Στη χούντα η ασφάλεια παρακολουθούσε μερικές χιλιάδες πολίτες που ήταν καταγραμμένοι κομμουνιστές. Η αμερικάνικη πρεσβεία παρακολουθούσε αν η χούντα παρακολουθεί σωστά. Και οι πολίτες μαζεύονταν τα βράδια σε ταβέρνες και τραγουδούσαν Θεοδωράκη, που ήταν απαγορευμένος. Η Γεροβασίλη και ο Πάγιατ δεν υπήρχαν. Ευτυχώς. Θα είχαμε πιαστεί όλοι πριν φτάσουμε στις ταβέρνες.
Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ χειρότερος από τη χούντα; Ασφαλώς. Με τη χούντα ήξερες ότι έχεις να κάνεις με δικτάτορες και ήξερες και ποιοι ήταν. Ακόμα, ήξερες τους χαφιέδες τους περιπτεράδες, θυρωρούς, καφετζήδες, ταξιτζήδες και ψιλικατζήδες κυρίως. Ο τόπος είναι μικρός. Και είχαν όνομα. Δεν είχαν ψευδώνυμα. Και μπορούσες να αντισταθείς και ένοπλα. Δεν ονομαζόταν δημοκρατία. Δικτατορία ήταν.
Σήμερα, νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με μια δημοκρατική κυβέρνηση, γιατί έτσι εμφανίζεται, και ξαφνικά βρίσκεσαι μπροστά σε παρακολουθήσεις και συλλήψεις πολιτών, με την υποψία ότι μπορεί να ενοχλήσουν το καθεστώς. Προσέξτε. Όχι «τη δημόσια τάξη και ασφάλεια». Το καθεστώς. Τις φιέστες του. Και οι χαφιέδες είναι παντού. Κυρίως στο διαδίκτυο. Ανώνυμοι και ψευδώνυμοι. Πληρωμένοι των 0,60 να μας παρακολουθούν, να μας καρφώνουν, να μας φακελώνουν. Και στα ΜΜΕ. Χαφιέδες κι εκεί, παρακολουθούν και καταδίδουν πολίτες μέσα από τις σελίδες τους. Τους βρίζουν, τους λασπώνουν, τους συκοφαντούν. Όπως επί χούντας. Χωρίς διαδίκτυο τότε.
Και αντικαθιστούν τις τότε επιτροπές λογοκρισίας με μηχανισμούς δήθεν αντιμετώπισης των αληθινών ή κατά φαντασία, και πάντως επιλεκτικών fake news. Για να ελέγξουν την πληροφόρηση. Και να φιμώσουν ό,τι δεν τους αρέσει.
Τι ξεχωρίζει μια χούντα από μια δημοκρατία. Δεν είναι ούτε τα επιδόματα, ούτε η οικονομική πολιτική, ούτε η τάχα πολιτική υπέρ των αδύνατων. Τέτοια έκανε και η χούντα. Η ελευθερία στη διαμαρτυρία και στη γνώμη είναι η διαφορά. Η ανυπαρξία στιγματισμού. Λάσπης για ιδεολογικούς λόγους. Η ελευθερία στις κινήσεις. Να μη σε παρακολουθεί ο χωροφύλακας. Ο χωροφύλακας του internet ή της ΕΥΠ. Το ίδιο κάνει. Να μη σε μπουζουριάζουν για τα πιστεύω σου. Να μη σου απαγορεύουν να διαδηλώνεις ελεύθερα. Ή να διαμαρτύρεσαι ελεύθερα. Εναντίον όποιου αντιτίθεσαι. Η ελευθερία. Αυτή κάνει τη διαφορά.
Επί χούντας ήξερες ποιος είναι ο εχθρός και πώς να τον αντιμετωπίσεις. Η χούντα δεν παρίστανε τη δημοκρατική. Δεν ξεγελούσε το λαό. Ήταν δικτατορία και το παινευόταν. Σήμερα ο εχθρός φοράει δημοκρατικό μανδύα. Παριστάνει το δημοκράτη και καταδιώκει όποιον διαφωνεί. Δέρνει, συλλαμβάνει, παρακολουθεί με την ίδια φρασεολογία του Παπαδόπουλου: Δια την τάξην και την γαλήνην των πολιτών. Στα νι διαφέρει. Για το καλό μας. Όπως ο Παπαδόπουλος.
