Του Ιωακείμ Γρυσπολάκη
Ο στόχος της προέδρου του ΠΑΣΟΚ (το μόνο υπάρχον όργανο σε αυτό το κόμμα), επετεύχθη. Σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από την ομάδα της με μεγάλη επιτυχία, δεδομένου ότι στη συνδιάσκεψη της 30ης Ιουνίου 2017 προκήρυξε την εκλογή αρχηγού ενός φορέα αγνώστων στοιχείων, επέτυχε να πείσει τον Νίκο Αλιβιζάτο να αναλάβει επικεφαλής της επιτροπής οργάνωσης και διεξαγωγής της εκλογής, έπεισε το Γιώργο Καμίνη, δήμαρχο Αθηναίων, και τον Σταύρο Θεοδωράκη, αρχηγό του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, να θέσουν υποψηφιότητα, απέκλεισε στην πορεία την συμμετοχή των πολιτών με εξ αποστάσεως ηλεκτρονική ψηφοφορία, συμφώνησε με τον Σ. Θεοδωράκη να διατηρήσουν τις θέσεις των επικεφαλής των Κοινοβουλευτικών Ομάδων (Κ.Ο.) τους, ανεξαρτήτως εκλεγμένου αρχηγού, και πέτυχε να εκλεγεί η ίδια αρχηγός. Πέτυχε απολύτως και στην προσέλκυση 210.000 ψηφοφόρων, η μεγάλη πλειονότητα των οποίων ψήφισαν τη διατήρηση των συμβόλων του ΠΑΣΟΚ.
Όσον αφορά στην φύση του «φορέα», αυτό έχει πλέον διευκρινισθεί από αμφότερους τους συμμετέχοντες στον Β΄ γύρο, παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις επιθυμίας άλλων υποψηφίων. Ο «φορέας» θα είναι ομοσπονδία κομμάτων και όχι ένα νέο, ενιαίο κόμμα, εντός του οποίου θα απορροφηθούν τα υπάρχοντα κόμματα. Τα τελευταία δεν είναι άλλα από το ΠΑΣΟΚ, την ΔΗΜΑΡ, το ΚΙΔΗΣΟ και το ΠΟΤΑΜΙ. Ένα ερώτημα, που τίθεται, όμως, είναι μέσω ποιας συνιστώσας θα εκφράζονται όλοι εκείνοι που δεν ανήκουν ή δεν επιθυμούν να ενταχθούν σε μία εξ αυτών; Πρέπει δε να σημειώσουμε ότι τάσεις υπάρχουν και λειτουργούν στο πλαίσιο ενός κόμματος. Πώς θα λειτουργήσει η τάση, που εξήγγειλε ο κ. Καμίνης; Και από τη στιγμή, που θα σχηματίσουν μία ομοσπονδία κομμάτων, με ποιες αναλογίες θα εκπροσωπηθούν τα κόμματα, οι υποψήφιοι αρχηγοί και οι ψηφοφόροι, που δεν έχουν σχέση με τα κόμματα;
Ένα, επιπλέον, ερώτημα που τίθεται είναι το ακόλουθο. Οι δύο Κ.Ο. ΔΗΣΥ και ΠΟΤΑΜΙΟΥ έχουν δείξει τελευταίως την ιδεολογική αντιπαλότητα που έχουν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο τελευταίος βασίζει την πολιτική του στον λαϊκισμό, στον κρατισμό, στον αυταρχισμό, στην περιθωριοποίηση των ανεξάρτητων αρχών, στην υποβάθμιση της παιδείας, στην παρέμβασή του στη δικαιοσύνη και στον έλεγχο των ΜΜΕ. Το κόμμα του κ. Καμμένου, ένα ακροδεξιό και καιροσκοπικό κόμμα, ενδιαφέρεται για την διατήρησή του στην εξουσία, την οποία απλόχερα του παρέχει ο κ. Τσίπρας, προκειμένου και αυτός να κρατηθεί στην εξουσία. Όμως, μόλις προχθές, η κα Γεννηματά είπε δημοσίως ότι το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η συνεργασία του με τους ΑΝΕΛ. Δηλαδή, εάν ο κ. Τσίπρας διώξει τους ΑΝΕΛ και ζητήσει συγκυβέρνηση με την ΔΗΣΥ και το ΠΟΤΑΜΙ η κα Γεννηματά θα προστρέξει να συγκυβερνήσει, αγνοώντας ότι, βάσει της μέχρι σήμερα πορείας του, ο ΣΥΡΙΖΑ παρασάγγας απέχει από το να εντάσσεται στο Δημοκρατικό Τόξο;
