Με τον πλανήτη ολόκληρο να οικτίρει το γεγονός ότι οι μεγάλοι χαμένοι της πανδημίας θα είναι σε κάθε περίπτωση τα παιδιά, θα έπρεπε να είναι για όλους αυτονόητο ότι τα σχολεία έπρεπε να βρίσκονται στο κέντρο του σχεδιασμού στην πανδημική συνθήκη.
Παρ'όλα αυτά δεν θα σχολιάσουμε αρνητικά το γεγονός ότι ούτε αυτονόητο ήταν ούτε αμελητέος ήταν ο αριθμός όσων ζητούσαν από την Πολιτεία να καθυστερήσει το άνοιγμά τους παρατείνοντας κατά δύο με τρεις εβδομάδες τις διακοπές των Χριστουγέννων στη συγκυρία της μεγάλης διασποράς της μετάλλαξης Όμικρον.
Η κατάσταση για τους γονείς και τα παιδιά δεν είναι απλώς δύσκολη, είναι οδυνηρή και η αίσθηση της οδύνης επιτείνεται από το πλήθος των αντικρουόμενων πληροφοριών για τις βέλτιστες πρακτικές από τη μια και την αδυναμία της κυβέρνησης και των υγειονομικών αρχών να ομιλούν με βεβαιότητα, από την άλλη. Δεν υπάρχουν βεβαιότητες σ' ένα δυναμικό φαινόμενο όπως η πανδημία και για έναν ιό και τις μεταλλάξεις του που μαθαίνουμε τη συμπεριφορά του σε ενεστώτα χρόνο κι ενώ καλούμαστε να πάρουμε μέτρα να τον αντιμετωπίσουμε. Παρόλα αυτά συνεχίζουμε να ζητούμε βεβαιότητες που κανείς δεν μπορεί να μας τις δώσει.
Και υπάρχει βέβαια και η αφόρητη, πλέον, κούραση.
Οπότε κανείς δεν μπορεί να επικρίνει όσους δίσταζαν ακόμα κι αυτούς που μαίνονταν εναντίον της απόφασης της κυβέρνησης να ανοίξει τα σχολεία.
Ένα μόλις στοιχείο από αυτά που έδωσε χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τεκμηριώνει ότι η απόφαση αυτή ήταν σωστή: από τα 80.000 τμήματα της χώρας, μέχρι την Παρασκευή είχαν κλείσει, λόγω κορονοϊού, μόλις τρία. Αυτό δείχνει ότι στα περιβάλλοντα που ισχύουν συγκεκριμένα πρωτόκολλα η κατάσταση τίθεται υπό έλεγχο, σχετικό έστω. Άλλωστε στην πανδημία όλα σχετικά είναι και πολύ συχνά κάθε μέρα διαψεύδει την προηγούμενη.
Όταν η κατάσταση βελτιωθεί αισθητά είναι βέβαιο ότι θα ξεχαστεί ο εκνευρισμός που προκαλεί η εγρήγορση που απαιτείται για να συνεχίζουμε μετ εμποδίων την καθημερινότητά μας. Ελπίζουμε μόνο να μην ξεχαστούν δύο πράγματα.
Πρώτον η ανάγκη να διερευνηθούν οι συνθήκες νοσηλείας στα περιφερειακά νοσοκομεία και η κυβέρνηση να μην διστάσει να κλείσει τα κατ επίφαση και κατ όνομα μόνο νοσοκομεία. Το πρόβλημα είχε εντοπιστεί και πριν την πανδημία και συνιστά κατάφωρη αδικία η περιφέρεια να μην απολαμβάνει την ποιότητα των υπηρεσιών υγείας των κατοίκων των κέντρων.
Το δεύτερο που δεν πρέπει να ξεχαστεί είναι όσα μάθαμε όλοι κατά τον τιτάνιο αγώνα που δίνουμε καθημερινά. Τα παιδιά επέδειξαν θαυμαστή πειθαρχία στα μέτρα και μας θύμισαν ότι όταν συντρέχουν λόγοι, όλοι μπορούμε να πειστούμε να κάνουμε αυτό που πρέπει σε διάφορα επίπεδα. Αυτή η διαπίστωση είναι πολύτιμη. Πρέπει να εξηγηθεί και το κερδισμένο, με κόπο και τεράστιο κόστος, βίωμα να γίνει εκπαίδευση και καθημερινότητα.
