Του Σάκη Μουμτζή
Η επιχειρούμενη ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς έχει ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, το οποίο αφήνει απ΄έξω όλους αυτούς που δεν θέλουν να έχουν σχέση με την Αριστερά, έστω και στην μετριοπαθή της μορφή. Γιατί Αριστερά = κρατισμός. Αριστερά χωρίς κρατισμό, απλώς δεν είναι Αριστερά.
Επίσης υπάρχουν όλοι αυτοί που δεν εκφράζονται από την κεντροδεξιά, καθώς η πολιτική της σε θέματα κοινωνικά και ανθρωπίνων σχέσεων, επηρεάζεται από το συντηρητικό τμήμα της, παρά τα φιλελεύθερα ανοίγματα της ηγεσίας της. Επιπροσθέτως, ένα σημαντικό μέρος της παραμένει βαθιά κρατικιστικό.
Όλοι αυτοί κάπου δεν πρέπει να στεγαστούν; Ναι, υπό προϋποθέσεις:
1. Το κόμμα αυτό—ή ο συνασπισμός κεντρώων κομμάτων και κινήσεων—θα πρέπει να έχει ξεκάθαρο πολιτικό λόγο, που δεν θα αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες, έναν λόγο με σαφή μεταρρυθμιστικό προσανατολισμό, χωρίς ίχνος κρατισμού.
Ένα κόμμα χωρίς ενοχικά σύνδρομα, χωρίς αδιέξοδες ισορροπίες, με το βλέμμα στραμμένο μπροστά. Με το παρελθόν ασχολούνται οι νεκροί. Οι ζωντανοί προσβλέπουν στο μέλλον.
2. Το πρόγραμμα του θα πρέπει να είναι εξειδικευμένο ανά τομέα, χωρίς γενικολογίες και εκθέσεις ιδεών. Ούτως ή άλλως, απευθύνεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο ακροατήριο, που απεχθάνεται τον ξύλινο λόγο.
3. Όσες και όσοι το αποτολμήσουν, οφείλουν να βάλουν στην άκρη τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, και να αντιμετωπίσουν το εγχείρημα τους σαν υποχρέωση τους προς την χώρα. Άλλωστε οι περισσότεροι, στην πολύχρονη σταδιοδρομία τους έχουν πετύχει και την αναγνώριση και την καταξίωση του έργου τους.
4. Επειδή πάντα μιλώ συγκεκριμένα, νομίζω πως η Α.Διαμαντοπούλου και ο Γ.Φλωρίδης, ο Στ.Θεοδωράκης και ο Β.Βενιζέλος, καλόν είναι να διδαχθούν από το πάθημα της Ντ.Μπακογιάννη, του Στ.Μάνου και του Θ.Τζήμερου, όταν στις εκλογές του Μαΐου 2012, αντί να ενώσουν τις δυνάμεις τους, κατέβηκαν χωριστά, με αποτέλεσμα κανένας να μην μπει στην Βουλή, ενώ άθροισαν 6.5%.
Συνεπώς, ας αντιληφθούν πως χώρια καταστρέφονται, μαζί κερδίζουν. Μάλιστα, όσο αναβάλλουν την συνεργασία τους, τόσο στενεύουν τα περιθώρια των συνεννοήσεων τους. Όσοι πιστεύουν πως με την αναβλητικότητα τους κερδίζουν πολιτικό χρόνο, πέφτουν τραγικά έξω. Θα τους προσπεράσουν οι εξελίξεις.
Μα, θα πει ο κεντροαριστερός αναγνώστης, όλοι αυτοί δεν μπορούν να συστεγαστούν στην ΔΗ.ΣΥ.; Όχι, δεν μπορούν. Από την στιγμή που η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ έκανε την στρατηγική επιλογή να απευθυνθεί στους μεταναστεύσαντες ψηφοφόρους της στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτομάτως έθεσε εκτός διαδικασιών και τους τέσσερις, καθώς αυτοί αποτελούν το «κόκκινο μνημονιακό πανί» για όλους τους αντιμνημονιακούς. Πολύ απλά, νομίζω πως όσο οι τέσσερις δεν θέλουν την ΔΗ.ΣΥ, άλλο τόσο, ουσιαστικά, δεν τους θέλει και αυτή.
Και η Νέα Δημοκρατία; Η παρουσία ενός αμιγώς κεντρώου κόμματος δεν θα της κάνει ζημία; Δεν μπορεί να της κόψει την αυτοδυναμία; Φυσικά μπορεί να συμβούν και τα δύο. Όμως κάθε κομματικός σχηματισμός κοιτάζει, πρωτίστως, το συμφέρον του.
Αν τελικά οι τέσσερις συμφωνήσουν, δεν θα ενδιαφερθούν από ποιους πολιτικούς χώρους θα αντλήσουν ψήφους. Και η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας θα πρέπει να απαντήσει στο ερώτημα: τι προτιμά; Μια αυτοδυναμία π.χ με 153 βουλευτές και να αναγκασθεί να διαπραγματευθεί με το ΠΑΣΟΚ ; ή π.χ 148 βουλευτές και ένα όμορο κόμμα στην βουλή με 10-15 βουλευτές;
Δύσκολη η απάντηση, με δεδομένο πως η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να έχει την πιο πλατιά κοινοβουλευτική και κοινωνική στήριξη, χωρίς όμως εκπτώσεις στο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της.
Νομίζω, πως αν τελικά οι τέσσερις αποφασίσουν να ενώσουν-- κάτω από οποιαδήποτε οργανωτική μορφή-- τις δυνάμεις τους, θα απελευθερώσουν έναν κόσμο που αισθάνεται εγκλωβισμένος στην μιζέρια της κεντροαριστεράς.
Ας το τολμήσουν!
