Του Βαγγέλη Μωυσή
Ξεκινάω με παρένθεση: Ο λαϊκισμός για να κυριαρχεί, χρειάζεται μια κοινωνία όσο το δυνατόν πιο απολιτίκ! Ένα απολιτίκ πλήθος, εύκολα και εύλογα περιορίζει το οπτικό του πεδίο στον μικρόκοσμο προβλημάτων των ατόμων που το αποτελούν. Το απολιτίκ κοινό δεν σημαίνει ότι είναι χαζό και αδιάφορο… Όχι. Απλώς, τείνει να επικεντρώνεται στα προσωπικά του ζητήματα και στα ζητήματα που εκτείνονται σε μικρή ακτίνα στη γειτονιά και όχι στην επικαιρότητα της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Έτσι μένει σε ουσιώδη θέματα ανενημέρωτο. Και τότε, στοιχειώδεις γνώσεις ψυχολογίας της μάζας και τεχνικών προπαγάνδας, αρκούν για να φέρουν το επιθυμητό (για τον χρήστη τους) αποτέλεσμα. Παρένθεση τέλος…
Η καλύτερη προπαγάνδα, λοιπόν, έχει πάντα μια δόση αλήθειας μέσα της. Και ένα από τα κλασσικά εφευρήματα της λαϊκίστικης ρητορικής, είναι αυτή η ταμπέλα «ανεπάγγελτοι πολιτικοί» που χρησιμοποιείται κατά καιρούς από όλους εναντίον όλων…
Το πρόβλημα όμως αγαπητοί μου, δεν είναι ο πολιτικός που έχοντας μπει νέος στα βαθιά της πολιτικής, δεν έχει προλάβει να συγκεντρώσει 3.000 ένσημα. Μπορεί να είναι δουλευταράς και μυαλό και να τα επενδύσει αυτά στην πολιτική προσφέροντας πραγματικό έργο στο σύνολο; Αυτό με νοιάζει. Άλλωστε, ο σωστός πολιτικός, άσχετα από τη δική του προϋπηρεσία, οφείλει να έχει αίσθηση του πως βγαίνει το μεροκάματο από τον μέσο πολίτη και να το σέβεται…
Το πρόβλημα αγαπητοί μου, είναι οι άεργοι πολιτικοί. Εκείνοι δηλαδή που μπήκαν ή μπαίνουν στην πολιτική, όχι από φιλοδοξία να διοχετεύσουν την εργατικότητά τους σε δράση για το κοινό καλό, αλλά για να …τεμπελιάζουν με αδρά αμοιβή, προβάλλοντας εαυτούς ως περίοπτους μυαλοπώλες. Οι άεργοι πολιτικοί χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: α) κάτι ντεμέκ νέους που με εντελώς γερασμένη αντίληψη βλέπουν την πολιτική ως …ξεκούραστο τρόπο άνετου βιοπορισμού και β) κάτι μεγαλύτερους που επειδή έχουν δουλέψει πολύ, βλέπουν την πολιτική ως …κήπο, για να ξεκουραστούν.
Η δράση τους είναι πάντα καταστροφική. Διαλυτική. Είναι οι αυλοκόλακες ή παρατρεχάμενοι –με την κακή έννοια- που αντλούν την ισχύ τους από την υψηλή προστασία κάποιου πολύ ισχυρότερου, όπως τα ψάρια-πιλότοι που κολυμπάνε δίπλα στα βράγχια κάποιου καρχαρία.
Ανίκανοι ή απρόθυμοι να προσφέρουν ουσιαστική εργασία με πρακτικό αποτέλεσμα, έχουν επενδύσει στην ίντριγκα. Χαϊδεύουν τα αυτιά του ισχυρού προστάτη ακόμα και στα λάθη του, την ώρα που διαβάλλουν όποιον θεωρούν απειλή για το προσωπικό τους status. Επιστρατεύουν τακτικές «διαίρει και βασίλευε» και αναζητούν τους συμμάχους τους, μεταξύ ατόμων με αντίστοιχα – αλλά όχι ταυτόσημα- συμφέροντα και παρόμοια χαρακτηριστικά, διαμορφώνοντας τελικά αυτό που εγώ ονομάζω, «διακομματική συνομωσία των άεργων».