Κατέχει τη μοναδική αλήθεια, όπως ο Παπαδόπουλος, ο Παττακός κι ο Μακαρέζος. Αποφασίζει και διατάζει επί παντός του επιστητού γράφοντας την αντιπολίτευση στα παλιά της τα παπούτσια. Δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Την απεχθάνεται. Έχει τη δικτατορία των 151, παρ όλο που, σαν τη χούντα, είναι μειοψηφία στο λαό. Η δημοκρατία της συναίνεσης και του απολογισμού της προκαλούν αλλεργία.
Όσοι διαφωνούν, μέσα και έξω από το κοινοβούλιο, λασπώνονται με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς ως ακροδεξιοί, εθνικιστές και φασίστες. Χωρίς ιδεολογικά ή πολιτικά επιχειρήματα. Τσουβάλιασμα. Ακριβώς όπως η χούντα λάσπωνε καθέναν που διαφωνούσε ως κομμουνιστή, ανθέλληνα και αναρχικό στοιχείο. Δεν λασπώνονται απλώς. Φακελλώνονται και δέρνονται. Δια την ασφάλειαν. Των Παττακών.
Πριν έρθει αυτή η ολοκληρωτική κυβέρνηση, τα στελέχη της που ήταν στην αντιπολίτευση δεν άφηναν ιδεολογικό τους αντίπαλο σε χλωρό κλαρί. Οι αντισυγκεντρώσεις και οι τραμπουκισμοί σε βάρος όποιου ήταν απέναντι έδιναν κι έπαιρναν. Με τις κατηγορίες περί μνημονιακών, οπαδών της αστυνομικής βίας, πουλημένων στους ξένους, ολετήρων του λαού.
Μόλις οι μέχρι χτες επαναστάτες έγιναν κυβέρνηση μνημονιακή, χρησιμοποίησαν όλη την αστυνομική βία, πούλησαν λαό και ιδεολογία στους ξένους και ξάφρισαν τα εισοδήματα του λαού. Και εξαπολύουν ανηλεή επίθεση σε καθέναν που διαφωνεί και διαμαρτύρεται. Φανερώνοντας ότι δεν έχουν καμιά διαφορά σε νοοτροπία από τους χουνταίους. Τους κάθε χουνταίους. Τι κάνει τη διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και φασισμού;
Η Γεροβασίλη κάνει τη διαφορά. Και οι σύντροφοί της στο κόμμα και στη κυβέρνηση. Δεν είναι που η υπουργός παραδέχτηκε ότι κάνει προληπτικές προσαγωγές για ιδεολογικούς λόγους. Ούτε που παραδέχεται ότι παρακολουθεί πολίτες η Ασφάλεια του καθεστώτος της. Είναι ότι τα θεωρεί δικαίωμά της! Ότι δεν ντρέπεται γι αυτά. Ότι τα επικροτεί ως πρακτικές. Και ότι τα υπερασπίζεται κι όλας!
Η ανόητη αυτή αντιδημοκράτισα δεν έχει πάρε χαμπάρι ότι αυτή δεν είναι δημοκρατική νοοτροπία. Δεν ξέρει τι είναι δημοκρατία. Μόνο κόμμα ξέρει. Δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι αυτά τα μέτρα είναι για να δικιολογήσουν κινήσεις της ΕΥΠ για την ασφάλεια της χώρας. Ή κινήσεις της Ασφάλειας για κυκλώματα εγκληματιών. Πιστεύει ότι κάνουν και για να μην ενοχληθεί η συγκέντρωση του κάθε κυρ Φώτη. Ή του κάθε υπουργού ή κομματόσκυλου.
Η ανόητη αυτή αντιδημοκράτισα δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι έτσι δίνει το δικαίωμα σε κάθε επόμενη κυβέρνηση να κάνει τα ίδια, ενδεχομένως και εναντίον της και των οπαδών της, χωρίς η ίδια να μπορεί τότε να αρθρώσει λέξη και να καταγγείλει ή να αποδοκιμάσει. ¨Τι μας λες κυρία μου;», θα λένε. «Τα ίδια δεν έκανες κι εσύ; Το δικό σου το καθεστώς ήταν σε άλλη χώρα από το δικό μας; Και εκλέχτηκε από άλλο λαό;»
Η κυρία Γεροβασίλη δεν κάνει τίποτε που δεν πιστεύει. Επί Χόνεκερ και Γιαρουζέλσκι θα ήταν μια θαυμάσια υπουργός Ασφάλειας. Το' χει. Και «Οι ζωές των άλλων θα είχαν γραφτεί και γυριστεί ταινία» για να μην την ξεχάσει ποτέ η δημοκρατική ανθρωπότητα. Ως παράδειγμα προς αποφυγή.
Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης
