδήματος.
Σημεία κλειδιά είναι η απαιτούμενη αύξηση της παραγωγικότητας κατά 2,5% ανά έτος και η αύξηση της συμμετοχής των εξαγωγών στο 50% του ΑΕΠ, από το 37% που είναι σήμερα, μέσω της παραγωγής ανταγωνιστικών, καινοτόμων προϊόντων, υψηλής προστιθέμενης αξίας, που θα κατακτήσουν τις αγορές του εξωτερικού.
Και πως θα οδηγηθούμε σε αυτά τα αποτελέσματα;
Με μεταρρυθμίσεις και παρεμβάσεις, των οποίων το βραχυπρόθεσμο δημοσιονομικό κόστος θα είναι σχετικά μικρό, ενώ το βραχυπρόθεσμο και μεσοπρόθεσμο πολιτικό κόστος θα είναι μεγάλο. Διότι η δύναμη του πολιτικού προσωπικού αντλείται μέσα από τον σημαντικό βαθμό χειραγώγησης του Κράτους και Δημόσιου τομέα και τον εξ ίσου σημαντικό βαθμό παρέμβασης στις εξελίξεις του ιδιωτικού τομέα.
Κάποτε, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, το περιεχόμενο της έκθεσης Πισσαρίδη θα ξεσήκωνε κύματα αντιδράσεων. Όμως σήμερα αποτελεί κοινό τόπο για όλους τους πολίτες, αν εξαιρέσουμε βέβαια τους κατ’ επάγγελμα αγωνιστές που διψούν για την εξουσία.
Ποιος θα έλεγε όχι, στις μειώσεις των φορολογικών συντελεστών, την υιοθέτηση ενιαίων φορολογικών συντελεστών για όλα τα εισοδήματα και στη μείωση του ασφαλιστικού κόστους, που σημαίνουν αύξηση των διαθέσιμων εισοδημάτων για τους πολίτες;
Ποιος θα έλεγε όχι, στην αναδιάρθρωση του συστήματος της εκπαίδευσης και της κατάρτισης, της έρευνας και της καινοτομίας, ώστε να εξασφαλίζεται η ανάπτυξη των γνώσεων και των δεξιοτήτων που μεταβάλλονται διαρκώς, μαζί με την ανάπτυξη νέων επιχειρηματικών σχημάτων;
Ποιος θα έλεγε όχι, στη επιτάχυνση της απονομής της δικαιοσύνης και τη δημιουργία εξειδικευμένων δικαστηρίων;
Ποιος θα έλεγε όχι, στη βελτίωση της δημόσιας διοίκησης και στη ολοκλήρωση του κτηματολογίου;
Ποιος θα έλεγε όχι, στην δημιουργία των προσωπικών επικουρικών συνταξιοδοτικών λογαριασμών, όπου ο καθένας θα είναι υπεύθυνος για το μέλλον του;
Ποιος θα έλεγε όχι, στην ολοκλήρωση της ψηφιοποίησης των διαδικασιών όπου αυτές δεν γίνεται να καταργηθούν;
Ποιος θα έλεγε όχι, στον εξορθολογισμό του συστήματος Υγείας;
Ποιος θα έλεγε όχι, στην αναβάθμιση των σιδηροδρομικών και στην βελτίωση των οδικών δικτύων και στην αναβάθμιση των λιμένων;
Ποιος θα έλεγε όχι, στα προγράμματα ενίσχυσης των μικρών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με έμφαση στην καινοτομία και στην εξωστρέφεια;
Ποιος θα έλεγε όχι, στην ανάπτυξη της κεφαλαιαγοράς με φορολογικά κίνητρα για επενδυτές και επιχειρήσεις;
Ουδείς!
Η κυβέρνηση έχει το πλαίσιο της έκθεσης. Έχει και τους πόρους. Πρέπει να δείξει τη βούληση να αλλάξει τη χώρα. Όσο και να φαίνεται παράξενο, η πανδημία δίνει μια χρυσή ευκαιρία στη χώρα να ανασυνταχθεί. Είναι στο χέρι της κυβέρνησης να επιτύχει.
Το καμπανάκι του τελευταίου γύρου του στίβου ήχησε με ενθουσιασμό και εγρήγορση. Είμαστε αισιόδοξοι, ότι δεν θα χρειαστεί να ηχήσει και ο ήχος της θλιμμένης καμπάνας.
