Του Σάκη Μουμτζή
Δύο άνθρωποι προπηλακισμένοι και ένας όχλος να τους ακολουθεί απειλητικά, είναι μια από τις χειρότερες εικόνες που μπορεί να επιδείξει μια κοινωνία. Οι λίγοι, ανυπεράσπιστοι, στις άγριες διαθέσεις των πολλών, χαρακτηρίζει το επίπεδο όχι μόνον της Δημοκρατίας, αλλά και του πολιτισμού μιας χώρας.
Στην πατρίδα μας δυστυχώς μια δράκα ανθρώπων αποφασίζει ποιοι επιτρέπεται να έχουν λόγο και ποιοι όχι, ποιες περιοχές της Αθήνας είναι απαγορευμένες και για ποιους, ποιες εκδηλώσεις μπορεί να γίνονται ελεύθερα και ποιες δεν μπορεί να γίνονται.
Αυτοί λοιπόν , οι πεντακόσιοι ή χίλιοι δεν προέκυψαν από το πουθενά. Προέρχονται από την αποκαλούμενη αντιεξουσιαστική Αριστερά και αποσκοπούν να επιβάλλουν την δική τους εξουσία στο όνομα της αντιεξουσίας, στους χώρους που οι εκάστοτε κυβερνήσεις τους επέτρεψαν να ελέγχουν.
Από δίπλα τους όλος ο εσμός των «προοδευτικούληδων» δημοσιογράφων, των γραφικών διανοουμένων της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς και των πολιτικών στελεχών του χώρου που αποκαλείται ριζοσπαστική Αριστερά.
Ολος αυτός ο θίασος αποκαλεί, με ρομαντική και αποενοχοποιητική διάθεση, αυτούς τους ερυθροτραμπούκους , «παιδιά» ή « νεαρούς», αποκρύπτοντας το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα τους. Αποσιωπώντας, πως πρόκειται για μιαν ανεξέλεγκτη βία της εξτρεμιστικής Αριστεράς.
Αυτή η ασυλία που παρέχουν,η οποία μερικές φορές φτάνει μέχρι το όριο της φανερής επιδοκιμασίας, τους καθιστά όλους αυτούς de facto συνένοχους στις παράνομες πράξεις τους.
Ολοι αυτοί, φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί, επιδιώκουν να ακυρώσουν στην πράξη τις βασικές αρχές της φιλελεύθερης Δημοκρατίας, όπως είναι η ελευθερία του λόγου, η ελευθερία της μετακίνησης, η ελευθερία του συνέρχεσθαι, ο σεβασμός της προσωπικότητας και της τιμής των πολιτών.
Γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο, όλοι εμείς που πιστεύουμε στην φιλελεύθερη Δημοκρατία δεν επιχαίρουμε για τον προπηλακισμό των κκ.Φίλη και Ξυδάκη. Για όλους εμάς ο σεβασμός της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου είναι καθολικός, χωρίς εξαιρέσεις. Για να το ξεκαθαρίσω. Στις δημοκρατικές κοινωνίες τα δημόσια πρόσωπα εκτίθενται σε κριτική. Οχι σε προπηλακισμούς.
Το γεγονός πως ο κ.Φίλης μαζί με τους συντρόφους του υπέθαλπταν και υποκινούσαν τις πράξεις βίας κατά των πολιτικών αντιπάλων τους, δεν επηρεάζει την στάση μας απέναντι σε αυτά που είδαμε ότι υπέστη. Η Δημοκρατία δεν εκδικείται. Η Δημοκρατία δεν ανέχεται την αυτοδικία.
Γιατί αυτή ακριβώς είναι η διαφορά μας. Ο φιλελεύθερος –αστός θεωρεί επιβεβλημένη, στο πλαίσιο του δημοκρατικού πολιτεύματος, την συνύπαρξη πολλών ιδεολογιών, πολλών διαφορετικών απόψεων, θεωρεί condition sine qua non της Δημοκρατίας τον ελεύθερο διάλογο μεταξύ τους.
Ο φιλελεύθερος πολίτης αποκηρύσσει και βδελύσσεται την βία. Αντιθέτως, αυτή θεωρείται από τους μαρξιστές «η μαμμή της Ιστορίας» Την έχουν αναγορεύσει στο απόλυτο πολιτικό όπλο.Και τα αποτελέσματα αυτής της κοσμοθεώρησης τα γνώρισε η ανθρωπότητα για εβδομήντα περίπου χρόνια.
Ισως αυτό που συνέβη στον κ.Φίλη να δώσει την ευκαιρία, σε όλους αυτούς που έχουν τις ρίζες τους στην ανανεωτική Αριστερά, να επιστρέψουν στις πηγές τους. Να ξαναθυμηθούν το πολιτικό λόγο του Κύρκου και του Παπαγιαννάκη, του Ηλιού, του Δρακόπουλου και του Πασαλίδη.
Τώρα που αυτοί τρώνε τις μπάτσες και τα μπουγέλα, να αναλογιστούν πόσο εκτσογλάνισαν την πολιτική ζωή του τόπου με την συμπεριφορά τους από το 2008 ως τις ημέρες μας. Να καταλάβουν πως ελεγχόμενη βία δεν υπάρχει.
Ολοι εμείς που ανήκουμε στο αστικό—φιλελεύθερο στρατόπεδο, πιστοί στις διακηρύξεις μας, βλέπουμε με συμπάθεια τον κ.Φίλη και τον κάθε Φίλη.
Ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, για εμάς, είναι απόλυτος, χωρίς εξαιρέσεις.
