Του Δημήτρη Γκολέμη*
Έχει ειπωθεί και έχει γραφεί πως η Δημοκρατία μας δεν κινδυνεύει από την βία των αναρχικών. Μάλιστα πολλοί είναι αυτοί που σε ένα κρεσέντο υποκριτικής πολιτειακής αυτοπεποίθησης, επαναλαμβάνουν ότι το πολίτευμα πρέπει να είναι ανεκτικό ακόμα και στον ιδιότυπο πλουραλισμό της βίας των Εξαρχείων. Φτάσαμε μάλιστα στο έσχατο σημείο η βία να προσπαθεί να επιβάλλει στα όργανα της πολιτείας την παροχή άδειας στον πολλάκις ισοβίτη Κουφοντίνα!! Κάτι τέτοιες απόψεις που τελευταία διατυπώνονται όλο και ποιο φωναχτά, επιβεβαιώνουν την άποψη ότι σήμερα είναι το αύριο που φοβόμασταν χτες. Και εξηγούμαι…
Η Δημοκρατία μας προφανώς δεν εκβιάζεται! Δεν πρέπει όμως και δεν μπορεί να ανέχεται αυτούς που στο όνομα της δήθεν ελευθερίας επιβάλλουν τα δεσμά του δικού τους άγραφου νόμου της βίας, της απειλής, του φόβου και του εκβιασμού των θεσμών. Η Δημοκρατία μας προφανώς δεν επιτίθεται και δεν εκδικείται! Θα πρέπει όμως να αμύνεται για το κεκτημένο της επιβολής του νόμου και της προστασίας της περιουσίας και της προσωπικότητας του πολίτη που θέλει η ζωή και η περιουσία του να γίνεται σεβαστή.
Μετά από κάθε κατεστραμμένο κατάστημα, κάθε καμένο αυτοκίνητο, κάθε βανδαλισμένο κτίριο, τα ερωτήματα που γεννώνται είναι πολλά και πάντοτε τα ίδια. Και πάντοτε τρυπούν με την ίδια οξύτητα τη λογική της κοινωνίας. Αυτής της κοινωνίας της οποίας η βουβή αγανάκτηση κορυφώνεται όχι μόνο για ό,τι γίνεται σε βάρος της Δημοκρατίας μας και των θεσμών της, αλλά και για όσα στη συνέχεια δεν γίνονται για να σταματήσουν αυτού του είδους τα φαινόμενα. Διότι τα ερωτήματα υπάρχουν, αλλά η πολιτεία δεν απαντά, δεν αμύνεται, δεν σπάει το απόστημα της βίας των μπαχαλάκιδων. Μάλιστα, με τη σημερινή κυβέρνηση όλοι αυτοί έχουν βρει πρωτοφανή ασυλία!
Είναι δυνατόν ο Ρουβίκωνας να κάνει «καταδρομικές» επιθέσεις και να φτάνει έξω από τη Βουλή; Δεν μπορούν να συλληφθούν αυτοί που σπάζουν βιτρίνες για τον Κουφοντίνα; Ως πότε θα παρακολουθεί η κοινή γνώμη και η κοινωνία την επιβολή της βίας για να νομιμοποιηθεί η ανομία; Πώς νομιμοποιούνται να μιλούν για ελευθερία, αυτοί που υπερασπίζονται έναν άνθρωπο που αφαίρεσε επανειλημμένα το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας, την ίδια τη ζωή;
Στο σημείο αυτό πρέπει να τονιστεί όμως το εξής: Το πρόβλημα δεν είναι ο Κουφοντίνας και το αν θα πάρει μια ακόμα άδεια. Δεν κινδυνεύει η κοινωνία από τον συγκεκριμένο και η χώρα έχει τον τρόπο να προστατευτεί. Ο κίνδυνος είναι από όλους αυτούς που επιχειρούν να παρουσιάσουν ως λύση τις πρακτικές του Κουφοντίνα και όλων αυτών που πετούν σήμερα μπογιές, αύριο μολότωφ και μεθαύριο ποιος ξέρει τι άλλο, για να επιβάλλουν όλα όσα αυτοί θεωρούν «ελευθερία», «δίκαιο» και «δημοκρατία».
Και πρέπει ακόμα να γίνει αντιληπτό πως όταν μιλάμε για Δημοκρατία, δεν αναφερόμαστε σε μια αόριστη αξιολογική έννοια, αλλά σε ένα σύνολο θεσμών και αξιών. Και αυτά πρέπει να παραδεχτούμε ότι κινδυνεύουν. Και κινδυνεύουν περισσότερο από τη λογική του να βλέπουμε το κλαδί (άδεια Κουφοντίνα η οποία βέβαια προφανώς δεν πρέπει να δοθεί διότι δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις του νόμου) και να χάνουμε το δάσος (ανομία, μπαχαλάκιδες, μολότοφ κλπ). Διότι σε αυτό το δάσος είναι όλοι αυτοί που επιχειρούν να νομιμοποιήσουν στη συνείδηση του κόσμου έναν αυριανό Κουφοντίνα. Και ναι εδώ η Δημοκρατία ως σύνολο θεσμών κινδυνεύει και πρέπει να αμυνθεί. Και δεν πρέπει να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε για εδώ «κολλάει» μια παλιά κινέζικη παροιμία: Ο σοφός δείχνει το φεγγάρι κι ο χαζός κοιτάει το δάχτυλο …
* O Δημήτρης Γκολέμης είναι δικηγόρος Σερρών και Θεσσαλονίκης.
