Η δολοφονία του πολύ γνωστού δικηγόρου Μιχάλη Ζαφειρόπουλου μονοπωλεί τα πρωτεία στις ειδήσεις εδώ και 4 μέρες. Ταυτόχρονα, οι αντιδράσεις του νομικού και του πολιτικού κόσμου έχουν κορυφωθεί, με καθολικό αίτημα το κυνήγημα της ανομίας. Όλα αυτά θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμα σε μια χώρα κανονική. Εδώ, απλώς ανακυκλώνουν μια επαναλαμβανόμενη έλλειψη βούλησης, ικανότητας και πραγματικού ενδιαφέροντος. Από πολλούς.
Εξηγούμαι. Ο ελληνικός νομικός κόσμος έκανε πολύ καλά που ξεσηκώθηκε με τη δολοφονία στα όρια της εκτέλεσης. Θα πώ ότι η αντίδραση όφειλε να είναι σφοδρότερη. Θα ήταν πολύ χρήσιμο για τη χώρα και την κοινωνία της αν εξεγειρόταν με την ίδια δύναμη σε κάθε δολοφονία, είτε αφορούσε συνάδερφο είτε όχι. Κι αυτό ισχύει για κάθε επαγγελματικό κλάδο που ξεσηκώνεται κάθε φορά που πλήττεται θανάσιμα ένα μέλος του.
Θα ήταν πολύ χρήσιμο, γιατί μόνο η σφοδρή αντίδραση και πίεση είναι ικανές να κινητοποιήσουν μια κυβερνητική μηχανή που εδώ και χρόνια, αλλά με πρωτοφανή αποχή την τελευταία 3ετία, αρνείται να προστατέψει αποτελεσματικά τους πολίτες από το έγκλημα και την ανισονομία.
Είτε το έγκλημα έχει για θύμα ένα παιδί στο Μενίδι, είτε έναν δικηγόρο στην Κυπαρισσία, είτε έναν γιατρό στην Κρήτη, είτε έναν οικοδόμο στη Θεσσαλονίκη, είτε έναν άστεγο στην πλατεία Κουμουνδούρου. Όλα αυτά, και δεκάδες άλλα, είναι εγκλήματα. Και είναι αποτελέσματα της γενικής ανομίας μέσα στην οποία ζεί η χώρα. Ηθελημένα. Όχι κατά λάθος.
Μια, από τις πολλές, απόδειξη για την έλλειψη επίγνωσης της σοβαρότητας με την οποία η κυβερνητική ηγεσία αντιμετωπίζει το θέμα του Δικαίου και της ισονομίας είναι και η εντολή του πρωθυπουργού στον υπουργό Τάξης να αντιμετωπίσει το θέμα της δολοφονίας Ζαφειρόπουλου επειγόντως και κατά προτεραιότητα! Λες και οι νεκροί των ήδη υπό έρευνα υποθέσεων έχουν μικρότερη αξία σαν άνθρωποι, σαν συγγενείς, σαν πολίτες, σαν υποθέσεις του Δικαίου! Για τους οποίους δεν ενημερώθηκε ο πρωθυπουργός.
Τα βράδυα μετά τη δολοφονία, μέχρι και σήμερα, τα αστυνομικά τμήματα της Αττικής που κλείνουν τούς δρόμους τους επειδή φοβούνται τους εγκληματίες ή επειδή είναι ανίκανα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, εξακολουθούν και... κρύβονται.
Το πιο κοντινό Τμήμα στο γραφείο του δολοφονημένου Ζαφειρόπουλου, έγινε πεδίο μάχης για πολλοστή φορά μία μόλις μέρα μετά το έγκλημα! Απρόστάτευτο και ανίκανο να υπερασπιστεί τον εαυτό του! Πολύ περισσότερο τους πολίτες της περιοχής του! Τόσο κοντά και τόσο μακρυά από τη νομιμότητα, την οποία ζητούν όσοι δίκαια εξεγέρθηκαν αυτές τις μέρες. Αλλά...
Αλλά, η νομιμότητα δεν επιβάλλεται κατά κλάδους και κατά επαγγέλματα ή κατά κατηγορίες πολιτών. Ισχύει για όλους ή για κανέναν. Αλλιώς δεν είναι νομιμότητα. Είναι νέα Ελλάδα. Στην οποία οι πολίτες εξεγείρονται όταν η βία χτυπήσει την πόρτα τους. Όχι όταν χτυπήσει την πόρτα του γείτονα.
Η απαίτηση για τέλος στην ανομία, που εκφράστηκε και από τα πολιτικά κόμματα, είναι ακόμα πιο ατελέσφορη, για να μην πω προσχηματική. Γιατί η εμπέδωση της ανομίας και η εξάπλωση της παραβατικότητας και της παρανομίας έχει ξεκινήσει από τότε που οι σημερινοί πολιτικοί εισαγγελείς ήταν δημιουργοί του κράτους αδίκου που είναι η χώρα. Συμμέτοχοι στην εγκατάλειψη των Ελλήνων πολιτών.
Έτσι, πολίτες μόνοι τους και πολίτες κατά κλάδους, έρμαια της εγκληματικότητας που έχει αποθρασύνει ακραία τους παράνομους, σωπαίνουν ανήμποροι ή φωνάζουν χωριστά κάθε φορά που η βία χτυπάει την πόρτα τη δική τους, αλλά όχι του γείτονα. Και περιμένουν ότι το νεοελληνικό κράτος αδίκου θα φιλοτιμηθεί ή θα φοβηθεί και θα τους προστατέψει!
Ακόμα κι αν φιλοτιμηθεί και πιάσει τους φονιάδες του Μιχάλη Ζαφειρόπουλου από ζήλο άντλησης εύσημων και για να μη λέει η κοινωνία πόσο άχρηστη είναι η αστυνομία, αυτό θε έχει γίνει χάριν ενός ανθρώπου που είχε την τύχη ή την ατυχία τελικά να είναι επώνυμος και σε έναν κλάδο πολύ ευαίσθητο. Οι υπόλοιποι νεκροί, οι καθημερινοί, που οι γύρω τους δεν έχουν τρόπο πίεσης τι θα γίνουν; Θα συνεχίσουν να ψάχνουν τη δικαίωση στα σκοτάδια του κράτους που χαϊδεύει τους παράνομους;
Οι πολίτες δεν θα έχουν ισονομία και ασφάλεια αν δεν συνειδητοποιήσουν ότι καθένας μόνος του δεν έχει τη δύναμη να επιβάλει αυτά που δικαιούται να πάρει από το νόμο. Είτε σαν άτομα είτε σαν τάξεις επαγγελματικές. Οι ευνομούμενες πόλεις προστατεύονται πρώτα από τους ίδιους του πολίτες τους. Αυτοί διαλέγουν τον τρόπο που θα κυβερνηθούν, αυτοί και τον εφαρμόζουν. Κάθε μέρα. Αυτή είναι η Δημοκρατία. Κάθε τι άλλο είναι το χάος ανομίας που έχουμε.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
