Με καθυστέρηση πολλών μηνών ο Αλέξης Τσίπρας έρχεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες της εκλογικής του ήττας. Θα μπορέσουν, άραγε, Τσακαλώτος και Κοντονής να κάνουν ό,τι δεν έκαναν Λαφαζάνης και Βαρουφάκης και να κουνήσουν τον «αδιαμφισβήτητο» βασιλιά από τον θρόνο του; Οι προηγούμενες κρίσεις απορροφήθηκαν εύκολα επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκότανε στην εξουσία. Αυτή την φορά, όμως, είναι αλλιώς.
Το χειρότερο όλων είναι ότι αυτή η κρίση αφήνει τον Αλέξη βουτηγμένο στον βούρκο. Δεν είναι λίγο το γεγονός ότι τον κατηγορούν πρώην στενοί του συνεργάτες για υπόγειες σχέσεις με την Χρυσή Αυγή. Περί αυτού πρόκειται! Από τις καταγγελίες προκύπτει κάποιου είδους συναλλαγή ή σκοπιμότητα. Σε κάθε περίπτωση αυτή η εικόνα απέχει αρκετά από εκείνη που θέλει η Αριστερά να περάσει στην κοινή γνώμη. Ανθρωπισμός και νεοναζί δεν πάνε μαζί, ακόμη κι αν υπάρχει μία «σκοπιμότητα» του μεγέθους του συμφώνου Ρίμπεντροπ - Μολότοφ.
Το ότι ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή συμπορεύτηκαν αρκετές φορές πολιτικά μετά τον πρώτο τους έρωτα στις πλατείες είναι αυταπόδεικτο. Ήταν μία σχέση που στηρίχτηκε στην λογική του αντιμνημονίου. Και οι δύο ανέβηκαν το τραίνο του πολέμιου του συστήματος με τον ΣΥΡΙΖΑ να κατεβαίνει αθόρυβα απο αυτό μετά από το δημοψήφισμα του «όχι». Στην συνέχεια η απειλή της δίκης φαίνεται ότι άνοιξε δίαυλους επικοινωνίας. Και ναι μεν δεν υπάρχουν ηχογραφημένα και βίντεο από μυστικές συναντήσεις (και πως θα μπορούσαν άλλωστε να υπάρχουν), αλλά οι καταγγελίες Κοντονή είναι καταλυτικές. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, το βέβαιο είναι ότι οι αλλαγές στον ποινικό νόμο ωφέλησαν την Χρυσή Αυγή. Κάτι για το οποίο ο Σταυρός Κοντονής λέει ότι είχε προειδοποιήσει και δεν εισακούστηκε.
Ένα πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο Αλέξης Τσίπρας είναι αυτό της έντονης αμφισβήτησης στο εσωτερικό του κόμματός του. Δεν υπάρχει περίπτωση να χάσει τώρα την εξουσία, εκτός αν το επιλέξει ο ίδιος. Με την διαφορά ότι αυτή την φορά δεν είναι σαν τις προηγούμενες. Δεν θα είναι μία κρίση χωρίς απώλειες στην κοινωνία. Η εξέλιξη της υπόθεσης της Χρυσής Αυγής πληγώνει την αριστερά στην καρδιά της, «σκοτώνει» το αφήγημα της για αυτά που δήθεν πρεσβεύει.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι η καταδίκη της Χρυσής Αυγής κλείνει και τυπικά το κεφάλαιο του αντιμνημονίου και των αντισυστημικών. Μία δεξαμενή από την οποία ο Αλέξης Τσίπρας πίστευε ότι θα μπορούσε κάθε φορά που το χρειαζότανε να αντλεί νέες δυνάμεις. Κι αυτός νομίζουμε ότι είναι ο ουσιαστικός λόγος για τον οποίον δεν θέλησε να κλείσει το κεφάλαιο Χρυσή Αυγή επί των ημερών του. Αλλιώς θα έβρισκε αίθουσα για να συνεχιστεί η δίκη μέσα στα 4,5 χρόνια που κυβέρνησε…
Ο Αλέξης Τσίπρας, λοιπόν, έχει να αντιμετωπίσει δύο θέματα: Την εσωτερική αμφισβήτηση και το τέλος ενός πλαισίου που τον ανέδειξε. Και ναι μεν το εσωτερικό μέτωπο μπορεί να το αντιμετωπίσει, λόγω ουσιαστικής έλλειψης αντιπάλου, αλλά σε σχέση με το πολιτικό αφήγημα έχει πρόβλημα. Ο ίδιος δεν δείχνει ικανός να μετακινηθεί προς το κέντρο. Δεν είναι αυτό το δυνατό του στοιχείο.
Το μόνο που μένει στον Αλέξη Τσίπρα είναι να περιμένει μία νέα κρίση, μία νέα καταστροφή. Είναι το μόνο χαρτί που έχει να παίξει, επειδή ίσως είναι και το μοναδικό που μπορεί. Ένα τέτοιο σενάριο, πάντως, για να εξελιχτεί θα πρέπει να το επιτρέψει η κυβέρνηση. Προφανώς αυτοκτονώντας! Με άλλα λόγια, ο Αλέξης Τσίπρα ποντάρει και πάλι στην επανάληψη ενός νέου 2012, αλλά χωρίς να έχει την στήριξη του «αντιμνημονιακού πλαισίου». Δύσκολα πράγματα…
Ανεξάρτητα πάντως από το τι θα συμβεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και τι γραμμή θα ακολουθήσει τελικά ο Αλέξης Τσίπρας, η ουσία των καταγγελιών Κοντονή παραμένει και στιγματίζει την αριστερά για πάντα: Όχι, η αριστερά δεν είναι αθώα! Η αστική δημοκρατία απειλήθηκε από το αντιμνημόνιο και σε εκείνη την «κοινωνική συμμαχία» ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν μόνος…
Θανάσης Μαυρίδης