Εντάξει. Η Αριστερά είναι γεμάτη από δαύτους. Τους αναγνωρίζει εύκολα, κανείς από τα βιογραφικά που επικεντρώνονται στη «συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες», (βλ. επαγγελματίας διαδηλωτής) χωρίς τίποτα άξιο λόγου, είτε σε γνωστικά εφόδια, είτε σε παραγωγικές εργατοώρες.
Διότι μπορεί κάποιος να μην έχει και τα δύο, αλλά οφείλει να έχει, είτε το ένα, είτε το άλλο…
Δεν λείπουν όμως και από τα παραδοσιακά αστικά κόμματα κάτι τέτοιοι… Απλώς είναι πιο καλά καμουφλαρισμένοι. Υπάρχουν και στη Νέα Δημοκρατία, ας μην γελιόμαστε.
Θα τους εντοπίσετε, ανάμεσα σε εκείνους που εύκολα γλύφουν εκεί που έφτυναν και τούμπαλιν έχοντας καταφέρει να αναρριχηθούν ως κισσοί σε δανεικούς κορμούς.
Αρκεί να μην κουραστούν. Να μη δουλέψουν. Αρκεί να ασκούν εξουσία χωρίς να κοπιάσουν για να τους αναγνωριστεί από πολλούς. Τους αρκεί να τους εκχωρείται από τον έναν ισχυρότερο… Αρκεί να την κατακτούν χωρίς κόπο, ή, έστω, με τον κόπο τον άλλων…
Και τα βρίσκουν μια χαρά με τους ομοειδείς τους, από άλλα κόμματα. Ανταλλάσσοντας χρήσιμες πληροφορίες, ή «στήνοντας» έξυπνες αντιπαραθέσεις, ωφέλιμες και για τις δύο αντιπαρατιθέμενες πλευρές τελικά…
Το οριστικό τέλος της «διακομματικής συνομωσίας των άεργων», αισθάνομαι πως αργεί. Διότι τα τελευταία χρόνια εντάθηκε τόσο η εύλογη επιθυμία του κόσμου για ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, που ανάμεσα σε πολλούς αξιόλογους νέους, βρήκαν την ευκαιρία να στριμωχτούν (και ενίοτε να επικρατήσουν) ουκ ολίγοι τεμπέληδες. Με περγαμηνές όμως ε;
Θετικό είναι πως η κυριαρχία των άεργων διέρχεται κρίση, διότι ο κόσμος άρχισε να τους παίρνει χαμπάρι. Σου λέει, κάναμε και πρωθυπουργό έναν από δαύτους, τον πάλαι ποτέ παρατρεχάμενο του Αλαβάνου… Και είδαμε το χαΐρι! Είδαμε και τα χαΐρια κάτι άλλων πολλά υποσχόμενων της άλλης πλευράς…
Ωστόσο, το οριστικό τέλος της διακομματικής συνομωσίας των άεργων, θα έρθει, όταν οι δημοκρατικά εκλεγμένες ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων, αποφασίσουν να έχουν κοντά τους περισσότερους ανθρώπους με καλόπιστα κριτική αντίληψη, που τους αρέσει να εργάζονται για την αποτελεσματικότητα των ηγεσιών και όχι για την περιφρούρηση της δικής τους ευνοϊκής και προνομιακής σχέσης μ' αυτές, ή την αυτοπροβολή τους. Αυτό προϋποθέτει και ηγεσίες που θα αντιλαμβάνονται, ότι την επιτυχία τους την υποστηρίζουν πραγματικά, όσοι τους λένε κατάμουτρα και τα στραβά τους, παρά οι κατά συνήθεια αυλοκόλακες.
Διότι αλίμονο, αν τελικά επιτρέψει το πολιτικό σύστημα, να παγιωθεί εκ νέου η αίσθηση πως μπορούν οι αυλοκόλακες να γίνονται ηγέτες και τα ψάρια-πιλότοι να το παίζουν καρχαρίες…
