Η Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2020 ήταν μια μέρα ατυχής για την δημοκρατία μας. Ήταν μια μέρα ατυχής για την κοινωνία μας που δεινοπαθεί εν μέσω πανδημίας. Ήταν μια μέρα ατυχής και για την κυβέρνηση που έθεσε τον πήχη ψηλά και πέρασε από κάτω.
Σήμερα, με πιο ψύχραιμη ματιά, ας κάνουμε μια αποτίμηση των γεγονότων.
Ήταν προφανές πως το ΚΚΕ δεν θα πειθαρχούσε στις κυβερνητικές αποφάσεις, εφόσον αυτές αντιστρατεύονταν την πολιτική γραμμή του για το πώς θα γιορτασθεί η συγκεκριμένη επέτειος. Αυτή είναι μια πάγια πολιτική του ΚΚΕ που κρατά εδώ και τριάντα χρόνια. Το σύνθημα της ανυπακοής δεν έπεσε από τον ουρανό.
Εκφράζει την καταστατική θέση αυτού του κόμματος πως δεν αναγνωρίζει και δεν σέβεται τους θεσμούς της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Τουναντίον αγωνίζεται, όπως διακηρύσσει urbi et orbi, να τους ανατρέψει.
Ως γνωστόν η δημοκρατία είναι το πολίτευμα που δίνει χώρο και λόγο και σε αυτούς ακόμα που απεργάζονται την ανατροπή της. Και αυτό είναι συγχρόνως το μεγαλείο της και η αδυναμία της.
Όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις αντιμετώπισαν τις έκνομες δραστηριότητες του ΚΚΕ με μια συγκατάβαση, λόγω ενός ανεξήγητου ενοχικού συνδρόμου.
Οι νικητές του εμφυλίου ντρέπονται που νίκησαν και οι ηττημένοι αισθάνονται υπερήφανοι για την ήττα τους. Περί αυτού πρόκειται. Κάποιοι αδυνατούν να κατανοήσουν πως το παρελθόν, το ιστορικό παρελθόν, μάς ακολουθεί είτε το θέλουμε είτε όχι και διαμορφώνει συνειδήσεις. Στρουθοκαμηλίζοντας είτε από αφέλεια και ρηχότητα σκέψης είτε από μιαν αποϊδεολογικοποιημένη, ασπόνδυλη θεώρηση των γεγονότων, δεν βαδίζουμε προς το μέλλον, απλώς παραδινόμαστε στον αντίπαλο μας υπονομεύοντας το μέλλον.
Η παρουσία και η δράση του ΚΚΕ έχει μεταθέσει τον εμφύλιο πόλεμο, εβδομήντα ένα χρόνια από την λήξη του, από τον χώρο της Ιστορίας, όπου ανήκει, στον χώρο της τρέχουσας πολιτικής. Αυτό είναι στρεβλό και στρεβλώνει και την πολιτική ζωή του τόπου.
Ο εμφύλιος πόλεμος δεν αποτελεί ταυτότητα για κανένα αστικό κόμμα. Τα αστικά κόμματα που πρωταγωνίστησαν τότε, σήμερα δεν υπάρχουν και τα σχήματα που τα διαδέχθηκαν αποποιήθηκαν, καλώς ή κακώς, αυτήν την κληρονομιά. Μόνος ζωντανός φορέας που είχε πρωταγωνιστήσει τότε, είναι το ΚΚΕ, και έχει εγγράψει στην συλλογική ιστορική συνείδηση του αυτήν την περίοδο.
Να υπενθυμίσω πως ο Εθνικός Διχασμός σταδιακά ξεθύμανε με την απίσχναση των δύο κομμάτων που τον εξέφρασαν. Του Λαϊκού Κόμματος και του Κόμματος των Φιλελευθέρων. Εδώ και πολλά χρόνια, αποτελεί αντικείμενο αμιγούς ιστορικής μελέτης, χωρίς καμία πολιτική παρενέργεια. Δεν διεγείρει, δεν φανατίζει.
Το ΚΚΕ έχοντας ως βασικό στοιχείο της ταυτότητας του την δράση του στον εμφύλιο, όχι απλώς συντηρεί τις μνήμες του, αλλά τις προβάλλει και στο παρόν, προκαλώντας.
Τα επεισόδια που έγιναν προχθές, εν μέσω πανδημίας, ήταν αποτέλεσμα της σταθερής θέσης του, όχι απλώς να μην ενσωματωθεί στην μεταπολιτευτική δημοκρατίας μας, αλλά και στο μέτρο των οργανωτικών του ικανοτήτων, να την υπονομεύει.
Είναι αποτέλεσμα της αντίληψης του πως η κυριαρχία του στους δρόμους και στις πλατείες είναι αναμφισβήτητη και υπεράνω των νόμων.
Δια ταύτα, οι πολιτικές θωπείες και οι χαριεντισμοί με ένα τέτοιο κόμμα θα πρέπει να λάβουν τέλος. Είναι αδιανόητο να τιμάμε ένα κόμμα που δεν τιμά το πολίτευμα που του επιτρέπει να υπάρχει.
