Του Ηλία Ψυχογιού
Διαβάζοντας πρόσφατα ένα εγχειρίδιο ιατροδικαστικής (βίτσια είναι αυτά...) έπεσα επάνω σε μία ανάλυση για τα στάδια αποσύνθεσης του ανθρωπίνου σώματος. Εν συντομία, η σήψη έχει 4 στάδια:
1. αρχική σήψη, όταν τα κύτταρα εκφυλίζονται και τα βακτήρια πολλαπλασιάζονται
2. πρήξιμο, όταν συσσωρεύονται αέρια λόγω των βακτηρίων και παράλληλα το θείο αλλοιώνει την όψη του δέρματος.
3. έκπλυση, όταν το δέρμα ανοίγει και διαρρέουν τα σωματικά υγρά
4. προχωρημένη σήψη, όταν το σώμα πια έχει συρρικνωθεί
Λάτρης της αναλογίας, δεν μπορούσα παρά να συσχετίσω αυτά τα τέσσερα στάδια με τον, πανθλομολογούμενο εκφυλισμό της ελληνικής δημοκρατίας. Πραγματικά, κάθε ένα στάδιο θύμιζε και ένα στάδιο κατάπτωσης της δημοκρατίας μας.
Η αρχική σήψη θυμίζει τη μετάλλαξη της παραγωγικής βάσης της ελληνικής πολιτείας από μία οικονομία εξωστρεφή, παραγωγική, εξαγωγική μέχρι το 1981, στο κρατικοδίαιτο μοντέλο με αθρόους διορισμούς στο δημόσιο και ασταμάτητο εξωτερικό δανεισμό, την επόμενη ακριβώς περίοδο.
Μία κοινωνία, η οποία μέχρι πρότινος έσπρωχνε τα παιδιά της να σπουδάσουν, να προκόψουν, να κάνουν δικές τους δουλειές, ουσιαστικά να ανέβουν ένα σκαλοπάτι παραπάνω από τους γονείς τους, ξεκίνησε να τα διδάσκει να εκλιπαρούν τον τοπικό βουλευτή για διορισμό.
Ήταν η εποχή που αν δεν είχες «μπιλιέτο» από την «κλαδική» τού τότε ΠΑΣΟΚ εκείνης της εποχής, δημόσιο δεν έβλεπες!
Το πρήξιμο επανέφερε στη μνήμη, αναλογικά πάντα, κάποια πρωτοσέλιδα εφημερίδων της δεκαετίας του '80, τα οποία παρουσίαζαν τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να στέκεται ανάμεσα σε δύο γερμανούς αξιωματικούς το 1940... Να τον υποδεικνύει σαν προδότη ένα πράγμα...
Καμία σημασία δεν έχει αν χρόνια αργότερα η φωτογραφία αυτή αποδείχθηκε μοντάζ μίας μυστικής υπηρεσίας ενός, τότε, κομμουνιστικού κράτους. Τα βακτήρια του θρασύδειλου διχασμού είχαν ήδη ξεκινήσει να αλλοιώνουν την όψη και την υφή του δέρματος της 3ης ελληνικής δημοκρατίας...
Η έκπλυση, ανασύρει τις μνήμες της καταβαράθρωσης του χρηματιστηρίου το 1999, όπου το δέρμα του συσσωρευμένου πλασματικού πλουτισμού άνοιξε και αποκάλυψε ένα σαθρό και δύσοσμο εσωτερικό. Αφού πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηρισθεί ένα οικονομικό «σώμα», το οποίο έδινε μεγαλύτερη αξία μετοχών σε εταιρείες που κατασκεύαζαν plexiglass από την Εθνική Τράπεζα;
Σαν να θεωρεί δηλαδή κάποιος λογικότερο να πληρώνει ακριβότερα μια απλή ντοματοσαλάτα από ένα μεγάλο φαγκρί. Κι όμως κάποιοι θεωρούν ακόμα πως η τότε καταστροφή δεν προήλθε από την αμετροέπειά μας αλλά «από τους κακούς ξένους» που ήθελαν να φάνε τα λεφτά μας και έστησαν αυτή την τεράστια φούσκα.
Τέλος, η προχωρημένη σήψη, και η δυσωδία που τη συνοδεύει, σχετίζεται αυτόματα στον εγκέφαλό μου με τον εκβιασμό των δικαστών, με τις καθεστωτικές αντιλήψεις κυβερνητικών παραγόντων («Το δίκαιο είναι αυτό που λέμε εμείς, γιατί είμαστε πλειοψηφία», «Πήραμε την κυβέρνηση, όχι την εξουσία»), με την - ολοφάνερη - πλέον ποδηγέτηση των ανεξάρτητων αρχών.
Η θεσμική αυτή σήψη έδωσε τη σιγουριά σε κάποιον να υπόσχεται ότι θα στείλει 8 ικέτες ως σφάγια στα πόδια ενός δικτάτορα.
Η θεσμική αυτή σήψη έδωσε τη σιγουριά σε κάποιον να βάζει ανθρώπους του να υφαρπάζουν το αρχείο μίας δημόσιας υπηρεσίας για να αλλοιώσει έγγραφα και να κατηγορήσει έναν πολιτικό του αντίπαλο.
Η θεσμική αυτή σήψη προέτρεψε κάποιους καθοδηγητικά να χαρακτηρίζουν τους αντιπάλους τους «γερμανοτσολιάδες, προδότες, προσκυνημένους».
Η θεσμική αυτή σήψη ονομάστηκε «ηθικό πλεονέκτημα».
Θα μπορούσε κάποιος να πει και πως «ήταν δίκαιο, έγινε πράξη»...
Η ολοκλήρωση όμως αυτής της διαδικασίας αποσύνθεσης σέρνει μαζί και μία αβάσταχτη αποφορά και τη νιώθουμε όλοι πλέον στα ρουθούνια μας.
Οι επιλογές είναι δύο, απλές και λογικές: Είτε εισπνέουμε τη μόλυνση και αποσαθρωνόμαστε όλοι μαζί, είτε θάβουμε το πτώμα και ξεκινάμε από την αρχή.
Σε κάθε περίπτωση, η διαδικασία θα ολοκληρωθεί.
Καλό κουράγιο σε όλους μας.