Συγχρόνως, ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου μόλις χθες τόνισε ότι μία εκ των προϋποθέσεων συμμετοχής του ΚΙΔΗΣΟ στο εγχείρημα ήταν η μη συμμετοχή του υπό ίδρυση φορέα σε κυβέρνηση με την Νέα Δημοκρατία. Μήπως διέγραψε από την μνήμη του ότι τον Νοέμβριο 1989 ο Ανδρέας Παπανδρέου συμφώνησε να συγκυβερνήσει με την ΝΔ, τον ΣΥΝ (ΚΚΕ και ΕΑΡ); Ή μήπως λησμόνησε ότι ο ίδιος συμφώνησε σε συγκυβέρνηση με ΝΔ και ΛΑΟΣ τον Νοέμβριο 2011 για την διατήρηση της χώρας στην ευρωζώνη, ενώ επί 2,5 χρόνια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (και ΔΗΜΑΡ για ένα χρόνο) συγκυβέρνησαν με αρκετά μεγάλη επιτυχία;
Εάν, όμως, όλα τα ανωτέρω επιβεβαιωθούν και παγιωθούν, πώς θα βρεθούν κάτω από την ίδια στέγη με την κα Γεννηματά και την ομάδα της (στην οποία είναι πανταχού παρών ο Κ. Λαλιώτης, γνωστός προπαγανδιστής της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ) οι κ.κ. Καμίνης και Θεοδωράκης, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας τους δήλωναν (α) «θα πάμε σε ένα ιδρυτικό συνέδριο ενός ενιαίου πολυτασικού κόμματος», (β) «η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έχει φέρει την πλήρη καταστροφή των θεσμών της χώρας» και (γ) «θα διασφαλίσουμε την κυβερνησιμότητα της χώρας μετά τις επόμενες εκλογές».
¨Όλα αυτά μαζί με το πέραν κάθε αμφισβητήσεως αξίωμα ότι οι άριστοι επιλέγουν αρίστους, ενώ οι μέτριοι επιλέγουν τους χείριστους (απτό παράδειγμα ο Τσίπρας και ο σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού Καρανίκας) μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι πολίτες, που επιθυμούν να δουν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στο Σύνταγμα, στη Δημόσια Διοίκηση, στην Παιδεία, στη Δικαιοσύνη και συγχρόνως απόρριψη του κρατισμού, του λαϊκισμού και της απαξίωσης των θεσμών, παραμένουν ανέστιοι. Και επειδή η ΝΔ δεν μπορεί να είναι η μόνη προσφερόμενη στέγη, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του εκσυγχρονιστή προέδρου της, το κενό υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει έως τη δημιουργία ενός προοδευτικού μεταρρυθμιστικού κόμματος, το οποίο θα θέσει ως πρόταγμα και κορωνίδα των μεταρρυθμίσεων την Παιδεία και την σύγχρονη τεχνολογία με κορμό τις μεταρρυθμίσεις, που άρχισαν την περίοδο 2010-2012 από την τότε υπουργό παιδείας και σήμερα έχουν πλήρως καταργηθεί.
Η Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση έχει προ πολλού αρχίσει στον προηγμένο κόσμο, ενώ εμείς ασχολούμαστε ακόμη με τον αραμπά. Το ΔΙΚΤΥΟ για την Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη της Α. Διαμαντοπούλου ολοκληρώνει την μελέτη για αυτό το κεφαλαιώδες πρόταγμα. Μία γεύση δόθηκε προ μηνών στο τριήμερο συνέδριο, που διοργάνωσε ο Κύκλος Ιδεών και στο οποίο μίλησαν για την 4η Βιομηχανική Επανάσταση, την Παιδεία, την Έρευνα και την Επιχειρηματικότητα ο διευθυντής του ΔΙΚΤΥΟΥ Γ. Μαστογεωργίου και οι Β. Κιντή, Α. Γραβάνης και ο υπογράφων. Ποιος θα κληθεί να μετουσιώσει αυτές τις εκ των ων ουκ άνευ μεταρρυθμίσεις σε πράξη στο δημόσιο βίο;
